Ek-Dosyalar

 

1.   Dünyada Hayatın başlaması ve Gelişimi
4.6 milyar yıllık bir geçmişe sahip olan yeryuvarının, ilk yarım milyar yıllık döneminin çok sıcak olduğu, bu nedenle de, üzerindeki su kütlesinin sürekli buhar halinde olması nedeniyle, deniz veya göl gibi "kayıt tutucu, yani tabaka oluşturucu" ortamların olmadığı anlaşılmaktadır. Hayat suya bağımlı bir olaydır. Bu nedenle, deniz veya göl gibi sulu ortamların mevcut olmadığı bir dünyada, hayat olması da beklenemez. Dünyamızın oluşumunu takip eden süreçte, gittikçe soğumaya başlaması nedeniyle, yüzeyinde sert bir kabuk oluşumu başlar. Bu arada, atmosferde buhar olarak bulunan H₂O da, sıcaklığın düşmesi sonucu, "suya" dönüşür ve bu şekilde yeryuvarında ilk karalar ve denizler oluşmaya başlar.

1.1.  Denizlerde başlayan bir hayat sistemi

 

Dünyamızın ilk sakinleri deniz sularında yaşayan prokaryotik bakterilerdir.

Şekil 6.1: Yaklaşık 3.5 milyar yıl öncesi kayaçlarında bulunan bir bakteri türü (Schopf 1993).

Dünyamızın en eski canlı kayıtlarına, yaklaşık 3.5 milyar yıl öncelerine ait olan tabakalarda rastlanır. Bunlar, günümüz dünyasının da en ilkel ve basit yapılı canlıları olan prokaryota grubuna ait bakterilerdir.

Bakteriler yaklaşık bir mikron boyutunda, çok çeşitli koşullarda yaşayabilen ve çok çeşitli kaynaklarından yararlanan canlılardır. Çok çeşitli kimyasal reaksiyonlar yaparak, bulundukları ortamdaki kimyasal bileşikleri değiştirebilirler. Örneğin fotosentezle şu reaksiyonu gerçekleştirebilirler:

6CO₂ + 6H₂O + Güneş enerjisi = C₆H₁₂O₆ + 6O₂

Bu tür kimyasal tepkimeler sonucunda, canlıların bulundukları ortamdaki madde bileşimi değişimlere uğrar. Örn. ortamdaki CO₂ miktarı azalıp, O₂ miktarı artmaya başlar. Bu tür değişimler sonucu, atmosfer, hidrosfer ve biyosferdeki kimyasal bileşimler sürekli değişir. Ortamın kimyasal bileşimi değişince, o yeni kimyasal bileşimleri kullanacak yeni bakteri türleri oluşurlar. Bu şekilde canlılar alemindeki çeşitlilik artışının ilk adımları atılmış olunur.

1.2.   Bakterilerden sonra yaklaşık 2 milyar yıl önceleri ökaryot tek hücreli canlılar dünyamız denizlerinde görülmeye başlar

Bakterilerin etkinliklerinin atmosfer, hidrosfer, biyosfer gibi doğal ortam koşularında birçok değişiklikler yapmaları, varlıklar arası sinyal etkileşimlerini muazzam bir yoğunluğa ulaştırmıştır. Bu olay aynen günümüz insanlığının karşı-karşıya bulunduğu duruma benzemektedir: Binlerce yıldır hem insan nüfusu artmış, hem birçok yeni meslek grupları ortaya çıkmış; insanlar arası etkileşim dünya ölçeğine ulaşmış ve artık insanların tek başlarına yaşayabilecekleri bir yer kalmamıştır. Bu durum karşısında, ya karşılıklı olarak birbirlerini yok ederek hayatta kalma yarışını sürdürecekler, ya karşılıklı olarak anlaşıp-uzlaşıp, mevcut koşullara uygun daha ekonomik bir yaşam sistemi ortaya koyacaklardır.

Varlıklar birbirlerinden kopuk, bağımsız yaşadıkları zaman çok fazla enerji harcarlar. Hâlbuki birbirleriyle birleştikleri ve karşılıklı olarak hizmet alış-verişi ortaklığı içine girdikleri takdirde, daha az enerji harcayan, daha ekonomik üst sistemler ortaya koyarlar. Örneğin H₂O molekülünde, hidrojen ve oksijen karşılıklı bir hizmet alış-verişi ortaklığı içindedir: Biri diğerine bir elektron verir; diğeri ona bir pozitron verir; bunun sonucu daha az enerjiyle geçinebilen bir molekül oluştururlar.

Bireysellikle toplumsallık arasındaki ilişkinin sırrı buradadır. Bu ilişki şöyle ifade edilir:

Varlıklar üst-sistemler içinde birleştikçe, daha az enerji harcarlar ve bu nedenle “hafifleşirler”. Kütledeki bu azalma, E=mc² formülü uyarınca, üst-sistemi bir arada tutan bağ-enerjisine dönüşür.

Bütün sorun, “hangi bileşimdeki öğeler bir araya gelirlerse daha ekonomik bir üst sistem oluşturulabilir?” bilgisinin saptanmasına gelir – dayanır. Bunun cevabı ise, sinerjetik fizik verileriyle ortaya konmuştur: Oluşturulan bilgiler birbirleriyle yarıştırılırlar; tüm ilişkililer dikkate alınarak, en kısa yoldan, en ekonomik çözüm formülünü oluşturan hayatta kalır! Çünkü elektronlar en ekonomik sisteme göç ederler.

İşte bakteriler arasındaki sorun böyle çözülür ve ilişkili tüm bakterilerin ortaklıklarıyla ökaryot tipi hücreler oluşurlar. Bu nedenle ökaryotlar prokaryotlara göre, çap olarak 10 kattan fazla bir boyutta oldukları gibi, ağırlık ve hacim açısından da binlerce kat daha büyüktürler.

Son yıllarda olanaklı olan elektron mikroskobik ve gen teknolojik araştırmalar ökaryotların prokaryotik hücrelerin birleşmeleriyle oluştuklarını ortaya koymaktadır. (Margulis 1993, Dyall et al. 2004.) Nitekim ökaryot hücrelerde, mitokondria, kloroplast gibi organeller bulunmaktadır. Bu organeller, "canlı içinde canlı, veya devlet içinde devlet" gibidirler; kendi genleri vardır, yani kendilerine özgü bir bilgi bankaları bulunur; oldukça (otonom) bağımsızdırlar. Bu organeller üzerinde yapılan genetik aminoasit dizilimi benzerliği (akrabalığı) araştırmaları, onların, içlerinde bulundukları hücreden çok, prokaryotik eşlenik bakterilere daha yakın olduklarını ortaya koymuştur.

Ökaryot hücrelerin prokaryot hücrelerin ortaklıklarından ortaya çıkmış olmaları olgusu, “Bilgi oluştur ve bu bilgilere göre örgütlen!” dürtüsünün etkinliği sonucudur: Mevcut olan tüm öğeler kullanılarak,

- hem daha ekonomik yeni bir üst-sistem oluşturulmuş,

- hem çok daha fazla bilgi depolama ve depolanan bu bilgilerin birbirleriyle karıştırılmalarını önleyici yeni bir sistem ortaya konmuş (çekirdekte histon denilen makara-gibi yuvarlaklara sarılma yöntemi),

- hem de bireyler arasında genetik bilgi alış-verişine ve bu sayede edinilen bilgilerin çok daha etkin bir şekilde kullanılmasına olanak sağlayan yeni bir değer yargısı oluşturulmuştur: aşk ve seks!

 Şimdi bunları kısaca açıklayalım:

- Ökaryotların prokaryotlara göre daha ekonomikliğini göstermek için, 1 mol şekerden yararlanma derecesine bakalım: Prokaryotlar fermantasyon işlemiyle glikoz (şeker) molekülü başına 2 ATP elde ederlerken, ökaryotlar hem bu fermantasyon yöntemini kullanarak önce 2 ATP lik bir verim elde ederler; sonra ise, bu reaksiyonlarda ortaya çıkan piruvat moleküllerini oksitleyerek, onlardan tekrar ATP üretimini çoğaltırlar ve sonuçta kat be kat fazla ATPlik verim elde etmiş olurlar.

- Prokaryotlarda bilgi, sitoplasma içindeki basit bir DNA ipliğinde sıralanan amino-asit dizilimlerinde bulunur. Buna karşın ökaryotlarda genetik bilgi, çekirdek denilen ve özel bir zarla sitoplasmadan ayrılmış bulunan bir kafes içinde bulunur. Diğer ikinci ve önemli bir fark ise, prokaryotların genetik bilgisi bir tesbih şeklinde tek bir zincirlemeden oluşurken, ökaryotlarda çok büyük dizilimlerden oluşurlar ve bu büyük dizilimler bir birleriyle karışıp- kördüğümler oluşmasın diye, histon adı verilen yuvarlak sarılım aygıtları oluşturularak, ipliklerin kördüğüm oluşturmasını engelleyen makaralar gibi özel sarılma sistemleri oluşturulmuştur.

- Artan bilgi kapasitesini depolamaya yarayan bu makaralara sarma işlemi yanında, ökaryotlar bir yenilik daha oluşturmuşlardır: Karşılıklı olarak bireyler arası bilgi-değiş-tokuşunda bulunarak, karşılıklı deneyimlerden yararlanmak!  İşte seks dediğimiz ayrımın nedeni bu bilgi alış verişine dayanır. Hücreler bu bilgi alış-verişine o kadar önem vermişlerdir ki, canlılar çeşitli metabolik reaksiyonlarla seks savaşları yapacak, veya hayatlarını bu uğurda feda edecek derecede bu eyleme zorlanmışlardır. Seks ayrımı, canlılar âlemindeki ayırıcı özellik olan tür farklılığının oluşumuna yol açmıştır. Her canlı, kendi genetik bilgileriyle çakışabilecek bilgiye sahip olan eşleniğini kolayca ayırt edebilmek için çeşitli yöntemler oluşturmuşlardır: Kimi belli renkler, kimi belli kokular, kimi belli geometrik şekiller, vs. oluşturarak, karşılıklı şekilde birbirlerini tanıyıp, karşılıklı bilgi alış-verişi sağlanmasını güvence altına almaya çabalamışlardır. Çünkü bilgi oluşturmak onlar için çok çok önemlidir, zira doğa ve dünya varlıkların oluşturdukları bilgilere göre dizilen parçacıklardan oluşturulmaktadır. Tüm canlıların, yavrularını yetiştirmek için gösterdikleri olağan-üstü çabalar, yine bilgiye ve onun aktarılmasına verilen önemden kaynaklanmaktadır. Canlılar arasında yapılan tüm kavgalar ve savaşlar da, her bir canlının sahip olduğu bilgiyi diğerine empoze etmesi gayretlerinden başka bir şey değildirler.

 

Şekil 6. 2: Yaklaşık 800 milyon yıl öncelerine ait ökaryot hücre kalıntıları (Knoll 1991’den).

 

1.3.   Ökaryot hücrelerin  karşılıklı ortaklık ilişkilerine girmeleri ile yeni bir üst-sistemin (= çok hücreli canlıların) denizlerde oluşması

Yukarıdaki paragraflarda açıklanan doğa yasası işlemeye devam eder ve ökaryot türü canlıların sayısı ve çeşitliliği, bunlara bağlı olarak da, diğer varlıklar arası etkileşim ve çeşitlilik gittikçe artar. Varlık çeşitliliklerinde ve sayılarında oluşan bu artış, tüm bu varlık sistemlerini birbirleriyle karşılıklı etkileşimlere zorlar. Bu defa ortada prokaryotik canlıların yanı sıra, çok sayıda ökaryot hücre çeşitliliği ve bolluğu vardır. 

“Bilgi oluştur ve bu bilgilere göre daha ekonomik yeni bir üst-sistem oluşturacak şekilde örgütlen!” dürtüsü yine etkisini gösterir ve hücreler karşılıklı ortaklık ilişkilerine girecek bir bilgi sistemi oluşturarak, çok hücreli canlı yaşamını devreye sokarlar.

Önce yaklaşık 800-900 milyon yıl önceleri çok hücreli deniz yosunları ve 600 milyon yıl önceleri ilk çok hücreli hayvanlar dünyada yerlerini alırlar.

Yaklaşık 600 milyon yıl öncelerine ait tabakalarda ilk çok hücreli hayvanlıların izleri görülmeye başlanır. İlk defa Avustralya'daki Ediacara tepesinde bulunmalarından dolayı, "Ediacara faunası" olarak adlandırılan bu canlı topluluğundaki bazı organizma örnekleri şekilde görülmektedir.

Şekil: Ediacara faunası örnekleri (Sunday Times 1972’den).

 1.4.    Denizel hayvanlarda sert kavkı ve iskelet yapımı bilgilerinin oluşturulması

Yaklaşık 550 milyon yıl öncelerinin tabakalarında, hayvanlar aleminin nasıl büyük bir patlama gösterircesine çeşitlendiğinin kayıtları bulunur. Ediacara tipi fauna yok olmuş, onun yerine, çok farklı şekillerde, çok farklı özelliklerde bir çok yeni canlı tipi ortaya çıkmıştır. Bu yeni ortaya çıkan canlı grupları arasında, deniz salyangozları, midyeler, derisidikenliler gibi günümüz canlı gruplarının benzerleri de vardır; ama bunların yanında, günümüz hayvanlarına hiç benzemeyenlerinin sayısı, çok çok daha fazladır! Kambriyen dediğimiz bu döneme ait hayvanlar aleminden bazı örnekler şekilde verilmiştir. Kambriyen faunasında dikkati çeken bir husus, canlıların büyük çoğunluğunun sert bir koruyucu kavkı oluşturmuş olmalarıdır.

Şekil: Kambriyen denilen dönemin başlangıcında (550 milyon yıl önceleri), sert kabuk veya kavkı yapabilme bilgisi oluşmuştur.

 Sert bir iskelete bağlanma olanağı veyahut sert bir kavkının koruyucu etkisine sahip olmayan çok hücreli bir varlığın yaşam ortamı çok sınırlı olmak zorundadır, çünkü yumuşak dokulu canlılar yoğun dalga hareketleri olan yerlerde barınamazlar. Bu nedenle, denizlerde canlı çeşitliliği arttıkça, tüm denizel ortamlara uygun canlı bedenleri oluşturmak için, midye, salyangoz gibi sert koruyucu kavkıların oluşturulma bilgileri gerekli olmuş ve gerçekleştirilmiştir.

 

Şekil:  (A) şeklinde 450-500 milyon yıl öncelerine ait hızlı bir deniz yüzücüsü nautilid (Ortoceras), (B)de ise bir araya gelip, nema adı verilen yüzücü bir sap oluşturarak, kendilerini buna bağlayıp deniz suları üzerinde pasif şekilde yüzen graptolit grubundan bir hayvan kolonisi (Didymograptus).

Koruyucu veya destekleyici kavkı oluşturma bilgisi, çok hücreli canlıların aktif hareket etme yeteneklerini hızlandırmalarına yol açmış ve nautilidler gibi denizaltı gemilerinin dalma ve yükselmeleri veyahut jet-prensibine göre hareket eden uçakların hareket prensiplerine benzer yöntemler oluşturularak, tüm denizel ortamlarda yaşama olanaklarına kavuşulmuştur.

1.5.   Deniz hayvanları arasında ilk ortaklık sistemlerinin oluşturulması

Bir üst düzeyde birleşilerek daha rahat yaşama olanağına kavuşulduğundan, sayıları çok artan canlılar, koloniler şeklinde bir araya gelerek ekolojik sistemde yerlerini almışlardır. Yaklaşık 500 milyon yıldan beri hayvanlar arasında ortaklıklar, koloni yaşamaları yaygındır. Graptolitler, mercanlar, bryozoa gibi bir çok hayvan grubu ortak yaşamın öncülerindedirler.

  İlk ortaklık sistemlerinden biri, sal gibi deniz suyunda yüzebilecek bir sap (nema) oluşturarak, bu sapa kendilerini bağlayıp, denizlerin üzerinde akıntılarla her yöne sürüklenip değişik deniz ortamlarından yararlanma usulüdür. Bu yöntemi graptolit denilen hayvanlar oluşturmuşlardır.

  Mercanlar, bryozoa gibi daha bir çok hayvan grubu, yaklaşık  400-500 milyon yıldan beri denizlerde hayvan ortaklıkları oluşturarak yaşamaktadırlar.

Şekil: Bir bryozoa kolonisi

 

1.6.    Karasal ortam koşullarına uyumlu beden tasarımı bilgilerinin oluşturulması ve hayatın denizlerden karalara sıçraması

Şekil 6.7’de sol-üstte, dünyamızda karalarda görülen ilk bitki türleri (at kuyrukları, kibrit-otları, vs) görülüyor. Sağ üst tarafta en üstte Spirifer denilen bir brachiopod ve altında bir cephalopod resmi var. Diğer fosiller ise “zırhlı balıklar” grubundan; bu balıkların zırhlarını oluşturan kemikler, daha sonraki omurgalılarda kafatasına dönüşürler!

Şekil: 400-420 milyon yıl öncelerinde  hayat denizlerden karalara geçiş yapar.

 Yaklaşık 410 milyon yılları öncesi, dünyamızdaki en önemli olaylardan biri daha gerçekleşmiş ve o zamana kadar yaklaşık 3 milyar yıldır sadece denizlerde devam eden "hayat sistemi", Silüriyen-Devoniyen olarak adlandırılan dönemlerin geçişinde, ilk defa karalara geçiş yapmıştır. Her şeyin bilgi oluşturularak gerçekleştirildiği doğal sistemde, hayat sisteminin denizlerden karaya geçişi olayının, bu zaman diliminde denizlerde hayatın doygunluğa ulaşmış olması sonucu, canlıların yeni hayat ortamı arayışına yönelik bilgi oluşturma çabalarının bir sonucu olarak görülmesini gerektirir.

Yukarıda anlatılan devirde ilk defa karalara geçiş yapan hayat (hücreler ve hücre kolonileri sistemleri) ilk önce basit boru yapılı otsu bitkilerle başlayıp, gittikçe daha gelişmiş türler geliştirerek, Karbonifer devri dediğimiz (yaklaşık 300-350 milyon yılları arasını kapsayan) devirde, dünyamızın ilk kömür yataklarını oluşturacak kadar bollaşırlar ve zenginleşirler. Kömür oluşturucu anlamına gelen Karbonifer devrinde, günümüz dünyasında hiç benzeri olmayan çeşitli türlerde dev ağaçlar ve eğrelti otları oluşmuşlar ve bataklık ortamlarında gömülüp fosilleşerek, biz insanların bu gün "taş kömürü" olarak yaktıkları kömür yataklarını oluşturmuşlardır.

Karalarda bu kadar çeşitli türlerde ot ve (çiçeksiz) ağaç yetişmesi, hayvanları da (hayvan dediğimiz hücre kolonilerini de) karalara geçiş yapmaya; oralardaki bu bitkiler topluluğunun oluşturdukları enerji depolarından yararlanmaya ve onları başka tür enerji kaynaklarına dönüştürerek, doğadaki doğal döngü sisteminin çeşitlendirilmesine yöneltmiştir.

Şekil: Hayatın karalara geçmesiyle birlikte, karasal ortam canlıları gittikçe gelişip çeşitlenirler ve dünyamızın ilk kömür yataklarını oluşturan kalın ağaçlar, çeşitli böcek ve bataklık hayvanları gelişirler (Sunday Times 1972’den).

Karalara geçiş yapan hücre kolonileri arasında, denizlerdeki "eklembacaklıların" temsilcileri olarak çeşitli "böcekler" (insecta) yer alırken, denizlerdeki omurgalıların (ki o zamanlarda denizlerdeki tek omurgalı hayvan grubunu balıklar oluşturmaktadır) temsilcileri olarak da, çift yaşamlı anlamına gelen "amphibia" grubu hayvanlar (semenderler, kurbağagiller) bu geçiş döneminin öncülüğünü yapmışlardır.

Yaklaşık 250-300 milyon yılları arasını kapsayan ve Permiyen diye adlandırılan devirde, omurgalılar alemindeki hızlı gelişmeler devam eder ve reptilia denilen sürüngenler grubu hayvanlar sahnede bollaşmaya başlar.

Şekil: 250-300 milyon yıl öncelerine ait bazı canlı kalıntıları (Sunday Times 1972’den).

 

1.7.    Canlılar Âleminde Toplu Yok-oluşlar ve Yeniden Oluşumlar

 Bir denizdeki fitoplankton miktarının, dünyanın dönmesine bağlı olarak 24 saatlik bir artma ve azalma döngüsü göstermesi gibi, dünya genelindeki hayat sisteminin de çok uzun vadeli bir döngüye sahip olduğu paleontolojik değerlendirmeler sonucu ortaya konulmuştur.

Rhode ve Muller (2005)’den alınan şekilde görüldüğü üzere, yazarlar yaptıkları araştırmada, dünyamızın son 550 milyon yıllık tarihi sürecinde yaşamış ve fosilleşmiş canlı kalıntılarının cins mertebesinde sayısal artış ve azalışlarını bir diyagram üzerinde göstermişler ve dağılımlarının yaklaşık 62 milyon yıllık döngüler şeklinde olduğunu ortaya koymuşlardır. (Şekildeki bol zik-zaklı eğri, gerçek veri değerlerini, düzgün sinüs eğrisi ise 62 milyon yıllık döngü eğrisini göstermektedir.)

Şekil: Yaklaşık 62 milyon yıllık bir periyotla dünyamızdaki tüm canlıları etkileyen bir faktör vardır (Rhode ve Muller 2005).

 Şekilden anlaşılacağı üzere, özellikle 65 ve 250 milyon yıl öncelerine denk gelen toplu yok oluşlar, diğerlerine göre çok daha etkili olmuşlardır ve bu nedenle hayat tarihinde meşhur yok oluş dönemleri olarak kabul edilmişlerdir.

Global ölçekli bu yok oluşların nedeni kesin olarak bilinmiyorsa da, Mars ile Jüpiter gezegenleri arasındaki asteroid kuşağından dünyamıza, yaklaşık 60 milyon yılda bir, 10 km den büyük çaplı göktaşlarının çarpma periyodu ile uyumlu olması, çok dikkat çekicidir. 

1.8.   Memeliler ve kuşlar grubu canlıların yeryüzünde ilk ortaya çıkışları

Yaklaşık 250 milyon yıl önceleri oluşan bu felaket sonrası, canlılar alemi gerek denizlerde, gerek karalarda tekrar yeniden canlanmaya ve çeşitlenmeye başlar. Denizlerde yeni mercan grupları oluşarak, eskilerden kalan boşluğu doldurur, yeni yumuşakça (mollusca) grupları ortaya çıkarlar, vs.. Karalarda ise, omurgalılar dünyasında sürüngenler egemenliği ortaya çıkar. Omurgalılar grubundan memelilerin de ilk temsilcileri bu arada ortaya çıkmıştır. Dünya iklimi bu 250 – 65 milyon yılları arasını kapsayan Mezozoik dediğimiz ana-devirde öylesine sıcaktır ki, bu sıcak iklim koşulları sürüngenler gibi soğukkanlı canlılar için ideal iken, memeliler gibi sıcakkanlı canlılar için büyük bir dezavantaj oluşturmuştur. Çünkü sıcak iklim koşullarında memeliler ter bezlerini sürekli çalıştırmak zorunda kalmışlar; bu ise onları fazla enerji harcar durumda olmaya zorlamıştır.

Yaklaşık 170- 200 milyon yıllarında, karalarda ilk defa çiçekli bitkiler de ortaya çıkar ve meyve ağaçları da oluşur. Çiçekli bitkilerin ortaya çıkışı, böcekler ile bitkiler alemi arasında yoğun bir karşılıklı ilişki ağı oluşturulmasına yol açar. Kuşların ilk ortaya çıkışları da bu dönemde gerçekleşmiştir.

Şekil: Mezozoik Era'sı adı verilen 65- 250 milyon yılları arasında, yeryüzünde sürüngenler grubu canlılar (DİNOZORLAR) dünya sahnesine egemendirler. Bu dönemde ilk defa memeliler ve kuşlar da ortaya çıkmışlardır (Sunday Times 1972’den).

 Mezozoik adı, bu devir canlılarının, bir önceki ana-devir olan Paleozoik ile, bir sonraki günümüz ana-devrini simgeleyecek olan Senozoik (güncel canlılar devri) arasında bir ara geçiş görüntüsü taşımasından dolayı verilmiştir. Paleozoik'de (balıklar ve amphibia haricinde) omurgalı yok denecek kadar az, buna karşın günümüzde hiç benzerleri olmayan bir sürü omurgasız canlı grubu var. Mezozoik'de, omurgalılardan sürüngenlerin de ortaya çıkmasıyla, günümüzdekilere benzerlik artmış; Senozoik'de ise, atlar, filler, geyikler, vs. gibi bir sürü memeli hayvanın karalarda egemen olmasıyla, denizlerde balina gibi dev memelilerin ortaya çıkmasıyla, son güncel ana-devir başlamıştır.

1.9.    Canlılar âleminde bir başka büyük yok-oluş ve dinozorların yerine memelilerin dünyaya egemen olmaları

Yaklaşık 65 milyon yıl öncesinde, dünyamız tekrar bir "kıyamet" dönemi yaşar. Mezozoik ana -devrinin başındaki yok oluşa benzer bir büyük yok oluş, son ana-devir olan Senozoik'in başında da tekrarlanır. Bu yok oluş evresinde, omurgalılardan dinozorlar grubu tamamen yok olurlarken, omurgasızlar aleminden, ammonitler, belemnitler; protozo'lardan globotruncanid denilen pelajik foraminiferler, vs. yok olan canlı grupları arasındadırlar.

Şekil: Günümüz dünyası canlıları Senozoik adı verilen 65 milyon yıldan itibaren yaygınlaşırlar  (Sunday Times 1972’den).

 Tersiyer adı verilen yaklaşık 2 – 65 milyon yılları arası dönemde, canlılar âleminde büyük değişimler olmuş ve memeliler grubuna ait canlılar çok hızlı bir gelişim yaşamışlar ve dünyada egemen canlı grubu olmuşlardır.

Hücre kolonileri, yok olan bu akraba canlı gruplarının yerlerini, yeni kombinasyonlar oluşturarak doldururlar. Dinozorlardan kalan ekolojik boşluğu, memeliler grubu canlılar doldururlar. Memeliler grubunun anaç hücreleri, hemen Senozoik başlarında bir sürü yeni kombinasyonlar oluştururlar ve birçok yeni memeli grubu ortaya çıkar. Bunlar arasında atlar, filler, geyikler, ayılar, vs. gibi, bizlerin aşina olduğu günümüz hayvanları yer alırlar.

1.10.              Günümüz coğrafik görüntüsünün oluşmaya başlaması ve ilk iki ayaklı memelilerin (İnsangillerden Australopitechus'un) ortaya çıkışı

Senozoik dediğimiz son ana-devir içinde, dünyamız coğrafyası, güncel şeklini almaya başlar. Bu arada birçok taşküre parçası birbirinden uzaklaşıp, aralarında yeni okyanuslar oluşurken

-Afrika ve Güney Amerika taşküre parçaları birbirlerinden ayrılırlar.  Aralarında Atlantik Okyanusu oluşur; Hindistan, Avustralya, Antarktika, Afrika taşküre parçaları birbirlerinden ayrılıp uzaklaşırlar ve aralarında Hint Okyanusu oluşur;

-bazı taşküre parçaları da birbirlerine yaklaşırlar ve aralarındaki okyanus tabanları sıkışarak kıvrılıp kırılmalarla yükselirler ve yeni dağ kuşakları oluştururlar,

 -Afrika ve Avrasya taşküre parçaları birbirlerine yaklaşarak, Alpleri, Dinaridleri, Torosları, Zagrosları, vs. oluştururlar. Hindistan ve Asya taşküre parçaları tam çarpışarak, ikisi arasındaki eski okyanusun tamamen kapanmasına ve dünyanın en yüksek dağ kuşağı oluşumuna yol açarlar.

-Yaklaşık 7-8 milyon yıl önceleri, Doğu Afrika bölgesi coğrafyasında büyük değişimler oluşmaya ve yörede volkanlar patlamaya başlar. Devam eden iç dinamik güçler sonucu kıta parçalanmaya başlar ve bölgede Victoria, Rudolf, Stefani, Abaya gölleri ve onların kuzeydoğuya doğru uzantılarında bulunan bir sürü göl oluşumu başlar ve Habeşistan'ı güneybatı - kuzeydoğu yönünde kesen vadi sistemi (Omo vadisi, vs.) oluşur.

Yani Doğu Afrika'nın bu yöresi, iç dinamik kuvvetlerin etkisiyle, bir taraftan yükselirken, diğer taraftan da yarılmaya başlar. Bu durum karşısında, elbette bölgenin hem iklimi değişir, hem de bu iklim değişikliğine paralel olarak bitki örtüsü değişmeye başlar. Bitki örtüsünün değişmesi, yöredeki hayvanların, daha doğrusu, hayvanları oluşturan hücre kolonilerinin de, yeni kombinasyonlar oluşturarak, bu değişen koşullara uyumlu "yeni kılıflar= yeni hayvan türleri" oluşturmalarına neden olur.

Şekil:  Kuvaterner denilen son iki milyon yıllık dönemde, memelilerin hızlı gelişimi sürer ve bunun bir sonucu olarak ilk insan ortaya çıkar (Sunday Times 1972’den).

Tüm bu oluşumlar bir grafik üzerinde gösterilirse, şöyle görünür:

2.   Dinamik sistemler fiziğinin temelleri

Dünyamızın geçmişinin kaydedildiği jeolojik katmanların okunmasıyla ortaya konulan zaman olgusu ve kuantum denilen en alt-sistem öğelerinin özellikleri:

• Doğanın alt-sistemden üst-sistem yapılarına doğru geliştiğini,

• Oluşumları tetikleyici faktörün (yani kuvvet oluşturma erkinin) alt-sistemlerde olduğunu,

• Böylelikle doğada bilgi oluşturmaya dayalı gittikçe gelişen ve “information & self-organisation = bilgilen ve örgütlen” olarak özetlenen dinamik bir sistemin ortaya çıktığını;

• her varlığın çevresini algılama ve onlara göre kendisini yönlendirme yeteneğine sahip olduğunu;

• yönlendirmelerin “bilgi” sinyalleriyle olduğu ve bilgilerin hep varlıkların içsel bileşenlerinde kaydedilip- işlendiğini göstermiştir.

 

2.1. Neden Dinamik Sistemler Fiziği

Zaman dosyasında gösterildiği üzere, doğadaki her şey atom-altı-öğeler denilen çok kısa ömürlü ve çok devingen canlı öğelerle başlamaktadır. Saniyenin milyarlarda biri gibi kısa sürelerde, devinip dururlar. Yani çok rahatsız bir zor-durum söz konusudur. Dinamik sistemler fiziği zor-durumlardan kurtulma yöntemlerini açıklayan bilim dalıdır.

Hermann Haken, «zor durumdan» çıkışların, «birlikte işlem yapılarak» gerçekleştiğini fark eder ve Synergetics (1983) adıyla yayınlar. Bu çalışmasını 2000 yılında «information & self-organisation = bilgilen ve örgütlen» olarak geliştirir. «Dinamik Sistemler Fiziği» bu şekilde ortaya çıkar.

Görüldüğü üzere doğadaki tüm varlıklar arasında karşılıklı bir haberleşme sistemi vardır. Zor-durumda kaldıklarında karşılıklı uzlaşarak ortak davranışa geçerler. (Sinerjetik = birlikte işlem yapma)

Doğada değişip-dönüşmeyen, sabit-değişmez olarak kalan hiçbir şey yoktur. O zaman hemen bir soru: İnsanların yaratıcı dedikleri ve doğanın- evrenin sahibi olarak düşündükleri varlık sabit-değişmez, ebedi olarak hep var olan bir varlık mıdır?  Böyle değişip-dönüşmeyen bir varlık mevcut olabilir mi?

İşte bu konu, insanların doğa ve dünyanın oluşum ve gelişimi hakkında pek bir şey bilmediklerinden kaynaklanmaktadır. Yeryuvarı ARŞİV-SAYFALARI bilgileri yaklaşık 2 asırdır bilinmeye başlanmıştır ve bunu bilen de çok sınırlı sayıda insan vardır.

 Varlıkları oluşturup-etkileyen ve yönlendiren faktör fizikçilerce “kuvvet” olarak tanımlanmıştır ve 4 farklı (strong force, weak force, elektro-magnetic force ve gravity-force)  kuvvet türü olduğu ortaya konmuştur. Bu kuvvetlerin atomik sistemden kaynaklandığını yine fizikçiler saptamışlardır. Ancak fizikçiler “BİLGİ” diye bir parametreyi fiziksel olayları açıkladıkları formülasyonlarda kullanmadıklarından, atom-altı-öğelerde bulunan enerjinin nasıl kuvvet oluşturduğu ve doğadaki oluşumları nasıl etkileyip-yönlendirdikleri konusunda pek aydınlatıcı çözümler ortaya koyamamışlardır. Ta ki Hermann Haken adlı bir Alman fizikçisinin dinamik sistemlerin oluşumlarını açıklayan, önce “Synergetics”, sonra  “Information & Self-Organisation” olarak yayınladığı esere  kadar. 

Haken bu eserinde doğadaki oluşumları yönlendiren faktör olarak fizikçilerin kullandıkları “kuvvet alanı” kavramının atomlar tarafından oluşturulan bir etkileşim (bir haberleşme) alanı olduğunu ve bu şekilde “doğadaki kuvvet alanları” sistemlerinin, harici bir kaynaktan değil, varlıkların içlerindeki atomlardan kaynaklandığını ortaya koyar.

2.1.1. Haken’in bu düşünceye ulaşmasının ardında «laser teknolojisi» yatar.

Haken’in bu görüşü oluşturmasına iten temel neden “ laser”  teknolojisi olmuştur.

Laser ışığı sıkışık, yani zor durumdaki atomların uzlaşarak zor durumdan güçlü bir enerji oluşturarak kurtulduklarını gösteren bir sistemidir.

Doğada varlıkları ortak davranışa iten faktör, hep “bir zor-durumda olma” olmuştur. Sıkışan her varlığın sıkışık durumdan kurtulmak için nasıl davrandığı laser teknolojisiyle anlaşılmıştır.

Şöyle ki: 

Çelik levhaları bile peynir keser gibi kesen Laser ışığı şöyle elde edilir.

Bir tüp içine belli bir bileşime sahip olan moleküller hapsedilir. Tüpün bir ucu tam yansıtıcı bir ayna ile, diğer ucu ise yarı yansıtıcı- yarı geçirgen bir ayna ile kapatılmıştır. Sonra bu moleküllerin duyarlı oldukları bir ışın dışarıdan tüpün içindeki moleküllere gönderilmeye başlanır. Dışarıdan gelen ışınları alan moleküllerin elektronları önce bu ışını alırlar, ama hemen sonra tekrar çevreye yayarlar. Çevreye yayılan ışınlar aynalardan geri yansır. Dışarıdan gelen radyasyonlar da sürekli devam ettiğinden, aynalardan yansıyan ışınların da bunlara eklenmesiyle tüpün içindeki moleküller çok bunaltıcı bir duruma girerler.

Bu zor durumdan kurtulmanın tek bir yolu vardır: Her molekülün elektronları, çevreye salacakları ışınları yarı-yansıtıcı ayna yönünde ve birbirleriyle aynı fazda ve frekansta olacak şekilde gönderirlerse, bu ışınlar üst-üste çakışacak durumda olduklarından güçleri birbirine eklenirler ve yarı-geçirgen aynadan dışarı çıkabilirler.

Ve sıkışık durumda olan moleküller böylece tüp içindeki baskıyı azaltırlar ve düzeneği yapan insanlar da muazzam güçlü bir laser ışığı elde etmiş olurlar.

Hermann Haken adlı bir Fizikçi tarafından Synergetics adıyla 1983te ortaya atılan ve 2000 yılında “information & self-organisation” olarak özetlenen Dinamik Sistemler Fiziği böyle bir doğa olayından esinlenilerek ortaya konulmuştur.

İlk laser ışığı Al₂O₃ bileşimli yakut mineralinde bazı Al elementi yerine Cr elementi yerleştirilmesiyle oluşturulan yapay yakut mineraliyle yapılmıştır. Mineral silindrik bir tüp içine yerleştirilir. Tüpün bir ucuna tam yansıtıcı bir ayna konur. Diğer uca ise yarı yansıtıcı bir ayna konur. Tüpün çevresine ise «uyarıcı bir ışık» kaynağı yerleştirilir ve atomlar uyarılırlar.

 
Atomların elektronları gelen uyarıcı ışığı alır ve çevrelerine böyle bir sinyal aldıklarını yayarlar. Çevreye salınan radyasyon, tüp uçlarındaki aynalardan geri yansır ve tekrar atomlara çarpar. Bu şekilde tüp içindeki radyasyon gittikçe artar. Tüp çevresinden sürekli uyarıcı ışık gelişi devam ettiğinden, tüp içindeki radyasyon trafiği dayanılmaz boyutlara ulaşır. Yani atomlar çok zor bir durumla karşı karşıya kalırlar.

Burada bir noktaya dikkat etmek gerek: Tüpün bir ucundaki ayna, gelen tüm ışınları geri yansıtırken, diğer uçtaki ayna yarı-yansıtıcıdır. Yani radyasyon şiddeti belli bir değeri aşarsa, o güçlü ışının dışarı çıkmasına engel olmaz. Kuantsal öğelerin çevrelerindeki tüm durumları algılayıp, ona uygun davrandıkları hatırlanırsa, tüpteki atomların da bunu yapacakları ve yarı-yansıtıcı aynadan dışarı çıkılabileceğimi fark etmiş olacakları anlaşılır.

İşte laser tüpü içindeki atomların da yaptıkları budur. Zor durumdan kurtulabilmenin yolu, yarı-yansıtıcı aynadan geçebilecek derecede güçlü bir sinyal oluşturabilmektir. Bunun için ise ortak davranışa geçerek güçlerin birleştirilmesi gerekir.

Atomların yaydıkları sinyaller uyumlu olduklarında tüp ucundaki yarı-yansıtıcıyı delerek dışarı çıkar ve tüpde rahatlama olur. Yani doğal sistemde varlıklar sorunlarını ortaklıklar yaparak çözerler.

 

2.1.2. Moleküller de zor durumda ortak davranışa geçerler.

Görüldüğü üzere atomlar zor-durumda kaldıklarında, birbirleriyle anlaşıp-uzlaşarak, sorunlarını çözerler. Çünkü doğadaki tüm varlıklar arasında şekildeki gibi bir karşılıklı etkileşim ve haberleşme yeteneği vardır.

Kaynayan kazanlarda veya cezvede görmeye alışık olduğumuz durum bunun güzel bir örneğidir. Kaynayan kaplarda hava kabarcıkları oluşmasının nedeni Benard-hücreleri oluşumudur. Hava kabarcıkları hep aynı noktalardan çıkarlar. Acaba neden?

Cezvedeki su molekülleri, ortam sakin ve sıcaklık her yerde aynı ise, durgundurlar. Yani moleküller için bir sorun yok demektir.

Cezve ısıtılmaya başlanırsa, moleküller için sorun ortaya çıkar. Moleküller bu soruna karşı tepki vermeye ve karşılıklı olarak birbirleriyle etkileşmeye başlarlar; bardaktaki su molekülleri arasında bir hareketlilik başlar, kaotik bir durum oluşur. Kaos bir süre devam eder. Sonra su molekülleri birbirleriyle uyum içine girerek şekilde gösterildiği gibi bir düzen oluştururlar. Belli kanallar boyunca yükselirler, yüzeyde ısılarını bırakırlar ve içlerine hava zerrecikleri alarak yine belli bir güzergâh boyunca dibe inerler; oradan tekrar ısı yüklenirler ve tekrar yüzeye çıkarlar ve bu düzen böylece işler gider. Gaz kabarcıklarının çıkış noktaları, hep aynı yerdedir.

Cezvede olan olay şudur. Sıcaklıktan etkilenen su molekülleri bir birleriyle haberleşmeye başlar. Her molekül kendisine gelen her sinyalin değerini, kendi durumuyla kıyaslayarak, davranışını belirler. Bu şekilde sıcak moleküller, daha az sıcak olanlar yönünde yükselmeye başlar ve tabandan tavana doğru bir akım oluşur.

Moleküller davranışlarını şu formüle göre ayarlarlar:

Kuantsal sistemi oluşturan atom-altı-öğelerin çevrelerindeki her varlığın enerji durumunu anında algılayıp, nereye gideceğini (veya gitmeyeceğini) anında hesapladığı hatırlanırsa, moleküllerin de buna benzer şekilde yukarıdaki formül uyarınca davranmaları normal durumdur.

Yukarıda verilen formüle göre hareket ilişkileri ayarlanır. Böylelikle kabın boyutuna uygun şekilde bir hareket yönü ve güzergâhı ortaya çıkar ve düzenli bir döngü gerçekleşir. Belli kanallar boyunca yükselirler, yüzeyde ısılarını bırakırlar, içlerine hava zerrecikleri alarak yine belli bir güzergâh boyunca dibe inerler; oradan tekrar ısı yüklenirler ve tekrar yüzeye çıkarlar ve bu düzen böylece işler gider. 

2.1.3. Hücreler de zor durumda ortak davranışa girerek zorluğu aşarlar.

Haken’in “information & self-organisation” olarak özetlediği dinamik sistemler fiziği kurallarının matematiksel ve fiziksel formülasyonlarını oluşturmasında esinlendiği diğer bir olay da “Sosyal amip” olarak da bilinen Dictyostelium discoideum adlı tek hücreli canlının zor durumlar karşısındaki davranışları olmuştur.

“Sosyal amip” olarak da bilinen Dictyostelium discoideum adlı tek hücreli canlı (amip), yaklaşık 20-30 mikron boyutundadır ve bahçelerde- ormanlarda çürümeye başlamış organik maddelerde bulunan yaklaşık 1 mikron boyutlu bakterilerle beslenir. Dakikada 10 mikron kadar ilerleyebilirler. Beslenme kaynakları olan bakterilerin doğadaki dağılımları homojen değildir, parça parça kümeleşmeler halinde bulunurlar. Amipler ise günde yaklaşık 1-2 cm kadar ancak ilerleyebildiklerinden, bulundukları yerdeki bakteri kaynağı kuruduysa, desi-metrelerce uzakta olabilecek diğer bir bakteri kümeleşmesine ulaşmaları günler-aylar sürebilir. Ama onlar uzun süre besinsiz kalamazlar, bu nedenle çok büyük strese girerler. Strese giren bu amipler acaba hayatta kalabilmek için ne tür bir yöntem bulmuşlardır?

 

Slaytta bu sosyal amip’in nasıl sosyal-toplumsal bir davranış içine girerek, neslinin devamını sağladığı ve hayatta kaldığı gösterilmiştir.

Besin darlığına giren amipler, hücreler arası haberleşmede çok önemli bir madde olan cAMP (cyclic Adenosin-Mono-Phosphate) adlı bir kimyasal bileşik salgılamaya başlarlar. Amip yoğunluğu nerede fazla ise, salgılanan bu maddenin yoğunluğu da orada fazla olacağından, amipler bu sinyalin en yoğun olduğu noktaya doğru ilerlerler ve slaytta gösterilen amip kümeleşmesi oluşur.

Daha sonra bu amip kümeleşmesi önce “mound” adı verilen kubbemsi bir yapıya, sonra “slug” adı verilen sümüklü-böceğe benzer bir yapıya dönüşür. Oldukça hızlı hareket edebilen bu “slug”, yaşama uygun olmayan noktalardan uzaklaşacak tarzda ilerler ve en sonunda da yeni amipler üretecek “spor”ları salgılayacak çok hücreli bir yapıya dönüşür. Yarım santimetre boyutunda olabilen bu yapı, içindeki sporları çevreye saçar, ve hava akımlarıyla bu yeni sporlar yaşamlarını sürdürebilecek yeni ortamlarda tekrar birer amip oluştururlar. Böylelikle amipler sorunlarını, karşılıklı etkileşimlerle sağladıkları anlaşıp-uzlaşma yetenekleriyle, çözmüş olurlar.

(Bir dip-not: Amiplerin bir araya gelerek oluşturdukları “çok hücreli” aşama, gerçek birçok hücreli canlı oluşumundan tamamen farklıdır; çünkü gerçek çok-hücreli canlılar, aynı bir hücrenin çoğalması ile oluşurken, bu amiplerin oluşturdukları yapı, birçok farklı amip’in oluşturdukları bir yapıdır.)

Amip gibi tekhücreli bir canlı bile, zor durumda birleşip bir "topluluk" olarak davranır. Peki biz insanlar asırlardır zor-durumdan kurtulmak için neden bir "toplum" olarak davranmayıp, çobanların güttükleri sürüler olarak davranıyoruz.

 

2.2. İki nesneyi birbirine yaklaştıran veya uzaklaştıran KUVVET dediğimiz faktör nasıl oluşmaktadır? İnformator (Düzenleyici) oluşumu.

Haken “enerjinin kuvvete” dönüşümünü şu şekilde yeni kavramlar oluşturarak açıklar.

Varlıkları etkileyen faktöre “informator, veyahut order-parameter” adlı bir yeni terim oluşturarak başlar. Informator “bilgilendirici” gibi bir anlam taşır ve söz konusu öğelerin davranışlarını nasıl belirleyecekleri konusunda bilgi taşır. “Order-parameter” terimi de aynı amaçla türetilmiştir ve bir sistem içinde geçerli olacak “kural-düzenleyici” anlamına gelir.

İnformator veya kural-düzenleyici tüm katılımcıların uzlaşmasıyla sağlandığından, tüm ilgililer (veya katılımcılar) buna uyarlar. Bu nedenle “kuvvet alanı, atomları köleleştirir” denmiştir. Bunun yerine, “atomlar oluşturdukları uzlaşmaya uyarlar” daha yerinde olur.

Yani atomlar çok zor durumda kaldıklarında, birbirleriyle haberleşmeye başlar, ve bu zor durumdan çıkabilmek için birlikte-işlem-yaparak, yaydıkları sinyallerin aynı yönde, ve aynı fazda olmalarında uzlaşırlar. Bu sayede atomların yaydıkları sinyaller üst-üste çakışacak şekilde olur ve birbirleriyle birleştiklerinden ortaya muazzam bir güçlü sinyal çıkar. Bu tür sinyallere koherent sinyal denir.

Koherent sinyal canlı varlıkları birlikte yaşamaya, belli üst-sistemler içinde bir araya getirmeye yarayan bir ortaklık sinyalidir.

Popp, Fritz-Albert (2002) Leben und Licht – Biophotonen, Kohärenz und Kommunikation. Tattva Viveka 18, 20-29.

Popp, Fritz-Albert (2003) Properties of biophotons and their theoretical implications. Indian Journal of Experimental Biology, Vol 41, May 2003, pp. 391-402

Popp bu yayınlarda her çok hücreli canlının, kendine has bir BİYOFOTONa sahip olduğunu ve bu biyofotonların koherent sinyaller olduklarını göstermiştir. Yani bedenlerdeki hücreler bu ortak haberleşme sinyalleriyle birbirleriyle haberleşmekte ve karşılıklı ortaklık ilişkilerini bu şekilde denge ve düzende tutabilmektedirler. Bu sayede hiçbir organ belli bir büyüklükten fazla veya az büyümez, yaşlanan hücreler belli süreçlerde yenilenir, kazara yok olan hücreler yerine, onların görevlerini yerine getirecek şekilde yeni hücreler görevlendirilir. Yani bedendeki hücreler arasında çok belirgin ortakça oluşturulmuş kurallar vardır ve hücreler o kurallara uyarak yaşarlar. Kanser bu ortaklık ilişkilerinin bozulması olayıdır.

 “Uyumlu çalışarak bir bütünlük oluşturma” anlamına gelen Koherens (coherence), sadece sinyallerin üst-üste çakıştırılıp-toplanmasıyla değil, “olasılık hesaplarında, birden büyük sayıların karelerinin çok büyürken, birden küçük sayıların karelerinin gittikçe küçülmesi” olayı ile de çok yakından ilişkili olmalıdır. Birin karesi birdir, 0.5’in karesi 0.25 gibi daha küçük iken 2’nin karesi 4 gibi çok büyük bir değer verir. “2 delik” deneyi sonuçlarını tekrar hatırlayın: 2 deliğin her biri tek-tek açık olduklarında içlerinden sadece birer foton veya elektron geçer. Ama 2 delik birlikte açıldıklarında ve delikler arası mesafe birbirlerine ve hedefe uyumlu olduklarında, en fazla 2 geçebilecek deliklerden 4 tane öğe geçmektedir.

Bu durum toplum hayatında insanlar arası (toplumda insanlar yerine meslek sahipleri kullanılmalı) uyumun ne kadar önemli olduğunu gösterir. Din, ırk, işveren-işçi, vs. A-partili- B-partili gibi ayrımlar kesinlikle uyumsuzluk yaratır. Toplum bir bütündür, parçaları olamaz. 

2.3. Simetri kırılması

 Doğadaki yapıcılık veya yıkıcılık en temeldeki kuantsal sistemdedir. Her şey onlarla başlar ve onlar «omnipotent» (herşeye kadir)dirler.

«Her şeyi yapar» durumundan, «belli bir şeyi yapar» duruma geçilmesi olayına «simetri-kırılması» denir.

Tepedeki bu nesne bilye gibi bir şey değildir. Tam tersine doğadaki en temel canlılık öğesidir. Gideceği yöndeki salınımlarını 360° değiştirebilir; sağa veya sola dönecek şekilde hareket edebilir; hedefte yapıcı veya yıkıcı davranabilir, vs.

Yani kuantsal sistem denilen en temel canlılık öğeleri doğadaki tüm oluşum ve yönlendirmelerden sorumludurlar ve evrensel ölçekli haberleşme yetenekleri nedeniyle doğadaki enerjinin en ergonomik şekilde kullanılmasını sağlayacak şekilde davranırlar.

Her şeyi yapabilecek yetenekteki çok devingen ve çok kısa ömürlü atom-altı-öğeler, zor-durumdan kurtulmak için, önce atomlar oluşturacak şekilde simetri kırılmasına uğrar; sonra moleküller, hücreler, bedenler vs. oluşturacak şekilde bilgiler oluşturarak doğal sistemi oluşturma işlevlerini sürdürürler.

Toplum hayatına sahip çıkmak ve arılar gibi onu korumak insanların görevi olmalı. Ama bu bilinci insanlara vermek devlet yöneticilerinin görevidir. Biçtiğini beğenmiyorsan ektiğine bakacaksın. Bir ülkede insanların iyi veya kötü olması, sistem gereği, devleti yönetenlerin ne ektiklerine bağlıdır. Çünkü, “Ağaç yaşken eğilmektedir ve ne ekilirse o biçilmektedir” Neyin ekileceğine ise devleti yönetenler karar verdiğine göre, bir insanın toplumsal sisteme zarar vermesinin suçu yöneticilere aittir; çünkü yöneticiler bireyi toplumsal sisteme sahip çıkacak şekilde eğitememişlerdir.”

Şimdi beden oluşturulurken hücrelerin geçirdikleri simetri kırılmasını görelim.

Alt-sistem – Üst-sistem ilişkilerinde, yapma-yeteneği alt-sistemlerde bulunduğundan, onlar kendilerine gösterilen hedefe gidecek (veyahut verilen görevi yapacak) şekilde davranırlar. Örneğin bedenimizde karaciğer, böbrek gibi yüzden fazla organ bulunur. Tüm bu farklı organlar başlangıçta tek bir hücreden oluşurlar. Kök hücre dediğimiz bu hücreye hangi organ hedef gösterilmişse, o organdaki görevi yapacak şekilde davranırlar.

 

Hücreler, 2-4-8-16-vs. gibi geometrik dizi şeklinde çoğalmaya başlarlar ve bedenin temeli atılır. Blastula adı verilen bu evreye kadar, tüm hücreler birbirlerinin tamamen aynı olacak şekilde çoğalırlar ve içi sıvıyla dolu küresel bir şekil oluştururlar. Dolayısıyla, çok hücreli tüm hayvanların büyümelerinin ilk safhaları tamamen birbirlerine benzerler.

Bu safhadaki hücrelerden herhangi birini alıp, tekrar çoğaltmaya başlatırsanız o hücre tekrar 2-4-8-16- vs. şeklinde çoğalır ve yeni bir canlı oluşturabilir.

Ama bu yapı, içe doğru bir «karın-boşluğu» oluşturmaya başladığında, bedeni oluşturacak hücrelerin hepsinin kaderi ve özellikleri değişir! Hücreler öylesine kökten bir değişikliğe uğrarlar ki, artık bu hücreler bedenden koparılıp tekrar çoğalmaya bırakılırlarsa, önceki safhadaki kardeşleri gibi, 2-4-8-16 şeklinde çoğalıp, tekrar yeni bir beden oluşturamazlar. Bu yetenek kaybının nedeni simetri kırılmasıdır. Bir şeyin nasıl yapılacağı, hangi şekli alacağı, vs hep bilgiye göre olur ve bilgiler de moleküllerin kimyasal bileşimlerinde depolanır.

Yani kök-hücreler bedendeki tüm farklı organlardaki farklı görevleri yapacak çok yönlü bir yeteneğe sahiptirler; ama bir organda görev yapmaları istenildiğinde, diğer tüm yetenekleri kapatılıp, sadece gösterilen organdaki görevi yapacak şekilde davranırlar. Kök hücre tedavisi denilen tıbbi yöntem bu simetri kırılması olayından yararlanır. Hasta bir organa yerleştirilen kök hücreler, o organı tekrar tamir ederler.

Dinamik sistemler fiziğinin en temel kavramlarından biri, Simetri kırılması denilen bu olaydır. Yetenek sınırlanması anlamındaki bu terim doğadaki canlılığı, yani dinamizmi anlayabilmenin ilk adımıdır. Çünkü atom-altı-öğeler doğadaki tüm olayları-gelişimleri başlatıp-sürdüren en temel canlılık öğeleridirler. Süper-simetriktirler, yani her yönde bir işlem yapabilecek yetenektedirler.

Şimdi alt-sistemlerin bir üst sistemde birleşebilmek için uyguladıkları yöntemi görelim.

Feibleman (1954) “Theory of Integrative Levels” adlı eserinde , alt-sistem – üst-sistem ilişkilerinin ana-hatlarında şunları vurgular:

i-Her düzey altındaki düzey(ler)inkine ek, yeni bir özellik taşır.

ii-Üst düzeylere doğru karmaşıklık derecesi artar.

iii-Herhangi bir düzeyde oluşan bir bozukluk, ilişkili tüm diğer düzeyleri de etkiler.

iv-Her zaman, üst düzey alt düzeye bağımlıdır;

v-Karar erki alt düzeydedir; üst düzey hedef göstermekle yükümlüdür.

 Toplum insanların oluşturacağı bir üst-sistemdir. Oluşturulabilmesi için "bireysellik düşüncesinin" kırılıp, "toplumsallık bilincinin" kabulü şeklinde bir simetri kırılması şarttır.

2.4. Maksimum Enformasyon prensibi

Maksimum Enformasyon prensibi Dinamik sistemlerin en önemli özelliğidir, çünkü her şeyin değişip-dönüştüğü bir dünyada değişim-dönüşümler hakkında «Bilgi» toplama en ön plandadır. Sunulan şu slaytta varlıkların bilgi düzeyinin nasıl patlamalı şekilde geliştiği görülmektedir.

“İnformation & self-organisation = bilgilen ve örgütlen” ilkesi dinamik sistemli doğanın ANAYASASIdır.

Doğada bilginin nasıl arttığını anlatmak için “ether” terimini açıklamak gerekir.

Doğa ve dünyanın “hava, su, ateş, toprak” gibi dört temel elementten oluştuğu şeklindeki görüşün egemen olduğu dönemde “ether” beşinci element olarak kabul edilmiş ve ilahi güçlerin bu elementi soludukları varsayılmıştır. Yani atalarımız doğadaki yapıcı-yönlendirici güç sistemini doğa-üstü bir sisteme atfetmişlerdir. Halbuki tam tersi durum söz konusudur.

Çevremizdeki her yer (atmosfer, hidrosfer, litosfer, uzay boşluğu, vs.) çeşitli radyasyonlarla doludur. Bizler bunu doğrudan algılayamayız, ama bir radyo alıcısının düğmesini sağa-sola kaydırdıkça işittiğimiz farklı yayınların dalgalarını aldığımızda, çevremizde ne kadar farklı sinyal bulunduğunu fark ederiz. Ether dediğimiz şey bu sinyaller okyanusundan oluşur.

Varlıklar çevrelerindeki değişim-dönüşümlere göre yapılarını değiştirirler. Yapıları değişince çevrelerine yaydıkları sinyaller de değişmiş olurlar. Bu nedenle ether okyanusundaki sinyaller de sürekli değişim-dönüşüm içinde olur.

Günümüzde bu ether okyanusunun içinde cep-telefonu, internet ortamı, televizyonlar gibi bir sürü yeni sinyal türü daha bulunmaktadır. Halbuki yüz-yıl öncesinin atmosferinde bu tür sinyaller bulunmuyordu, çünkü bu sinyalleri üreten maddeler henüz doğada yoktu. Dolayısıyla, uzayda bir sinyalin var olabilmesi için o sinyali oluşturan maddenin doğada oluşmuş olması şarttır.

Doğada maddelerin oluşum sıralanması dikkate alınıp, buna göre zaman içinde uzayda ether çeşitliliği ve yoğunluğu hesaplandığında, ether yoğunluğu ve çeşitliliğinin günümüzden geçmişe doğru gittikçe azalacağı anlaşılır.

Varlıklar davranışlarını ether içindeki sinyallerden yararlanarak belirler. Örneğin göçmen kuşlar, balıklar vs. yeryuvarının manyetik alanından yararlanarak yönlerini belirler ve bu sayede Afrika’daki bir noktadan kuzey Avrupa’daki bir noktaya gidip gelirler ve yollarını-yuvalarını hiç şaşırmazlar. Tüm canlılar çevrelerindeki ether okyanusundaki sinyalleri algılayarak ne zaman çoğalacaklarını, ne zaman uyku moduna geçeceklerini bilirler. Kısacası, ether tüm varlıkların haber kaynağını oluşturur.

Bu nedenle doğada bilgi üstel (patlamalı) fonksiyon olarak gelişir ve bu nedenle Maksimum Enformasyon Prensibi doğadaki dinamik oluşum mekanizmasının (DOM) tam merkezindedir.

Hücrelerin insan beynini muazzam bir yorumlama ve bilgi oluşturma yeteneğiyle donatmasının nedeni şu değil midir?

Doğada her şey bilgiye göre oluşturuluyor ve gelişiyor. Hücreler milyarlarca yıllık geçmişlerinde çok farklı değişim-dönüşümlere şahit olmuşlar ve kuantsal sistemli evrenin nereye doğru gideceği kesin belli değil, çünkü her şey olasılık hesaplarına dayanıyor. Böyle bir durumda yorumlama yeteneği çok gelişmiş bir canlı türünün oluşturulması en makul işlem değil mi?

2.5. Karşılıklı Etkileşim -karşılıklı bağımlılık parametreleri

Doğada her şey birbirine bağımlıdır, ama tüm sistemler en tabandaki kuantsal sistemle yönlendirilir.

Şimdi varlıkların neden bir-birleriyle etkileşim ve bağımlılık içinde yaşamaya mecbur oldukları konusunu görelim.

Doğada yeni üst-sistemler oluştukça, enerji farklı şekillere dönüşmüş olur. Bu nedenle farklı kuvvet türleri ortaya çıkar. 

Enerjin maddelere nasıl bağlanır?

Dünyamızın temel enerji kaynağı güneş ışınlarıdır. Güneşten gelen ışınlar fotosentez olayıyla şeker gibi bir madde içinde depolanırlar. Bu denklemin sol tarafındaki madde miktarı ile sağ tarafındaki madde miktarı aynıdır. Ama enerji içerikleri farklıdır. C₆H₁₂O₆ olarak gösterilen glikoz molekülü güneşten gelen fotonları depolamıştır. Bu molekülü oluşturan H, O ve C atomlarının bağlantı sistemleri (spinleri, polarizasyonları, vs.) H₂O ve CO₂ moleküllerini oluşturan H, O ve C atomlarındakinden farklıdırlar. Görüldüğü üzere, enerji, maddeye bağlanmış durumdadır.

Güneş enerjisini maddeye dönüştüren bu bitkiler değişik bir enerji türü kaynağı oluştururlar. Her tür enerji kaynağı, doğadaki varlıklar için yeni bir hedef (dinamik sistemler fiziği terimiyle, yeni bir ‘attractor’) oluşturur. Çünkü doğada önceleri foton olarak yer alan bir sürü enerji paketçiği, başka türde bir enerjiye dönüşmüş olarak piyasaya çıkmıştır. Yani piyasaya yeni bir ürün sürülmüştür.

Her ürünün bir alıcısı olmak zorundadır, yoksa doğadaki değişim-dönüşüm sistemi bloke edilmiş olur.

Doğada çevresiyle etkileşmeyen hiçbir sistem yoktur. Dolayısıyla doğada değişim-dönüşüme uğramayan ebedî bir varlık veyahut sistem mevcut değildir. Hayat bu nedenle doğum-ölüm döngüsü üzerine oturtulmuştur.

Ovadaki bitki farklı, denizdeki farklıdır. Her farklı maddenin farklı rengi, farklı kokusu, farklı tadı vardır. Bu farklılıklar farklı çekim güçleri oluştururlar.

Her canlı, hayatının devamı için enerjiye muhtaç olduğundan ve ana enerji kaynağını da bağımlı olduğu belli canlı türleri oluşturduğundan, neyin neye bağımlı olarak oluşup geliştiğinin kayıtlarını sürekli olarak tutmak zorundadır.

Enerjinin çeşitli üst-sistemler içinde depolanır duruma geçmesi, tüm varlıkları, özellikle de canlıları, bu yeni yapı türlerini algılamaya yönelik organlar oluşturma arayışlarına yöneltmiştir. Bu nedenle varlıklar bilgilerini sürekli geliştirmek zorundadırlar.

Şimdi “karşılıklı etkileşim ve karşılıklı bağımlılık” sisteminin dikkate alınmamasının yarattığı bir olayın hikayesini görelim:

Doğada tüm varlıklar birbirlerine bağımlıdırlar ve karşılıklı etkileşim sonuçlarına göre yaşarlar. Toplum iş-ve-meslek mensupları arası ilişkiler olduğundan, sadece onların aralarındaki etkileşimlere göre yasalar oluşturulmalıdır.

Hayatta doğru-yanlış değerlendirilmesi yapılamaz. Çünkü bir kurdun bir geyiği öldürmesi olayını doğru veya yanlış olarak değerlendiremeyiz. Kurt açısından doğrudur, çünkü onun yararınadır; ama geyik açısında kötüdür. Bu nedenle olayları tüm varlıkların yararına mı zararına mı olduğuna göre, farklı açılardan görmek zorundayız.

Amerika‘ya insan göçünün 1800-1900lü yıllarda anormal hızlanmasıyla Kuzey Amerika’da insanların doğal sistemi bozmaya başlaması hızlanır. İnsanların çiftlikler oluşturarak yaban hayvanlarının yaşam ortamlarını daraltması, yaban hayvanlarının sığır-koyun yanında insanlara da sıkça saldırmalarına neden olmaya başlar. En fazla saldırılar da kurtlar tarafından yapılır. Bunun üzerine insanlar kurtları öldürmeye başlar. Kurt katliamı özellikle Yellowstone Milli Parkı ve çevresinde o kadar aşırıya gider ki, 1926da en son kurt öldürülür ve yörede hiç kurt kalmaz.

Kurtların yok olmasından en fazla etkilenen hayvanlar geyikler olmuştur. Ayı, puma gibi yırtıcılar geyik popülasyonuna zarar verse de, geyiklerin sayısı hızla artmaya başlar ve kış-mevsiminde bile artık Yellowstone’dan ayrılmaz olurlar.

►Geyikler özellikle kavak ve söğüt sürgünlerini tüketirler, bunun sonucu bu ağaçlar gittikçe azalır. Ağaçların azalması, kuş ve böcek popülasyonunu azaltır.

►Kurtlar yok olunca, geyikler kaçmak zorunda kalmayıp, vakitlerinin çoğunu dere-kenarı gibi söğüt ve kavakların yoğun olduğu ortamlarda geçirirler. Bunun sonucu, daha az hareket edip, daha çok yemek-içmekle vakit geçirirler.

►Sürekli geyik ayakları altında kalan otlar gelişemezler ve bitki-örtüsü fakirleşir.

►Kurt korkusu altında yaşayan geyikler küçük topluluklar halinde yaşarlarken, kurt olmayan ortamlarda büyük geyik toplulukları halinde yaşarlar.

►Kurt olmayan ortamlarda geyiklerin ölümü genelde kışın kar altında olur; dolayısıyla geyik leşinden yararlanarak yaşayan kuzgun, kartal, saksağan, çakal, ayı, böcek (kurtçuklar) gibi canlıların beslenme ortamı sınırlandırılmış olunur.

►Kunduz gibi hayvanların kış mevsimini geçirmeleri kavak, söğüt gibi ağaçlara bağlıdır. Kunduzlar bu ağaç dallarından barajlar yapıp, özel gölsü yapılar oluşturarak yer-altı yuvalarında yaşarlar. Kunduzları sayısının azalmasıyla, onların yaptıkları barajlar ve özel gölcükler de azalır. Bu azalma:

• hem yer-altı-suyu düzeyini düşürür, kuraklık artmaya başlar,

• hem dere-kenarı kuşlarının sayısını azaltır

• hem balık popülasyonu azalır,

• yaz-kış mevsimsel farklığı artar, yağmur düzeni değişir,

• kuraklık artar, bunun sonucu orman yangınları (1988 yangını gibi) artmaya başlar,

Ekolojik sistemin büyük zarar görmesi, toplumda girişimlere neden olur ve 1966 yılında Yellowstone parkına kurt popülasyonunun tekrar geri getirilmesi hükümetin dikkatine sunulur ve 1995te tekrar kurt popülasyonu geri getirilir. Ve ondan sonraki yıllarda ekolojik denge tekrar normal döner.

 

Görüldüğü üzere, doğa dinamik sistemlidir ve varlıklar arasında karşılıklı bir bağımlılık (circular-causality) ilişkisi vardır. Bir üst-sistemde geçerli olacak kuralları (düzen-ölçütü = order parameter) doğrudan etkileyip, yönlendiren birçok faktör (örn. kurtlar) vardır ve bunlara kontrol-parametreleri denir. “Kontrol-parametreleri” olarak adlandırılan bir faktörün (örn. kurtların) ortadan kaldırılması, ekosistemde çığ-etkisi yapar ve tüm sistem bozulur. Çünkü tüm varlıklar karşılıklı bir bağımlılık-etkileşim (circular-causality) içindedirler.

Statik sistemli (yani tepeye bağımlı) hayat görüşlü kral, sultan veya liderlerin, devleti (toplumu) kendi malları sayıp, istedikleri şekilde hükmettikleri gibi, insanlar da sahip oldukları arazileri istedikleri gibi kullanmaktadırlar. İnsanların bu aymazlıkları, yukarıda açıklanan türde ekolojik bozulmalara yol açar ve doğal denge alt-üst olur. Toplumsal hayatımızın düzenli-dengeli olmasını sağlamanın da tek yolu, doğada dinamik sistemin geçerli olduğunu hatırlayıp, Yellowstone olayında olduğu gibi, denge ve düzen oluşumunu, halkın karşılıklı etkileşimlerine bırakmaktan geçer.

Ekolojik ortamda görülen bu doğal denge bozulması, toplum hayatında da aynen geçerlidir. Tüm toplum öğelerinin aktif olarak toplumsal sistemin kurallarının belirlenmesinde aktif rol almaları ve görüşlerini bildirmeleri bu nedenle de zaruridir.

Doğada bir yaratıcılık sistemi vardır ve dinamik sistemler fiziği bunu “information & self-organisation” olarak özetlemiştir. Yani doğal sistemin sahibi olan yaratıcılık bir enerji sistemidir ve en iyi bilgiye göre oluşturulan varlıkları tercih edip, kötülere yatırım yapmayan bilgi – bilinç sahibi bir sistemdir. Bir enerji alanıdır. Ama insanlık 4-5 bin yıldır yaratıcılığı varlıkların dışında olduğunu sandıkları bir güç sisteminde aradıklarından, bir türlü tabana dayalı içsel güç sistemini anlayamamaktalar. Alevilik-Bektaşilik- sufilik, vs gibi düşüncelerle semavi dinciler arası kavganın kaynağı buna dayanır.

“Her kafadan bir ses çıkması toplumsal denge ve düzen oluşumu için şart ve gereklidir.” ifadesi yanlış anlaşılabilmektedir.

“Her kafadan” derken toplumsal yaşamın her ferdi anlaşılmalıdır. Topumun her ferdi deyince de, toplumdaki her iş ve meslek mensubu anlaşılmalıdır. Toplumda asalaklara, dilencilere yer yoktur. Bu nedenle toplumsallaşmanın ilk adımı, herkesin bir iş ve meslek sahibi olacak şekilde yetişmesini sağlayan bir eğitim sistemi oluşturmaktan geçer.

Toplum iş-ve-meslek sahipleri arası ortaklık olduğundan din adamlarının topluma hangi hizmeti sunduğu konusu öne çıkar. Öteki dünya kavramı Sümerlerin dünya ve hayat görüşüne göre tasarladıkları, cennetin gök-kubbe üstündeki hayali bir cennet ülke ve cehennemin de, yer-altındaki volkanların çıktıkları bir ateşli ortam alemi inancına dayanır. Hayat sadece güneş gibi yıldızlar çevresindeki yaşama-uygun kuşak denilen gezegenlerde oluşabilmektedir. Günümüzde gökyüzü ve uzay oldukça ayrıntılı olarak bilinmektedir. Güneş sistemi içinde dünyadan başka bir gezegende insanın yaşayabileceği bir başka dünya yoktur. Başka yıldızların gezegenlerinde yaşam olanağı bulunan bir gezegen var ise, o gezegenin kendisine has bir canlılar alemi olacaktır ve bizim dünyada yaşayanlar o dünyada yer olmayacaktır. Bunlar doğa-bilimsel gerçeklerdir, dolayısıyla din-adamları asırlardır insanları kandırarak yaşayan, dolayısıyla toplum hayatına hiçbir katkısı olmayan bir kesimi temsil emektedirler.

Bedenlerimizin yaratıcısı olan hücreler hiçbir bedeni diğerinin aynısı olacak şekilde oluşturmaz. Bu nedenle her insan bir diğerinden farklıdır. Kiminin ses telleri şarkıcı olmasına uygunken, kimininki değildir. Bu nedenle, bedenlerin hangi mesleklerde başarılı olacakları genetik yapılaşmayla ilişkilidir. Dolayısıyla, her insan her meslekte aynı başarıyı gösteremez. Bu nedenle insanlar, hücrelerine gösterecekleri hedefleri (yani toplum hayatında üstlenecekleri hizmetleri) kendi hücrelerine “sorarak” kendileri belirlemek zorunadırlar. Hiçbir insan diğerinden üstün değildir. Her insanın kendine has bir değeri vardır ve o değeri keşfedilirse, toplum o insanın enerjisinden yararlanır ve kalkınır. O gizli değer ancak ve ancak çocuklar özgür bırakılıp, benim çocuğum “doktor, mühendis, vs olacak” türde yönlendirmelere maruz kalmazsa ve toplumda hiçbir meslek diğerinden üstün görülmezse ortaya çıkar. Bedenimizde yüzlerce farklı organda görevli hücre çalışır. Bir beyin hücresi, bir popo hücresini hor görür mü? Hayır, çünkü onlar birbirlerine bağımlıdırlar. Toplumlarda da durum aynıdır, her bir meslek sahibi bir alanda bir hizmet üretir ve binlerce farklı hizmeti başkalarından alır.

Günümüzde bunun sıkıntılarını yaşıyoruz, yüzlerce faklı iş ve meslek mensupları sorunlarının çözümünü tepedeki birinden bekliyorlar. Bu işlem tepedeki birilerinin çözeceği bir şey değildir. Tepedekilerin yapması gereken tek şey, iş ve meslek mensupları (odalar, vs.) arası bir konsey oluşturarak onların kendi aralarında bu sorunu çözmeleridir. Ama bunun da tek yolu, millet meclisi denilen yasa oluşturucu kurulun adını “İş ve meslek mensupları meclisi” olarak değiştirmekten geçer. Başkanlık diye bir sistem olamaz, çünkü yasalar tüm “iş ve meslek temsilcileri meclisi” kararı olarak ortaya çıkmalıdır.

Toplumun kendilerine ait olduğu ve kurallarının da kendilerinin oluşturacakları bir meclis tarafından yapılması gerektiği bilinciyle yetişen hiçbir insan topluma zarar verecek bir davranışta bulunmaz.

Hiçbir mevcut yönetici, bu bilgilerin duyurulması için çaba göstermez, çünkü onların çıkarlarına terstir. Bu nedenle “Toplumun sahipliğinin kendilerine ait olduğu ve kurallarını da kendilerinin oluşturmaları gerektiği bilgisini halka vermekten başka bir çıkar yolu yoktur.

Sorunlarımızı çözmenin tek yolu budur. Bilgi tohum gibidir, dağıtıldıkça çoğalır. Halkımıza bu bilginin aşılanması umuduyla.

2.6. Attractor = Çekim Merkezi

Her yeni bilgi yeni bir madde, yeni bir varlık oluşumuna yola açar. Her yeni varlık ise yeni bir çekim-merkezi oluşturur. Bu yeni varlıktan yararlanmak isteyen varlıkların ortaya çıkması kaçınılmazdır. Bu defa bu yeni varlıklardan yararlanmak isteyenler ortaya çıkar, vs.

Kısa ömürlü ve çok devingen kuantlar, rahatlamak için, üst-sistemlerde önce atom sonra molekül, hücre, hayvan gibi artan ömürlü ve çok çeşitli varlıklar oluşturarak bilgi-artışına dayanan dinamik sistemli doğayı oluşturmayı sürdürmektedirler.

İşte bu şekilde doğadaki basitten gelişmişliğe doğru ilerleyip-gelişen-evrimleşen dinamik = canlı doğa ortaya çıkmış olur. Ve doğadaki bu gelişim tam bir BİLGYE dayalı evrimleşmedir. Bu nedenle Maksimum Enformasyon Prensibi (MEP) doğal sistemin temel taşıdır. Hücrelerin “yaratıcılık yetenekli” yani BİLGİ oluşturucu bir beyne sahip insan gibi bir canlı türü oluşturmasının temel nedeni, doğada MEP sisteminin egemen oluşudur.

Toplum biz insanların karşılıklı anlaşıp-uzlaşmalarımız sayesinde oluşturacağımız bir ÜST-SİSTEMdir. Bunun için bireysellik davranış özelliğimizin kırılması ve toplumsal davranış bilgilerinin yerleştirildiği bir zihinsel değişim gereklidir. Yani MEVCUT SİMETRİMİZ KIRILMALIDIR.

Toplum iş ve meslek mensuplarının bir ortaklığıdır. Her insan yeteneğine uygun bir işe soyunur o konuda bilgi edinir ve bir hizmet üretir, bu hizmet toplum havuzuna gider. Diğer insanların hizmetleri ve ürünleri de toplum havuzunda toplanır, insanlar da bu havuzdan neye ihtiyaç duyarlarsa alırlar. Toplumun sahipliğinin kendilerine ait olduğu bilgisiyle yetişen insanlar asla topluma zarar vermezler. Öyleyse toplumsal sorunları ortadan kaldırmanın en basit yolu, bu bilgiyi insanlara vermektir. Bu bilgiyle yetişen insan toplumun bir hizmet-alış-verişi ortaklığı olduğunu anlar; yeteneğine uygun bir meslek bilgilerini edinip, topluma sunar ve diğer hizmetleri de diğer ortaklardan alarak, kardeşlik içinde yaşar.

Bunda anlaşılamayacak bir yön ve yan var mı?

Her türlü işlem veya oluşum mutlaka enerji gerektirir. Tüm enerjilerin kökenini ise yukarıda açıklanan kuantlar, örn. fotonlar oluşturur. Fotonların maddelere bağlanma şekline en güzel örnek, fotosentez olayında görülür. Fotosentez olayında, bitkilerin yapraklarında bulunan kloroplast adlı madde, bir fabrika gibi işlem yapar ve eşitliğin sol tarafından aldıklarını, sağ tarafındaki ürünlere dönüştürür.

6 H2O + 6 CO2 + Güneşten gelen fotonlar C6H12O6 + 6O2

Bu eşitliğin sol tarafındaki madde miktarı ile sağ tarafındaki madde miktarı aynıdır. Ama enerji içerikleri farklıdır. C6H12O6 olarak gösterilen glikoz molekülü güneşten gelen fotonları depolamıştır. Bu molekülü oluşturan H, O ve C atomlarının bağlantı sistemleri H2O ve CO2. moleküllerini oluşturan H, O ve C atomlarındakinden farklıdırlar. Görüldüğü üzere, enerji, maddeye bağlanmış durumdadır. Güneş enerjisini maddeye dönüştüren bu bitkiler değişik bir enerji türü kaynağı oluştururlar. Her tür enerji kaynağı, doğadaki varlıklar için yeni bir hedef (dinamik sistemler fiziği terimiyle, yeni bir ‘attractor’) oluşturur. Çünkü doğada önceleri foton olarak yer alan bir sürü enerji paketçiği, başka türde bir kombinasyon olarak piyasaya çıkmıştır. Yani piyasaya yeni bir ürün sürülmüştür. Her ürünün bir alıcısı olmak zorundadır, yoksa doğadaki değişim-dönüşüm sistemi bloke edilmiş olur.

Düşünün ki, bir varlığın hiç alıcısı –yani onu tekrar parçalarına ayıran bir başka varlık– yok. O durumda, o varlık için zaman durmuş olur, çünkü ömrü sonsuzlaşmıştır! O durumda, çevresindeki her şey değişip-dönüşürken, o varlık çevresiyle ilişkisiz bir sistem oluşturmuş olur ki, doğada çevresinden etkilenmeyen, çevresiyle etkileşmeyen hiçbir sistem yoktur. Bu nedenle zaman “değişim-dönüşüm” ürünü, sonucu ve göstergesidir. Dolayısıyla doğada değişim-dönüşüme uğramayan ebedî bir varlık veyahut ebediyet gibi bir sistem mevcut değildir. Hayat bu nedenle doğum-ölüm döngüsü üzerine oturtulmuştur.

İşte bu durum atalarımız tarafından anlaşılamamıştır. Atalarımız canlılık oluşturan, enerji veren şeyi, varlıkların kendi iç bileşenlerinde değil, varlıkların haricinde olduğunu varsaydıkları ebedî bir ekstra varlıkta aramışlardır. Dolayısıyla sürekli değişim-dönüşüm içinde bilgi oluşturarak kendi kendilerine örgütlenip-gelişen, zaman içinde daha karmaşık üst-sistemler oluşturacak şekilde bir evrimsel gelişim düşünülememiştir.

Dağdaki bitki türleri farklıdır, ovadaki farklı, denizdeki farklıdır. Her bir farklı bitki türüne uyum sağlamış bir sürü canlı oluşur. Bu canlıların yedikleri bitkiler farklı olduğundan, kendi bileşimleri de değişik protein bileşimleri gösterirler. Bu defa bu canlıların gövdelerini yiyecek başka canlı türleri oluşur. Kısacası doğada sürekli yeni “attractor=çekim merkezi, hedef”ler ortaya çıkar.

Salınımcılar sürekli hareket halinde oldukları için çok enerji harcarlar ve bu nedenle, birleşip atom, molekül, hücre gibi üst-sistemler oluşturarak, daha az enerji harcayan durumlara geçme çabası içindedirler. Enerji taşıyıcıları olan bu temel canlılar çeşitli üst-sistemler içinde birleştikçe, doğadaki enerji de, çeşitli üst-sistemler içinde yer değiştirmiş olur. Bu nedenle, yeni bir şey yapımı, ne tür yenilikler oluştuğu konusunda yeni bilgiler oluşturulmasını gerektirir. Enerjinin çeşitli üst-sistemler içinde depolanır duruma geçmesi, tüm varlıkları, özellikle de canlıları, bu yeni yapılaşma türlerini algılamaya yönelik organlar (detektörler) oluşturma arayışlarına yöneltmiştir. Tüm bu işlemler, olasılık hesaplamaları sonuçlarına göre gerçekleştirildiğinden, tüm varlıklar olasılık hesabı yapma bilgileri oluşturmak ve bu bilgileri geliştirmek zorundadırlar.

Dünyamızın temel enerji kaynağı güneş ışınlarıdır. Güneşten gelen ışınlar fotosentez olayıyla şeker gibi bir madde içinde depolanırlar. Bu denklemin sol tarafındaki madde miktarı ile sağ tarafındaki madde miktarı aynıdır. Ama enerji içerikleri farklıdır. C6H12O6 olarak gösterilen glikoz molekülü güneşten gelen fotonları depolamıştır. Bu molekülü oluşturan H, O ve C atomlarının bağlantı sistemleri (spinleri, polarizasyonları, vs.) H2O ve CO2 moleküllerini oluşturan H, O ve C atomlarındakinden farklıdırlar. Görüldüğü üzere, enerji, maddeye bağlanmış durumdadır.

Güneş enerjisini maddeye dönüştüren bu bitkiler değişik bir enerji türü kaynağı oluştururlar. Her tür enerji kaynağı, doğadaki varlıklar için yeni bir hedef (dinamik sistemler fiziği terimiyle, yeni bir ‘attractor’) oluşturur. Çünkü doğada önceleri foton olarak yer alan bir sürü enerji paketçiği, başka türde bir enerjiye dönüşmüş olarak piyasaya çıkmıştır. Yani piyasaya yeni bir ürün sürülmüştür.

Her ürünün bir alıcısı olmak zorundadır, yoksa doğadaki değişim-dönüşüm sistemi bloke edilmiş olur.

Doğada çevresiyle etkileşmeyen hiçbir sistem yoktur. Dolayısıyla doğada değişim-dönüşüme uğramayan ebedî bir varlık veyahut sistem mevcut değildir. Hayat bu nedenle doğum-ölüm döngüsü üzerine oturtulmuştur.

Ovadaki bitki farklı, denizdeki farklıdır. Her farklı maddenin farklı rengi, farklı kokusu, farklı tadı vardır. Bu farklılıklar farklı çekim güçleri oluştururlar.

Enerjinin çeşitli üst-sistemler içinde depolanır duruma geçmesi, tüm varlıkları, özellikle de canlıları, bu yeni yapı türlerini algılamaya yönelik organlar oluşturma arayışlarına yöneltmiştir. Bu nedenle varlıklar bilgilerini sürekli geliştirmek zorundadırlar. 

3.            Kervran Etkisi

 Bilgi atom ve molekül gibi içsel bileşenlerde oluşturulup-kaydediliyorsa, atom ve moleküller çok değişken bir özellikte olmalılar. Halbuki fizik-kimya bilgileri atomların sabit, değişmez öğeler olduğunu söyler.

 

Doğadaki bu sabit-yapısal kabullerin en önemlilerinden biri,  Lavoisier'in 1789'da yayınladığı “kimyasal tepkimeler sırasında kütlenin değişmediğini belirten kütlenin korunumu yasasıdır. Diğeri ise 1799 yılında Joseph Proust tarafından “bir bileşiği oluşturan elementlerin kütleleri arasında değişmeyen bir oran vardır” şeklinde tanımlanan Sabit oranlar yasasıdır. Bu iki kimya yasası o zamandan beri bilim aleminde yerini korumaktadır.

 

Bilim dünyasında halen egemen olan bu dogmatik görüş göre, doğada kimyasal element oluşumu ancak yıldız içlerinde muazzam basınç-ve-sıcaklık etkileri altında oluşur. Dönüşüm sonuçlarında ortaya çıkan kütle de E=mc2 formülüne göre muazzam bir enerji açığa çıkarır. Dolayısıyla biyolojik veya normal laboratuar koşullarında element-dönüşümleri mümkün değildir.

 

 Kervran bir fizik profesörüdür ve bilim dünyasında egemen olan bu dogmatik görüşün bilincindedir.  Bu nedenle, “düşük-enerjili-çekirdek-tepkimeleri = low-energy-nuclear-reaction = LENR” adını verdiği bir başka etkileşim sisteminin söz konusu olması gerektiği şeklinde yeni bir görüş ortaya atar.

 

 Böyle radikal bir görüş ortaya koymasının nedenleri ise aşağıda kısaca özetlenecektir.

 

3.1. Tavukların yumurta-kabuğu yapmak için mika yemeleri

Bir fizik profesörü olan Corentin Louis Kervran (1901 – 1983) bir çocukluk anısını şöyle anlatır:

 

1)- “Ailemin, bir avluya serbestçe çıkışı olan bir kümeste tavukları vardı. Orta Britanya'da babamın memur olduğu yerde yaşardık. Bölgede kalker bulunmuyordu ve sadece şist ve granitler vardı. Tavuklara hiçbir zaman kireç taşı verilmedi, ama tavuklar her gün kalkerli kabuklu yumurtalar ürettiler. Yumurtanın kalsiyumunun nereden geldiğini (kuşların kemiklerindeki kalsiyumunu) sormayı hiç düşünmemiştim. Ancak yaptığım bir gözlem ilgimi çekmişti. Yumurtlayıcı tavuklar bahçede gezerlerken, mütemadiyen yüzeydeki mika pullarını yutuyorlardı. Mika, kuvars ve feldispat ile birlikte granit oluşturmaktadır, dolayısıyla granitin ayrışma ürünüdür. Hepsi de silika bileşikleridir. O zamanlar ilkokuldayken bildiğim tek şey buydu. Mika'nın, özellikle bir yağmurdan sonra aşikar bir şekilde tavuklarca seçildiğini fark etmiştim, çünkü yağmurdan sonra ayna gibi güneşte parlıyorlardı. Her metrekarede görünen yüzlerce mika-pulu, hafif yağmurla yıkanmış minyatür aynalar gibiydi ve tavukların onları nasıl yuttuğu kolaylıkla takip ediliyordu. Kimse, kuşların kum tanelerini değil de, neden mika pullarını yuttuklarını bana söyleyemiyordu. Bir tavuk kesildikten sonra, annem tavuğun taşlık-torbasını açardı ve içinde küçük taşlar ve kum taneleri görülürdü, ama asla mika göremezdim. Mika nereye gitmişti? Gizemi olan her şey gibi, bu benim bilinçaltı zihnime yerleşti ve derin bir iz bıraktı. Bir çocuk olarak sağlam mantıksal açıklamalar bekliyordum, neden (mikalar yok olmuştu)? (Kervran, 1962, s.15)

 

Böyle bir çocukluk anısıyla büyüyen C. L. Kervran, fizik profesörü olduğunda, tavukların mika pullarında bulunan K (potasyum) elementinden nasıl Ca (kalsiyum) elementi ürettikleri konusuna yoğunlaşır ve çeşitli deneyler yapar.

 

Tavukları kireç bulunmayan zeminler üzerinde yaşamaya bırakır. Birkaç gün sonra tavukların yumurta-kabuklarının sertliklerini kaybedip, yumuşadığını fark eder. Sonra tavuklara mika pulları yedirir ve yumurta kabuklarının normal sertliklerine kavuştuğunu saptar.

Tavukların mikayı tanıma bilgisi olup-olmadığını anlamak için, yeni doğmuş civ-civler alır ve hiç mika olmayan ortamlarda yetiştirir. Yumurtlamaya başladıklarında, yine yumuşak kabuklu yumurtalar oluşur. Bunun üzerine, daha önce hiç mika görmemiş bu tavukların çevrelerine mika pulları serper ve davranışlarına bakar: Önceleri hiç mika pulu görmemiş tavuklar mikalara saldırıp, büyük bir iştahla onları yutarlar. “Ertesi gün yumurtaların normal kabukları vardı” diye not alır.

 

Tavukların yuttukları mika mineralinde Ca (kalsiyum) yoktur; ama K (potasyum) vardır. K elementine bir proton eklenmesiyle Ca elementi oluşmaktadır. Tavuk bedeninde bu işlem gerçekleşir ve tavuğun hücreleri, K’a bir proton eklenmesi işlemiyle yumurta-kabuğu için gerekli Ca elementini yapmaktadır.

 

Bu temel gözlem ve deneyler ışığında, geleneksel olarak öğretilen fizik-kimya bilgilerinin doğruluğundan şüphelenmeye başlar. Çünkü geleneksel fizik-kimya bilgileri, doğadaki tüm kimyasal elementlerin doğal sistemin oluşumu başlangıcında oluşturulduğunu ve ondan sonra artık yok-edilip-değiştirilemeyeceğini söylüyordu. Yani potasyum veya kalsiyum (veya tüm diğer kimyasal elementler), potasyum ve kalsiyum olarak oluşturulmuşlardı ve asla bir başka elemente dönüştürülemezlerdi. Bu bir dogma şeklinde tüm bilim-insanları tarafından kabul edilmişti.

 

Kervran bu konuyu şöyle ifade eder: (1972, s. 120)

“Dünyamızın, başlangıçta oluşturulduğu şekilde hiç değişmeden kaldığı ebediyen böyle kalacağı şeklindeki bir dogma İncil’in bize mirasıdır. Yaratılışta şu kadar krom, şu kadar demir, vb. oluşturulmuştur şeklinde bir bilgi bizlere verilmektedir. Daha sonra başka hiçbir yaratıcı gelmediğinden, "başka hiçbir şey yaratılmamıştır”, her şey olduğu gibi kalmıştır. Dolayısıyla "hiçbir şey kaybolmaz". Böyle bir inanç, herkes tarafından Musa'nın zamanından beri kabul edilmektedir. Sözde "bilim adamlarının" günümüzde bu şekilde “akıl-yürütmelerine" ancak gülümseyebiliriz. Çünkü, Yirminci yüzyılın başından beri radyoaktif doğal dönüşüm bilinmektedir. Ve 1919 yılında ilk yapay dönüşüm gerçekleştirilmiştir. Ama doğada, çeşitli zamanlarda, klasik nükleer fiziğin bilmediği başka dönüşümler olmamış mıdır? Biz deneysel olarak tüm canlıların element dönüşümleri gerçekleştirdiklerini gösterdik ve jeoloji diğer birçok türde dönüşümler olduğunu göstermiştir. Bu şu anlama gelir: atomların ebediliği (değişmezliği) söz konusu değildir. Bir moleküldeki bir atomun, diğer moleküldeki bir başka atoma dönüşmediği kimyasal reaksiyonlar söz konusu değildir, maddeler (atomlar), birbirlerine dönüşme şeklinde, oluşmakta ve kaybolmaktadırlar.”

 

3.2.Yulaf tohumu deneyi

Kervran yulaf tohumlarını önceden analiz eder ve K, Ca, oranlarını saptar. Sonra o tohumları saf-su içinde filizlendirip-büyütür ve büyümüş bitkideki element miktarlarını tekrar saptadığında, (K=potasyum) miktarında  azalma, (Ca=kalsiyum)-miktarında ise artma olduğunu görür. Potasyumdaki azalma miktarının kalsiyumdaki artma miktarına denk olduğu gerçeğine dayanarak, (39K + 1H → 40Ca) şeklinde bir transmutasyon (element dönüşümü) gerçekleşmiş olması gerektiğini ileri sürer, Kervran 1973.

 

3.3. Yaş-meyve ile kurutulmuş meyvede kimyasal element oranları farklıdır

Bitkilerin büyüme-gelişmelerinde kimyasal elementlerin birbirlerine dönüştükleri görüldükten sonra, tersi durumda, yani meyvelerin kurutulması sırasında da transmutasyonlar oluştuğu da saptanmıştır.

 

Araştırmalar tamamen izole edilmiş, yani hiçbir madde girişi olmayan, sadece su içeriğinin dışarı çıkarıldığı ortamlarda yapılmıştır.

Araştırmada 100 gr. Taze meyve temel alınmıştır.

 

Taze meyveler ile kurutulmuş meyvelerin kimyasal element içeriklerinde bazı elementlerin miktarlarında anormal artışlar saptanmıştır. Taze meyvelerle, onların kurutulmuşlarının analizinde. Na, Mg, P, K, Ca, Mn, Fe, Cu, Zn elementlerinin miktarlarında büyük artışlar oluşmuştur.

Kurutma kapalı bir sistem içinde yapıldığından, çevreden element girmesi söz konusu olamayacağına göre, artışlar, karbon, oksijen, silis gibi başka atomların dönüşümleri sonucu oluşmuş olmak zorundadır. (2 16C + 2 12O → 56Fe  (Kervran 1973)) 

3.4. Yengeç, kerevit gibi eklem-bacaklı grubu canlılar kavkılarını kireçsiz sularda da yaparlar

Eklem-bacaklılar grubuna ait çoğu canlılar (yengeçler, kerevitler, ostrakodlar, vs) büyüdükçe kavkılarını değiştirmek zorundadırlar. Deniz araştırmaları laboratuarlarında kerevitler, Ca elementinden kimyasal olarak arındırılmış ortamda yetiştirildiklerinde, yine de kabuklarını kusursuz şekilde oluşturdukları saptanmıştır. Yaşadıkları su ortamında kavkılarının yapımında kullanılan Ca (kalsiyum) elementi bulunmadığına göre, hayvan gerekli Ca elementini, başka elementlerden üretmiş olmalıdır.

3.5. Toprakta kireç azalınca, papatyalar çoğalmaya başlar

Güzel çimler kireç bakımından zengin topraklarda gelişir. Toprakta kireç azalınca, papatyalar çoğalmaya başlar. Kireç ne kadar az olursa, o kadar çok papatya oluşur. Papatya külleri incelendiğinde çok fazla kireç içerdikleri görülür. Papatyalar öldüklerinde, bu kireç toprağa karışır ve bu şekilde toprağın kireç oranı tekrar artmaya başlar. Papatyalar silisli ortamdaki Si elementini Ca elementine dönüştürürler:

28               12       40

   Si   +      C   : = :      Ca

14               6          20

Böylelikle ortamdaki Ca eksikliğini giderirler. Yani doğa kendi kendini dengeleyip düzenleyen bir sistemdir.

 

 

3.6. Kayaçların ayrışmasında da elementler birbirlerine dönüşürler.

Transmutasyonlar kayaçların ayrışmasında da görülür. UNESCO-Dünya Mirasına girmiş olan Kamboçya’daki 12.asırdan kalma, Angkor Wat tapınaklarında yapılmıştır. Binalar genelde kumtaşlarından yapılmıştır. Analizler şu kompozisyonu göstermiştir:

Sağlam taşta:          % 63.0 SiO2 ;      % 1.40 CaO

Bozunmuş-taşta:      % 35.8  SiO2 ;     %17.34 CaO

 

Görüldüğü üzere, kalsiyum (Ca) artmış, silis (Si) oranı ise azalmıştır.

28               12       40

   Si   +      C   : = :      Ca

14               6          20

 

Sağlam taşlarla, bozunmuş taşların micro-organizma içerikleri incelendiğinde, sağlam taşlarda hiç mikro-organizma yok iken, bozunmuş taşlarda Actinomycete ailesinden 83 farklı tür bakteri bulunmuştur. Silis oranını azaltıp, kalsiyum oranının artıran faktörün ne olduğu araştırıldığında, bunun çevredeki sulardan veya atmosferden olamayacağı saptanmış, söz konusu element dönüşümlerinin mikro-organizmalar tarafından gerçekleştirildiği anlaşılmıştır.

 

3.7. Aktive olmuş azot molekülünün akciğerlerde karbon monoksite dönüşmesiyle oluşan zehirlenme.

 

“İlkokulumuzun sınıfı ilkel bir dökme demir soba ile ısıtılırdı. Çoğu zaman eski meşe odunu yakardık. Odun iyi yandığında, soba gürül- gürül yanmaya başlar ve kırmızıya dönerdi. Sonra ise herkes baş ağrısından şikâyet ederdi. Hemen sobanın yanmasını yavaşlatmak için görevlendirilen biri harlı yanmayı durdurucu önlem alırdı. Sonra da, baş-ağrıları son bulurdu.

 

Öğretmenler harlı yanan sobadan zehirli gazlar çıktığını söylerlerdi. Halbuki soba çok iyi yanıyor ve sobadan veya borulardan hiçbir şey dışarı çıkmıyordu. Peki neden baş-ağrısı, baş-dönmesi vs. oluşuyordu? Zehirleyici gaz nasıl ortaya çıkıyordu? (Sobanın harlı yanması engellendikten sonra baş dönmesi neden son buluyordu?)

 

Azot asla atomik olarak değil, her zaman element molekülleri (N2) şeklinde ortaya çıkar ve Moleküler orbitallerin elektronları ile çevrili iki azot atomu çekirdeği içerir. Molekülün merkezindeki iki çekirdek bilinen bir frekansta salınır. Bir süre sonra bir protonun nötronuyla birlikte bir çekirdekten diğerine geçişine neden olan bir rezonans, dışarıdan benzer titreşim enerjisi verildiğinde ortaya çıkabilir. Bütün bunlar çevreleyen Elektronlarda herhangi bir değişiklik olmadan gerçekleşir. Bir tarafta, bir protona sahip bir çekirdek daha az kalır, yani karbon; diğer çekirdek bir protonu emer ve oksijene dönüşür. Bu nedenle, bu nükleer bir fiziksel süreç değildir, çünkü moleküler durum sürekli olarak korunur. Bunun yerine, bir protonun bir çekirdekten diğerine aktarılmasıyla yeniden yapılanma var.

2 14N = 12C + 16O

 

Bir protonun ve nötronunun bir çekirdekten diğerine aktarılması radyoaktif bir süreç gibi görünmüyor; daha önce bilinmeyen bir enzimin yardımıyla akciğerlerdeki kabarcıklarda veya belki de kabarcıklardan geçerken kırmızı kan hücrelerinin zarlarında gerçekleşebilir. ” (Kervran 1980, s. 17)

3.8. Mikro-Organizmalarca Element dönüştürme deney sonuçları:

Kervran’ın “Transmutations Biologiques, 1962” adlı eserinin  N. Sakurazawa tarafından Japoncaya tercümesi, Uygulamalı Mikrobiyoloji Laboratuvarı direktörü Profesör Komaki’nin dikkatini çeker, çünkü potasyum gübresi kaynağı olmayan Japonya’da, mikroorganizmalarca potasyum elde edilmesi durumunda, Japon ekonomisi büyük bir ivme kazanacaktır. Komaki 1963de deneylere başlar ve 1964 yılı Kasım ayında Kervran’a deney sonuçlarını gönderir (Kervran 1982, 42-45). Komaki’nin deneylerinde mikroorganizmalarca Na’un K oranını artırdığı saptanmıştır.

  Not: Hücreler işlevlerini, genleri sayesinde yaparlar. Genlerin on/off=açık/kapalı olması işlevin yapılmasında rol oynar. Çok az miktarda bir uyarı verilmesi, geni “açık” duruma getirir, ve o nedenle  ortama çok az oranda potasyum eklenmesi, hücrelerde bir tetikleme yaparak, potasyum-sentez-genini aktive eder ve potasyum oluşturma potansiyelinin artırılmasını sağlar.

 

 

Mikro-organizmaların sodyum ve oksijeni kaynaştırarak potasyum oluşturdukları şeklinde araştırmayı yapan Hisatoki Komaki’nin yukarıda özetlenen çalışması P,T. Pappas’ın  1998 yayınıyla  pekiştirilir.

 

“Hücre içinde elektrikle oluşturulan çekirdek kaynaşması= Electrically induced nuclear fusion in the living cell” adlı yayınında Pappas, hücreler içindeki Na - K oranı değişimlerinin, şimdiye dek kabul edildiği gibi hücre dışından hücre içine “sodyum-potasyum pompalanmaları” şeklinde değil de,  Na23 + O16 + Electrical Energy + ATP Energy = K39, şeklinde bir hücre içi element dönüşümü ile gerçekleştiğini ıspatlar.  Yani hücre içinde sodyumla oksijenin kaynaştırılmasıyla potasyum elde edilebilmektedir.

 

 Hücrelerimizin iş yapabilmesi 3-fosfatlı ATP molekülünü, 2 fosfatlı ADP molekülüne dönüştürmesi sonucu açığa çıkan bir fosfat enerjisiyle olmaktadır.  Bu ise, her işlemde, hücre içindeki sodyum iyonlarının, hücre dışına pompalanması, hücre dışından ise potasyum iyonlarının hücre içine pompalanması ile mümkün olabilmektedir. 

 

Bu işlemler, hücre içinde ve hücre dışında, Na ve K iyonları yoğunluğunun aniden 10-15 kat kadar artırılması ve azaltılması gibi muazzam iyon-akışları gerektirir. Hücre içinde saniyede 100.000 kadar işlem gerçekleştiği düşünülürse, hücre-zarlarında ne kadar sıklıkla bir iyon-pompalama trafiği olması gerektiği anlaşılır. Böyle bir iyon-yoğunluklarına dayalı pompalama işlemlerinin olabilmesi hiç-ama hiç olası değildir.

 

Bilim-insanları, dogmatik bir görüş etkisi altında öylesine şartlandırılmışlardır ki, bedenlerimizdeki hücrelerin zarlarının “yol-geçen-hanıymış gibi” saniyede milyonlarca sodyum ve potasyum iyonunun bir anda içeri alınması ve dışarı atılması gibi insan aklının alamayacağı bir mantıksızlığı, çözüm yolu olarak kabul edebilmişlerdir!

 

Bundan daha vahim bir mantıksızlık ise, Na ve K iyonlarının su ile temas etmeleri durumunda, muazzam bir patlama gerçekleşeceği ve hücrelerin param-parça olacağıdır, çünkü, gerek hücre içi, herek hücre dışı ortamda su bulunmaktadır.

 

Hücrelerin ve mikro-organizmaların, kimyasal elementleri birbirlerine dönüştürdükleri sonraki yıllarda yapılan deneylerle net bir şekilde ıspatlanmıştır. Şöyle ki: Vysotskii 1990’lardan itibaren biyolojik transmutasyonlar (element-dönüşümleri) üzerinde çalışmaktadır. Çalışmalarında Mossbauer Spektroskopisi gibi çok yeni analiz yöntemleri kullanan Vysotskii ve Kornilova, Bacillus subtilis, Escherichia coli, Deinococcus radiodurans, ve maya mantarı Saccharomyces cerevisiae ile ağır-su  (D2O) içinde deneyler yapmışlardır. Mikro-organizmaların yaşadıkları ortama MnSO4 eklediklerinde, spektrometrede 57 atom ağırlıklı Fe (demir) oluştuğunu gözlemişlerdir. Dolayısıyla (55 ağırlık Mn + 2 ağırlıklı Deuterium = 57 ağırlıklı Fe) reaksiyonunun gerçekleştiğini net olarak gözlemlemişlerdir. Bakterilerin bu element dönüştürme işlemlerinde “microbial catalyst transmutator = mikrobik katalizör dönüştürücü” adını verdikleri simbiyotik (ortaklık) ilişkilerinin önemli rol oynadıklarını ortaya koyarlar,  Vysotski ve Kornilova (2010).

Hücrelerin kimyasal elementleri birbirlerine dönüştürdüklerini ıspatlayan daha bir çok yeni araştırma yapılmıştır, Ravikumar & Achutha 2012, Kumar 2017), vb..

 

Toprak bir sürü canlının yaşam ortamıdır. Bunlardan biri olan solucanlar, toprağın kimyasal bileşimini değiştiren önemli organizmaların başında gelirler. Bir solucan 10 saniyede bir gram toprağı bedenine alır, yani “yer”. Bu yılda 3 ton eder. Solucan gövdesinden geçen toprağın kimyası çok değişir, topraktaki azot 5 kat, kireç 2 kat, magnezyum 2.5 kat, fosfor 7 kat, potasyum 11 kat artmış olur.

 

3.9. Jeolojik olaylarda da kimyasal element-dönüşümleri görülür.

Jeologlar asırlardır granitik kayaçların oluşumlarını, magma-diferansiyasyonu adını verdikleri bir olayla açıklamışlardır. Magma-diferansiyasyonu, yeryuvarı içinden (manto’dan) yükselen 1200º santigrat sıcaklıktaki magmanın soğumasında, önce yüksek derecelerde kristalleşen olivin-piroksen-Ca’lu-plajioklas gibi minerallerin kristalleşip, gabro gibi kayaçlar oluşturduktan sonra, geriye K’lu feldspat, kuvars, mika gibi mineraller oluşturacak  granitik bir magma kalacağı (800 dereceden daha az sıcaklıklarda) görüşüne dayanır.

Bu görüş, söz konusu magma kütlesinin,  magma-odası şeklinde bir ortamda soğuması durumunda gerçekleşebilir. Bir odada, soğuma sonucu önce gabro-gibi bir kayacı oluşturan mineraller, odanın sıcaklığı düştükçe de granit-gibi bir kayacı oluşturacak mineraller kristalleşecekse, o odanın çevresinde gabro, ortasında ise granit olmalıdır. Yani, granitlerin çevresinde mutlaka gabro-bileşimli kayaçlar bulunmalıdır.  

Granit bir magma odasındaki 1200 derecelerdeki bir sıvı bir sistemin soğuması sonucu oluşuyorsa, granitlerin çevresinde (kenarlarında) bazaltik bileşimli bir kayaç (gabro) bulunması gerekir. Halbuki granitlerin çevresinde gabro değil, şist-gnays gibi metamorfik kayaçlar bulunur.

Granitik kayaçların çevrelerinde gabro değil, metamorfik kayaçlar bulunması, Kervran’ı, element dönüşümlerinin jeolojik olaylarda da gerçekleştiği görüşüne götürür: Granitik kayaçların, magmadan oluşmadığını, metamorfizma sonucu oluştuğunu, ve bileşimindeki potasyum (K) gibi element artışının, diğer kimyasal elementlerin dönüşümleri (transmutasyon) sonucu gerçekleşmiş olması gerektiğini vurgular.

 Ca40 – H1 = K39     Veyahut: Na23 + O16 = K39

 

3.10. Jeolojik devirlerde kimyasal element dönüşümleri

Yer-yuvarı kabuğunda yaklaşık 4 milyar yıllık süreç içinde oluşmuş kayaçlar yer almaktadır. Bu oluşumların ilk 4 ile 2 milyar yıl aralığında oluşmuş kayaçları incelendiğinde, bunların genelde silisli kayaçlardan oluştukları ve  kireçtaşı (CaCO3) içermedikleri görülür. Yaklaşık 2 milyar yıl ile yaklaşık 500 milyon yıl önceleri arasındaki  kayaçlarda dolomitli (MgCO3) kayaçların  da silisli kayaçlara eklendiği; son 500 milyon yıllık süreçte ise, silisli kayaçların giderek azaldığı  kireçtaşlarının giderek arttığı görülür. Bu durum, yeryuvarı oluşum sürecinde, Ca elementinin, Si elementlerinin dönüşümleriyle zenginleştiği sonucuna götürür. Kervran (1972).

 

3.11. Kervran-etkisinin sağlığımıza etkileri ve yaptığımız yanlışlıklar

Kervran 1980 sayfa 137- 145’den bazı bölümler:

(1)- “Özel bir beslenme laboratuvarında, sıçanlar üçerli iki gruba ayrıldı. Bir gruba kalsiyumca zengin normal yem verildi. Diğer grubun yemine at kuyruğu özü eklendi. Kemikleri kırılan sıçanların 10 gün sonra röntgenleri çekildi. Organik silika ilavesi içeren yem yiyen sıçanların kemikleri iyileşmişti. Ama kalsiyumca zengin yemle beslenen sıçanların kemikleri iyileşmemişti. Hatta 17. Günde çekilen röntgenlerde organik silisli yemle beslenen sıçanların kemikleri tamamen iyileşmişti, ama kalsiyumlu yem alan sıçanların kemikleri hala iyileşmemişti.”

 

(2)- Bedende dekalsifikayon yani kalsiyum eksilmesi, tırnak kırılmalarıyla kendini belli eder. Atkuyruğu ile bu eksiklik birkaç haftada düzelir.

 

(3)- Hayvanlar kamyon veya demiryolu ile gönderileceklerse, kemik İskeletlerini güçlendirmek için yolculuktan birkaç hafta önce Yemdeki magnezyum miktarını üç katına çıkarmanız önerilir.

 

(4)- Sonuç olarak, beslenme sorununu en açık ve dramatik bir şekilde gösteren bir hikâye anlatmak istiyorum.

Doktor, hamile bir kadına demir eksikliği teşhisi konduktan sonra demir almasını tavsiye etti. Bununla birlikte, vücut demiri çok iyi depolamadığı için, demiri gastrointestinal kanalda bağlayan bir şeyler almasını istedi. Çok fazla tablet tüketen biri olmayan kadın, yeterli demir olmadığı haberinden biraz korkuyordu. Eve gitti ve bunu biyolojik dönüşüm olgusunu iyi bilen kocasına anlattı. Kocası onu sakinleştirdi ve her şeyin yolunda olduğunu, sadece daha fazla tahıl gevreği yemesini ve vücudun Manganezi daha iyi emmesini ve metabolizmasını uyarmasını sağlamak için daha dikkatli bir şekilde çiğnemesini söyledi. Daha sonra bir dahaki sefere doktor tarafından sabah yerine öğleden sonra randevu almasını tavsiye etti. Bir ay sonra doktora gitti ve ona talimatlarını en iyi şekilde takip ettiğini söyledi, çünkü şimdi çok fazla demir var!

Aşağıdakiler olmuştu: tahıl gevreği (özellikle tam buğday, soyulmamış pirinç, vb.) manganez bakımından zengindir. Bununla birlikte, Manganezin demire dönüştüğünü biliyoruz ( 56 Fe :=: 55 Mn + 1 saat). Hamile bir kadının metabolizması biraz yavaştı, bu yüzden kocası öğleden sonra doktora gitmesini tavsiye etti; o zamana kadar manganez demir haline geldi. Daha hızlı metabolizması olan bir kadın, kahvaltıdan birkaç saat sonra zaten bol miktarda demir içerir.

 

Demir seviyeleri her insanda dalgalanır ve çok mekanik olarak görülmemelidir. Biyolojik dönüşümlerin bilgisi, "hızlı hap" dünyasından gelen sanrılar yerine felsefi bir huzur verir. (Kervran S. 141)

 

(5)- Bir hastanenin baş doktoru, genç bir adamın bir kazada çok ciddi bir kemik kırığı yaşadığı karmaşık bir olayda yardım istedi. D vitamini ve kalsiyum fosfat ile klasik tedavi herhangi bir iyileşme göstermemişti. Organik silika uygulandığında kemikler hızla iyileşti.

 

(6)- Magnezyum ve silikon, vücudun kireç oluşturduğu ana kaynaklardan ikisidir. Tüberküloz Kobayları üzerinde sistematik bir araştırma tüberkülozun dekalsifikasyonla başladığını göstermiştir. Bu araştırma tüberküloz tedavisine yeni bir bakış getirir. Kalsiyumdan önce silikon kaybolur; bu dekalsifikasyonun erken bir işaretidir. Bu nedenle, organik silika verildiğinde kireç oluşturularak mikropların hapsedilmesi sağlanır.

 

Silika kaybolursa, kalsiyum kemiği terk eder. Organik silika eklerseniz, kalsiyum geri döner. Bunun Açıklaması ne olursa olsun, bir gerçek yadsınamaz: iki unsur birbiriyle ilişkilidir. (Kervran S. 144)

 

(7)- Çok şiddetli romatizması nedeniyle parmakları ve eklemleri deforme olan bir hastaya, organik silika özü ile potasyum hidrojen karbonat verilir. Tedaviden önce bir röntgeni çekilir. Altı günlük tedaviden sonra başka bir röntgen çekilir ve tam bir iyileşme geçekleştiği görülür. (Kervran s. 145)

 

(8)- Dizinde Dekalsifikasyon geçiren başka bir hastaya, bu kez bitkilerden elde edilen organik silika verdi. Silika Potasyum hidrojen karbonat ile birlikte uygulandı. Bir ay süren günlük tedaviden sonra Diz iyileşti. (Kervran s. 145)

 

(9)- Potasyum ve silikonun kemiğe kalsiyum getirdiği ve böylece Romatizmayı kalsiyum almadan tedavi edebileceği görülmektedir, ancak genelleme yapılmamalıdır. AŞIRI MİKTARDA SİLİKA, özellikle mineral olarak, Dekalsifikasyona neden olur. Charnot deneyi, insan vücudunda kimyasal elementlerin birbirlerine dönüştürülebildiklerini ıspatlamak için verilmiştir.

 

Kervran,  bu olağan-üstü görüşlerinin bilim dünyasında kabul gördüğünü göremeden 1983 yılında ölür. Yukarılarda sunulan verilerden anlaşılacağı üzere, hücreler içinde saniyede yüz-bin civarında kimyasal tepkime olmaktadır. Kervran, hayat sisteminin tamamen kimyasal olaylar-tepkime-ardışımlarından olduğunu fark ettiği için “Life is nothing but chemistry” diye özetleyen, dahi bir bilim adamıdır.

 

Kervran’ın çalışmalarını takdir eden bilim adamları de elbette olmuştur. Bunlardan H. Maruyama adlı Japon bilimci, 1975 yılında Kervran’a fizyoloji-tıp alanında Nobel ödülü verilmesi teklifini yapmışsa da, söz konusu toplum baskısı nedeniyle, teklif reddedilirmiştir.

 

Tenkit edenler arasında meşhur astrofizikçi Carl Sagan da yer alır ve Kervran içim şöyle der: ““The types of reactions which you are proposing are quite impossible in ordinary chemistry. . .I would strongly suggest that you read an elementary textbook in nuclear physics. = Sizin öngördüğünüz şekilde bir tepkime kimyasal olarak olanaksızdır. Nükleer fizik konusunda sizin temel ders kitapları okumanız gerekir. ”

 

Sagan gibi düşünenler, Kervran’ın Low energy nuclear reaction=LENR kavramını hiç dikkate almayıp, çekirdek reaksiyonlarının mutlaka yüksek basınç ve sıcaklı etkisi altında E=mc2 formülüne göre geçekleşeceği dogmasına dayanmaktadırlar. Tepkimede 0.008 a.m.u. kütle açığa çıktığını belirten itirazcılar, 6 gramlık bir yumurta kabuğu için gereken kütlenin E=mc2 formülüne göre 50 000 000 kJ gibi muazzam bir enerji açığa çıkaracağını, bunun ise, bırakın tavuğu, tüm çevresini bir ateş topuna çevireceğini belirterek, Kervran’ı sürekli aşağılamışlardır.  

4.            Bilimsel değil kıstası ve Benveniste-Etkisi

Bilim alemi günümüzde fizikçi – evrimci gibi bilim-insanlarınca kontrol edilmekte ve yönetilmektedir. Onların sahip oldukları bilgilere göre, varlıklar bilinçsizdirler ve doğa-yasalarına birer robot gibi uyarlar. Halbuki doğada her şey tabandaki öğelerden enerjilerini alırlar. Bu nedenle her şey tabana dayalıdır. En tabandaki öğeler ise kuantlar alemidir. Ve kuantlar alemi robotsu davranmaz, tam tersine çevresindeki her şeyle etkileşim içindedir ve olasılık hesapları yaparak en olası duruma göre davranırlar. Ve en önemlisi, observer-effect = gözlemci etkisi denilen bir özelliğe sahiptirler.

Fotonlar tipik birer kuant’tırlar. Çevresindeki varlıklar kendileriyle ilgileniyorlarsa, onların niyetlerine göre davranırlar.

Tüm medya ve bilimsel dergiler para-babaları tarafında sahiplenmişlerdir ve onların kontrolündedirler. Bilim alemi denilen tepedeki bir zümre tamamen bu tepedekilerce yönlendirilmektedirler. Aşağıda verilen Benveniste olayı ve benzeri birçok araştırma bilim alemince “bilimsel olmamakla” damgalanmıştır ve ancak yıllar geçtikten sonra insanlar tarafında kabul edilmeye başlanmaktadır.

Bilim aleminin “bilimsel değil” kıstası nasıl bir şeydir?

Bilim-insanlarına göre bilimsel olmanın koşulu şudur: Her yerde aynı sonucun elde edilmesi gerekir!

Halbuki kuantlar aleminde varlıklar kendilerini gözlemleyenin niyetine göre davranırlar. Yani her yerde aynı tepkiyi vermezler.

Bilim alemi yukarıda özetlendiği gibi, varlıkları bilinçsiz sayar. Bu düşüncedeki bir bilim adamının bir biyofoton detektörü ile su moleküllerinin bilinçli mi bilinçsiz mi davrandıklarını ölçmeye çalıştığını düşünün. Su çevreye fotonlar gönderiyor, ama o fotonu algılayacak olan insan suyun bilinçsiz olduğuna inandığından fotonların bilgi içermediklerini düşünür. Fotonlar gözlemcinin bu niyetini algıladıkları için ona uygun davranırlar ve hiçbir bilgi sahibi değilmiş gibi davranırlar.

 

Bilim insanlarının önyargılı davranıp, bazı araştırmaları bilimsel olarak kabul etmeyerek, insanlığı yanlış etkilediklerinin birkaç örneği aşağıda sunulmaktadır.

 

BENVENISTE-ETKISI: VARLIKLAR BIRBIRLERIYLE ETKILEŞEREK IŞLEM YAPARLAR

Önce bir araştırma örneği vererek, karşılıklı etkileşimin ne olduğunu ve hayatımızdaki önemini göstermek istiyorum.

Bir beden, belirli bir doğal ortam koşulunda yaşayabilmek için bir araya gelmiş hücrelerden oluşur. Ortak bir amaç ve hedef temel şart olduğundan, “aynı amaçlı”, yani ayni genetik bileşimli hücrelerin birleşmeleriyle oluşurlar. Dolayısıyla, bedeni oluşturan hücrelerin “bizden biri” veya “bize yabancı” şeklinde bir ayrım yapma özellikleri vardır. Bu özellik “immünolji = bağışıklık” olarak bilinir. Yani “bizden” olanlara dokunulmaz, “yabancılara” ise “bir yabancı beden” anlamına gelen “antikor” etiketi yapıştırılır. Bu “antikor = yabancı” etiketi, kandaki bir alyuvar hücresi grubu olan “basofil” denilen “yabancıları tutuklayıcı” hücrelerce algılanıp, yok edilmeye gönderilirler.

Nature dergisinin 1988 yılı Haziran sayısında, Benveniste adlı bir immünoloji uzmanı ve 12 arkadaşı tarafından, çok tartışmalara yol açacak bir makale yayınlanır.

Benveniste ve ekibi, Immunoglobulin E (IgE) adlı bir antikorla deneyler yaparlar. Bu antikorun hangi konsantrasyonlarda bedende etkili olduğunu araştırırlar. Serumu gittikçe sulandırırlar ve antikor oranını nerdeyse “sıfır” olacak şekilde azaltırlar. Ama serumun hala etkili olduğunu ve bazofil hücrelerince “yabancı” olarak etiketlendiğini saptarlar.

Araştırma çok tepki doğurur ve çok farklı gruplarca, farklı yerlerde tekrarlanır. Benveniste ekibinden kişilerin mevcut olduğu deneylerde pozitif sonuçlar alınırken, Benveniste ekibi öğelerinin uzaklaştırıldığı deney ortamlarında sonuç negatif olur. Yani su molekülleri, kendileriyle rezonans içine girebilecekleri bir sinyal yayıcı (Benveniste-deneylerine katılıp, inanan bir insan) olduğunda, o insandan gelen sinyallere uygun davranıp, IgE antikoru işlevi yapıyorlar; ama etkileşebilecekleri bir sinyal gönderici olmazsa, pasif kalıyorlar.

 

Benveniste deneylerinden etkilenen Nobel ödüllü bir virüs-uzmanı (Montagnier) bakteri, virüs gibi mikroplara karşı üretilen antikorların, o mikroplardaki belli DNA sinyalleriyle tetiklenmiş olabileceğini düşünür. Çünkü bu durum Benveniste tarafından tahmin edilmiş, ve bu konuda araştırmalara başlanmıştı. Bu tür DNA sinyallerinin var-olup olmadığını araştırır, var olduğunu görür ve o sinyalleri bilgisayarlarla önce analog olarak kaydeder, sonra onları dijitalleştirir, yani 0 ve 1 sayılarından oluşan dalgalanmalara dönüştürür. (Bu vesileyle bir ara notu: Hücrelerin birbirleriyle özel biyofoton sinyalleriyle haberleştikleri ve bu biyofoton sinyallerinin de, hücre çekirdeğindeki DNA-sarmalları tarafından oluşturuldukları alman biyofizikçisi Popp (1974) ve daha sonra da Çinli laser-fiziği uzmanı Ke-Hsueh Li (1983) tarafından gösterilmişlerdi. Ondan sonra bu sinyaller kopyalanıp-aktarılabilir olmuşlardır.)

Sonra bu sinyaller ile tüplere konmuş su molekülleri arasında “rezonans” oluşturacak elektromanyetik alan ortamı hazırlar ve su moleküllerinin bu DNA sinyalleriyle rezonans oluşturmaları için belli bir süre o sinyal etkisi altında tutar. Sonra o tüpteki suda antikor moleküllerinin oluşturulduğu saptanır.

 

  

Bu sinyalleri farklı araştırma laboratuvarlarındaki tanıdıklarına göndererek, aynı yöntemin uygulanması istenir. Ve farklı laboratuvarlarda da aynı antikorların  DNA-sinyalleriyle rezonansa sokulmuş su moleküllerince de oluşturulduğu teyit edilmiş olur. Bak: Montagnier et.al. 2014: Transduction of DNA information through water and electromagnetic waves.  Electromagnetic Biology and Medicine. 34: 106-112. 

https://www.youtube.com/watch?v=R8VyUsVOic0

 

Aşırı derecede sulandırılmış bir ortamda, hala ilk ortam bilgilerinden etkilenmiş moleküller var ise, o moleküllerde o ilk ortam koşullarını hatırlama bilgisi vardır. Ama bu bilgilere sahip moleküllerin aktive olması için, o bilgi sinyallerinin, ya o bilgilere sahip bir insanın deney ortamında bulunması ve su moleküllerini aktive edecek sinyali göndermesi; ya da, Montagnier deneyinde olduğu gibi, bir DNA-sinyalinin moleküllere iletilmesi gerekir. Bu işlem bir aktivasyon enerjisi veya sinyali görevini görür ve su-molekülleri, o bilgiyi hatırlayıp, o işlevi yerine getirirler. 

Bundan yola çıkılarak da, “water memory = su hafızası” diye bir kavram oluşturulur ve hala da farklı bilim insanlarınca araştırma konusu olur. Emoto (2002) ve diğer birçok araştırmacının deneyleri, varlıklar arası bu etkileşimlerin önemini ortaya koymaktadır.

Burada kullanılan “Su-hafızası” kavramı, su moleküllerinin çevre faktörlerinden etkilenmeleri ve davranışlarını ona göre ayarlamaları olarak değerlendirilmelidir.

Yani insanların düşünceleri (yaydıkları elektro-manyetik alan) serumdaki su moleküllerini pozitif veya negatif olacak şekilde etkilemekte, moleküller de, olumlu veya olumsuz davranışlar gösterebilmektedir.

Günümüz insanlığı, varlıklar arası karşılıklı bilinçli bir etkileşim olduğunu kabul etmemektedir. Onlara göre, varlıklar bilinçsizdirler ve insan davranışından etkilenmezler. Halbuki Benveniste deneyi, insanlarla su molekülleri arasında bir rezonans oluşturulursa, o su moleküllerinin kendileriyle rezonansta olan insanlardan etkileneceğini göstermektedir.

Bilim insanlarının günahı başlıklı makalede belirtildiği üzere, bilim insanları atom-molekül gibi küçük öğelerin canlı-bilgili-bilinçli olduklarını ve çevrelerini algılayarak, ona uygun bir davranışta bulunduklarını kabul edemediklerinden, kavgalar ve anlaşmazlıklar hep süregelmektedir. Bunun olumsuz sonuçlarını da tüm insanlık çekmektedir.

Yani özetleyecek olursak, “Bilim-insanları” hala dogmatik gelenek görüş etkisi altında davranmaktadırlar.

Nedir bu dogmatik görüş?

Doğadaki oluşum ve gelişimler doğa-üstü bir güç sistemi tarafından yönlendirilirler; varlıkların bilinçli davranmazlar, rastgele davranışlar söz konusudur, doğa-yasalarına birer robot gibi uyarlar, doğa-üstü bir güç iyileri seçer.

Halbuki doğada her şey tabandaki öğelerden enerjilerini alırlar. Bu nedenle her şey tabana dayalıdır.

 

5.            Dünyada sömürü düzeni tepeden sahiplenilen DEVLET sistemleriyle başlar.

Toplum yönetiminin 4 bin yıl önceleri tepedeki asil-soylu olduğuna inanılan kişilere teslim edilmesiyle sömürü ve emperyalizm başlar.

Yaklaşık 5 bin yıl öncelerine kadar Atlantis-Ovalıların kültürü Avrupa ve Batı Asya’da etkili ve egemen olmuştur. Ama 5300 yılından sonra krallık sisteminin gelişmesiyle istilacılık ve sömürgecilik dünyada yayılmaya başlar.

Asil-soyluluk, Irkçılığa yol açar ve asil soyluluğa dayanan Bozkır-Göçebe-yöneticileri istilacılığa başlarlar 

4.1. Hint-Avrupa veya İndo-German dil grubunun ortaya çıkışı ve eski kültürleri istila etmeleri

Avrasya bozkırı, Karadeniz’in kuzeyinden (Ukrayna’dan) başlar ve Kazakistan’ın doğusuna kadar uzanan çok geniş bir bölgeyi kapsayan devasa bir düzlüktür. Kuzey bölgesinde bulunduğundan iklimi serttir, yağış azdır. Bu nedenle çayır ve bodur bitkiler egemen bitki örtüsüdür. Bu tür bitki örtülü alanda da ona uygun hayvan topluluğu yaşar. Dolayısıyla insanların geçim kaynağı hayvancılık ağırlıklı olmuştur. Atlar bu bölgede yaşayan hayvanlar arasındadır ve yaklaşık 5500 yıl önceleri evcilleştirilmiştir.

Tunç devri başında at gibi hızlı koşucu ve yük taşıyıcı hayvanın evcilleştirilmesi, toplumlar arası ilişkileri çok hızlandırır. At gibi hızlı bir hayvanın evcilleştirilmesi tunç gibi çok sert ve dayanıklı maddenin yaşama girmesiyle birleştirilince, fetih ve yağmacılık kolaylaşmış olur. Bu kolaylaştırma özellikle askerlerin yiyecek-giyecek-yatacak gibi çok gerekli ve karşılanması zor konularda muazzam olanak sağlamasıyla ilgilidir. Atın eti ve sütü yiyecek ihtiyacını, atın çektiği bir araba giyecek ve çadır gibi konaklama gereksinimini karşılamaktadır. Böyle olunca da at-kültürüne sahip olan toplumlar muazzam bir fark yaratırlar.

Mezopotamya, Anadolu gibi bölgelerde yaşayanlar genelde sürekli yerleşik bir toplum hayatı sürdürürken, Karadeniz kuzeyindeki ve Orta-Asya’daki steplere genelde göçebe hayatı daha yaygındır. Göçebe hayatında at en önemli unsurdur, çünkü yer değiştirmede çok kolaylık sağlar. Dolayısıyla kuzeyin steplerinde yaşayan toplumlar savaş tekniğinde daha avantajlıdırlar.

Tunç gibi sert ve dayanıklı maddenin keşfiyle zırh-mızrak gibi güçlü silahların ortaya çıkışı ve at gibi hızlı koşan ve ağır yük taşımaya uygun havanın evcilleştirilmesi dünyadaki dengeler hızla değişmeye başlar.

Yaklaşık 5 bin yıl öncelerine kadar Atlantis-Ovalıların kültürü Avrupa ve Batı Asya’da etkili ve egemen olmuştur. Ama 5300 yılından sonra bu bölgelerdeki dengeler değişmeye başlar.

Çünkü:

Önceki bir bölümde gösterildiği üzere, 5-6 bin yıl önceleri, Avrasya bölgesinde “iç-deniz” sistemlerinin kuruması nedeniyle kuraklık başlamıştır. Kuraklık nedeniyle yaşam sistemleri bozulan halk, yaşayacak yeni bölgelere göçmek isterler ve bunun için de iki önemli avantajları vardır.

Birincisi at gibi çok güçlü ve hızlı bir hayvanı evcilleştirmişlerdir, komşu ülkelerde ise At değil, sadece eşek ve sığır vardır. Bu durum onlara çok büyük bir avantaj sağlamaktadır.

Diğer önemli faktör, Sümerlerin devlet denilen ve tepedeki kutsal-asil soylu olduğuna inanılan kişilerce sahiplenilip-yönetilme sistemini hayata geçirmeleri olmuştur. Bu sistem, devlet yöneticilerinin çok zenginleşmelerinin yolunu açmış, zenginleşen yöneticiler parayla silahlı ordular oluşturarak, savaş güçlerini muazzam geliştirmişlerdir.

Sümerler asalete dayalı tepeden yönetilen ve sahiplenilen Devlet sistemini ortaya çıkarırlar. Bu sistem dünyanın parsellenip sahiplenmesi anlamına da gelir. Asil soyluluk liderleri megalomanyak yapar ve güçsüz çiftçilerin ülkelerinin yağmalanması ve sahiplenilmesi dönemi başlar. Bu dönemin Hint-Avrupa dilli Yamnaya göçebelerinde başlaması, at gibi çok hızlı bir hayvanın bu bozkırlarda evcilleştirilip, asil soylu efendilerin hizmetkârı olduğuna inanan bölge halkını güçlü duruma getirmiştir. Ve ganimetçiliğe dayalı devlet oluşumları ve sürekli savaşan bir dünya hayatı bu şekilde başlatılmış olur.

 

Şekil 95: İndo-german dilli Yamnaya göçebelerinin Avrupa ve Asya'daki Atlantis kültürlü toplumları istila etmeleri.

 4.1.1. Birinci Örnek Tollense-ırmağı-savaşı:

Haritada Yamnaya-göçebelerinin Avrupa’ya göç güzergâhında bulunan Tollense adlı bir yer gösterilmektedir. Bu noktada 1996 yılında tamamen şans eseri çok eski bir katliamı yansıtan aşağıdaki şekilde (A) ile gösterilen bir kemik bulunmuştur.

Şekil 96: Yamnaya Göçebeleri Atlı ve tunçtan silahlı askerlerle Avrupa'daki yerleşik çiftçilerin ülkelerini istila etmişlerdir.

 Bunun üzerine o nokta civarında kazılar yapılarak bu kemiğin çok büyük bir savaşın delili olduğu ortaya çıkmıştır.

1996 yılında Almanya’nın Mecklenburg eyaletindeki Tollense Deresi vadisinde üst-kol-kemiğine bir çakmaktaşı saplanmış haldeki bir kalıntı amatör bir arkeoloğun dikkatini çekmiştir.

Sonra 2009 -2015 yılları arasında bölgede arkeolojik kazılar yapılmış ve 3-kmlik bir dere şeridi boyunca o yörede korkunç bir savaş (Tollense river battle) yaşandığı ortaya çıkarılmıştır.

2013 yılında bölgede yapılan jeomagnetik araştırmalar savaşın gerçekleştiği alanda 120 m. uzunluğunda bir köprü bulunduğunu ve savaşın bu köprü çevresinde yoğunlaştığını göstermiştir.

Kemik ve dişlerde yapılan stronsiyum, karbon ve oksijen izotop analizleri insanların o bölgenin yerlisi mi yabancısı mı olduğunu gösterebilmektedir. Bu tip analizlerin sonucunda, savaşan taraflardan birinin yerel toplum olduğu, diğerinin ise çok uzaklardan gelmiş olduğu anlaşılmıştır. Gene izotop analizleri uzaklardan gelmesi gereken savaşçıların “darı= millet” ile beslenmiş olduklarını göstermektedir. Bu “darı = millet” bitkisinin ise 8-10 bin yıl önceleri Çin gibi Doğu-Asya’da yetiştirilmeye başlandığı, 5 bin yıl öncelerine doğru Karadeniz kuzeyine kadar yayıldığı bilinmektedir.

Savaş alanında çok sayıda at iskeleti bulunmuştur. At yaklaşık 5 bin yıl önceleri Kazakistan’da evcilleştirilmiş ve ondan sonra da Yamnaya göçebelerinin kullandıkları en önemli binek hayvanı ve savaş yardımcısı olmuştur.

Tollense savaşı tam bir katliam savaşıdır çünkü bir tarafta sadece çiftçilikle geçinen ve ellerinde ziraat aletlerinden başka bir şey bulunmayan toplum mensupları vardır. Diğer tarafta örgütlü bir savaş ordusu vardır. Üstelik bu örgütlü ordu sadece silahlı erlerden değil, atlı-süvarilerden oluşmaktadır.

İşte Yamnaya-göçebeleri Avrupa’yı böyle istila etmeye başlamışlardır. İndo-german dili ve kültürü Avrupa toplumlarına böyle kabul ettirilmeye başlanmıştır.

 

4.1.2. İkinci Örnek: VİNÇA KÜLTÜRÜNÜN YOK EDİLMESİ

Önceki bir bölümde (23. Bölüm), Atlantis Ovasından göç eden aglütine dilli kavimlerden birinin, 6-7 bin yıl önceleri Avrupa’da Tuna- nehri havzasına nasıl yerleştikleri açıklanmıştı.

Hint-Avrupa dilli Yamnaya-göçebelerinin Avrupa’yı istila etmelerinin diğer tipik bir örneği Tuna nehri havzasında 6 bin yılları ile dört bin yılları arasında oluşturulmuş olan aglütine dilli Vinça kültürünün ortadan kaldırılması olmuştur.

Hint-Avrupa dilli istilacı kavimlerden önce o topraklarda yaşayanlar, Atlantis-Ovasından göçen ve Anadolu-Trakya üzerinden Avrupa’ya yerleşen ilk kavimlerdi ve Atlantis-Ovasındaki ataları gibi aglütine bir dil konuşuyorlardı. Yani Sırbistan, Romanya, Moldavya, Bulgaristan, vs. gibi Avrupa ülkelerinin ilk toplumları Slavca, Romence, değil aglütine bir dil konuşuyorlardı.

Aynı şekilde batı ve güney Avrupa’da da 3-4 bin yıl öncesine kadar aglütine dilli bir kültüre sahip Anadolu’dan göç etmiş çiftçiler yaşıyorlardı. Genetik haplogrub analizleri bu gerçeği doğrulamaktadır. Örnek: Pompei volkanı patlamasında ölenlerin birinin genetik analizlerinde, kişinin Anadolu kökenli olduğu konusunda veriler elde edilmiştir (Scorrano et al. 2022). Yani İtalya halkı Anadolu’dan göçen insanların torunlarıdırlar.

4.1.3. Üçüncü Örnek: Hititlerin Anadolu’ya saldırmaları

Şekil 97: 3.600 yıl önceleri Anadolu'nun aglütine dilli Hatti kavminin yaşadığı Orta-Anadolu bölgesi kuzeyden gelen İndo-german dilli bir kavimce (Hititler) istila edilir.

         İndo-german dil grubundan başka savaşçı toplumların, barışçıl güney toplumlarını istila etme örneklerinden bir diğeri Hitit istilasıdır. 10-12 bin yıl önceleri Basra-Hürmüz (Atlantis) ovasından göçerek bakir Anadolu topraklarının ilk yerleşik sakinleri olan Göbekli Tepeli, Çatalhöyüklü, Çayönülülerin torunları olan Truvalılar, Luviler, Hattiler gibi aglütine (bitişimli) dil konuşan toplumlar tarım-hayvancılık-ve diğer sanatsal işlevlerle yaşarken, MÖ 1700lerde kuzeyden gelen indo-german dilli Hititler adlı savaşçı bir toplumun istilası yaşanır. Bu savaşçı toplum Hatti ülkesi merkez olacak şekilde Anadolu’nun büyük bir kısmını egemenlikleri altına alan ve MÖ 1200lere kadar süren bir devlet kurar. Sonra zaman içinde diğer yerli halklarla harmanlanarak tarihten silinirler.

 

4.1.4. Dördüncü örnek: Yunan istilası

Yamnaya Göçebeleri Sümerlerin ortaya koydukları güçlü krallık sistemleri ve de hızlı at-arabaları sayesinde muazzam bir istila gücüne kavuşurlar. Oysaki ilk Atlantis-Ovalı göçleriyle dünyaya yayılmış topluluklar hala karşılıklı hizmet-alışverişleriyle, tepede bir güç merkezi olmayan bir hayat sürdürmektedirler.

Şekil 98: Şekilde KIRMIZI hatlarla Atlantis-Ovalıların göçleri, MAVİ hatlarla ise, İndo-German dilli Yamnaya göçebelerinin eski kültürleri istila etmeleri gösterilmektedir.

Hint-Avrupa dilli kavimlerin (Yamnaya göçebeleri) Atlantis-ovalıların ülkelerini istila etmeleri 5 bin yıl önceleri başlar.

Tepedeki krallar paralı askerleriyle kolayca tüm Avrupa ve Asya’daki krallıksız toplumları istila etmeleri pek kolay olur ve İndo-german dilli toplumlar dünyaya egemen olmaya başlarlar.

Hint-Avrupa (İndo-german) kültürü Ukrayna- Kazakistan arası bölgede 5500 yıl önceleri oluşmaya başlar. At gibi hızlı ve yük taşıyıcı bir hayvanın evcilleştirilmesi, yaşamı çok hızlandırır. Çünkü tunç gibi çok sert ve dayanıklı madde At gibi bir hayvanın evcilleştirilmesiyle birleştirilince, fetih ve yağmacılık kolaylaşmış olur.

 

Şekil 99: İndo-german dilli Yunanlılar 3600 yıl önceleri Kuzeyden gelerek Balkanlar ve Pelasg adlı yerleşik toplumun ülkesini ve Ege adalarını istila ederler ve sonraları bu sömürgeci davranışlarını sürdürürler.

Kuzeydekiler özel yetiştirilmiş paralı askerler Atlar ve At-arabalarıyla savaşırken, Güneydekiler eşeklerin çektiği arabalarla işlerini görebilirler. Böyle olunca da at-kültürüne sahip olan toplumların istila gücü muazzam artar ve Yamnaya göçebeleri yağmacılığı oluşturulur.

Birkaç asır önce, Devlet denilen tepeden sahiplenici ve yönlendirici hayat görüşü Yamnaya Toplumu ile birlikte düşünülünce, yanına birkaç bin paralı asker toplayan kabileler (devlet sahipleri) karşılıklı ortaklık içinde yaşayan barışçıl toplumları kolayca istila etmeye başlarlar.

Biz Anadolular için batımız ve doğumuzun hangi İndo-german dilli kavimlerin istilasına uğradığını bilmemiz gerekir.

Batıda Yunanlılar 3600 yıl önceleri kuzeyden Ege bölgesine inerler ve Atlantis kökenli yerli halkın (Pelasg’ların) tepesine çökerler. Önce Girit adasında gelişmiş olan Minos uygarlığını yerle-bir ederler. (Minos uygarlığının aglütine dilli olduğu ve Türkçe-Macarca dillerine çok benzediği Revesz 2016 tarafından bilgisayar destekli linguistik bir araştırmayla gösterilmiştir. Ayrıca Duhoux (1977-8, 2000) Linear A alfabesinin aglütine dilli olduğunu belirtmiştir.)

Sonra Bodrum, Efes, İzmir, Bergama, Truva gibi önemli ticaret merkezlerini ele geçirirler.

Herodotos’a göre (1.146) Batı Anadolu’da Grek kolonileri kurulurken işin içinde Yunanistan’dan hiçbir kadın yoktu, erkekler de Karyalı kadınlarla evlenmişti. Bu da Thales veya Herodotos gibi Karya’nın şehirlerinde doğmuş ünlü Greklerin yarı Karyalı olduğu ve Karya soyundan geldiği anlamına gelir. Dolayısıyla Herodotos’un (1.171) Karyalıları “tüm ulusların en saygını” olarak görmesi şaşırtıcı değildir. Her ne kadar bu dönemde Grekler Karya’nın kıyı kentlerine hâkim idiyse de, halkın büyük kısmı Anadolu kökenliydi ve kendi yerel dillerini konuşurlardı. (Zangger 2019)

Sonra Karadeniz’e geçip, Sinop, Giresun, Trabzon gibi kentlerde ticaret merkezleri kurarlar. vs. 

MÖ 334’de Büyük İskender fetih ve istilalara başlar, bir yıl sonra Anadolu, 2 yıl sonra Suriye ve Mısır, 3 yıl sonra Irak, 4 yıl sonra İran, 5 yıl sonra Türkmenistan ve Afganistan ele geçirilir ve 8 yıl sonunda Hindistan’dadır.

Bir kralın 8 yılda Balkanlardan Hindistan’a kadar olan devasa bir alanı fethi nasıl olasıdır? Bunun olması devlet denilen sistemin sadece tepedeki bir krala ait olması, halkın devleti hiç sahiplenmemesi gerçeğinden kaynaklanır.

Bulgarlar Türk kökenlidir ve Anadolu’daki Türkmenler (Aleviler vs.) ile birlikte eskiden beri balkanlarda yaşamaktadır. Sonradan Slav kültürü etkisine girmişlerdir. Benzer şekilde balkanlardaki, batı Avrupa’daki birçok ulus sonradan Slavlaştırılmış, Germanlaştırılmış, Anglosaksonlaştırılmış, vs. Batı Avrupa’da kendi öz benliğini koruyan tek Bask toplumu kalmıştır.

Yunanlıların istilacı davranışları İtalya’nın ilk sakinleri olan Etrüsk toplumuna da olmuştur. MÖ 540-535 yılları arasında Alalia savaşıyla Etrüskleri mağlup edip, Güney İtalya, Sicilya ve Korsika’yı ele geçirmişlerdir. Daha sonra bir başka İndo-german dilli toplum (Romalılar) kuzeyden gelerek MÖ. 27 yılında tüm Etrüsk’leri yok edip, Roma imparatorluğunun temelini atarlar.

 

4.1.5. Beşinci örnek: Pers (Fars) istilası

Doğu bölgemizdeki istilacıları da bilmemiz gerekir. İran platosunun ilk sakinleri Azeriler, Elamlılar, Afşarlar, Kaşkaylar, Halaçlar gibi aglütine dil konuşan kavimlerdir. Günümüz İran devletinin dili Persçe (farsça) İndo-german dil grubundandır. Perslerin yaklaşık 3-4 bin yıl önceleri kuzeyden gelerek İran platosuna yerleşmiş istilacı bir kavim olduğu tarih sayfalarında kayıtlıdır. Şekildeki Britannica ansiklopedisi verisine bakınız.

Şekil 100: Britannica ansiklopedisi Farsça konuşan kavmin 3.000 yıl önceleri o bölgeye göçtüklerini yazar.

Anadolu’nun doğusunda bulunan Atlantis-Ovalıların toprakları MÖ binlerde yine kuzeyden gelen İndo-german dilli bir kavim tarafından (Persler) istilaya uğrar. Perslerin kurduğu ilk devlet Med-krallığıdır ve Anadolu’nun Doğu kesimini de istila ederler.

Genetik haplogrub araştırmaları Kürtlerin sonradan fars kültürü etkisi altına girdiklerini göstermektedir. Bak. Hennerbichler, F. 2012: The Origin of Kurds. Advances in Anthropology 2012. Vol.2, No.2, 64-79

Yani Kürtlerin Atlantis Ovasından gelen dolayısıyla eskiden aglütine bir dil konuşan kavim oldukları, sonradan Pers kültürü etkisi altına girdikleri anlaşılmaktadır.

Günümüz İran’ında Kaşkay, Afşar, Halaç, Horasan, Türkmen, Azeri gibi aglütine özellikli Türk-dili versiyonları konuşulmaktadır. Bunlar İran’a tam dağılmış durumdadır.  İndo-german  dili ailesinden Farsça konuşan pers halkı İran bölgesine 3-4 bin yıl önceleri gelmişlerdir. Oysaki aglütine dilli Türkçe versiyonları konuşanlar yöreye 10-12 bin yıl öncelerinden gelmişler ve İran platosunun ilk sakinleri olmuşlardır.  Dolayısıyla Persler İran’ın yerli halkı değil, istilacı kavmidir.

Haritaya bakıldığında Irak’ta Musul ve Kerkük gibi yörelerde Türkmence konuşan topluluklar olduğu görülmektedir. Bu topluluklar oranın ilk yerleşik aglütine dilli kavimleridir, çünkü Basra-Hürmüz-Ovasından göçe mecbur kalan aglütine dilli Atlantisliler oralara yerleşmişlerdir. 3-4 bin yıldan beri Kutsal Kitaplı dinlerin yayılması sonucu Semitik ırk mensubu Arapların nüfuzları arttıkça, yöredeki aglütine dilli yerel halk zamanla bastırılmış ve sadece Musul ve Kerkük’te az sayıda aglütine dilli insan kalmıştır.

Gürcüler, Lazlar, Çerkezler, Çeçenler, Dağıstanlılar, Azeriler ise hala aglütine dillidirler dolayısıyla yerli kavimlerdir.

Tüm bu oluşumlar tüm Avrupa ve Asya’nın buzul örtüsü dışında kalan ama yine de çok soğuk olan bölgelerinde gerçekleşirken, yaklaşık 15-20 bin yıl önceleri insan Amerika’ya ulaşmış ve böylelikle tüm kıtalarda yaşayan tek memeli canlı türü olmayı başarmıştır. (Amerika’ya geçişin Bering Boğazı üzerinden olduğu düşünülmektedir; çünkü yukarıda verilen buzul devri coğrafya haritasında görüldüğü üzere, Bering boğazı buzul devri süresince kara halindedir, çünkü 90 metreden daha sığ bir deniz suyu altındadır. Ama Amerika’ya geçen insanlar, deniz yolu taşımacılığı ile de, Pasifik Okyanusu kıyısı boyunca ilerleyerek de ulaşmış olabilirler.)

Bir önemli not daha: insanlık tarihinde ticaret en önemli bilgi aktarıcı faktör olmuştur. Çakmak taşı hem kesici-parçalayıcı alet olarak, hem de kıvılcım çıkartarak ateş yakma aleti olarak en fazla ihtiyaç duyulan madde olmuştur. Ama çok az yerde bulunabilmektedir. Bu nedenle çakmaktaşı ticareti dünyadaki ilk ve tek ticaret malıdır. Çakmak taşı yanında zift de önemli bir ticaret unsuru olmuştur, çünkü deniz veya ırmak taşımacılığında sal veya kayık gibi gereçlerin su geçirmez şekilde yapılması zift sayesinde olmaktadır. Zift ise buzul devrinde kara haline geçen bölgelerin en önemlisi olarak karşımıza çıkacak olan Basra-Hürmüz arası düzlükte –Atlantis-Ovası- bulunmaktadır. Ticaret yapan insanlar yüzlerce km’lik uzaklardaki farklı toplumlar arası ilişkilerle, bir toplumda gördükleri bir yeniliği, diğer toplumlara aktararak, bilgilerin yayılmasında çok önemli bir rol oynamışlardır.

Yani Hint-Avrupa dilli ve kültürlü Yamnaya göçebeleri, asil-soylu devlet yöneticileri sıfatıyla, sahip oldukları toprakları genişletmek için, yaklaşık 4 bin yıl öncelerinden başlayarak, Tüm Avrupa ve Anadolu- İran gibi Yakın-doğu-Asya ülkelerini istila etmişler ve yerel halkları vergiye bağlamışlardır. Kendilerini uygar, istila ettikleri ülke halklarını barbar olarak tanımlamışlardır. Bu bilgileri de bizlere tarih bilgileri olarak kabul ettirmişlerdir. Yunan kültürü bu şekilde 3 500 yılından 2 bin yıl öncesine kadar egemen olmuş, onların yerini ise 2 bin yıl öncesinden itibaren Roma-Bizans-yönetimleri almıştır.

Anadolunun Milet, Bodrum, Efes, Bergama, vs gibi kentlerinde yetişmiş filozof ve diğer bilim insanlarının hepsinin anaları, bitişimli dil konuşan Atlantis-Ovalı kökenlidirler. Bir insanın genetik malzemesinin % 90dan fazlası ana tarafından sağlandığına göre, Anadolu veya Ege bölgesi veya adalarında yetişen bu melez insanlar yamnaya-kökenli mi, yoksa Atlantis-ovalı (bitişimli dil kültürlü) insanlar olarak mı kabul edilmeli? Kim barbar, kim uygar?

MÖ 2500lerde Karadenizin kuzeyindeki bozkırlarda yaşayan göçebeler genellikle hayvancılıkla geçinirlerdi ve At gibi hızlı koşucu ve yük taşıyıcı bir hayvanın evcilleştirilmesi sonucu muazzam bir savaşçı kabileye dönüştüler. Sümerlerin tepeden sahiplenilen ve yönetilen devlet sistemini de kabul eden bu savaşçı kabileler, sahiplendikleri mülkleri genişletmeye başlarlar. Genetik haplogrub analizleri sonucuna göre, MÖ 2.700 lerden başlayarak Avrupa ve Asya’yı istila etmeye başlarlar. Hint-Avrupa veya İndo-german dil grubuna ait bu savaşçı kabileler Avrupa ve Asya’ya binlerce yıl önce yerleşmiş Atlantis-kültürlü toplumların ülkelerini istila ederek, dünyada hala günümüzde de sürdürdükleri sömürgecilik politikalarını devam ettirirler. Yunan denilen indogerman dilli kavmin ege bölgesine yerleşmeleri de bu istilacılığın bir kolunu oluşturur. İşin en ironik yanı ise, kendilerini uygar toplum, istila ettikleri ülke halklarını ise barbar toplumlar olarak görmeleri ve bu bencil tutumlarını tarih kitaplarına geçirtecek derecede kapitalist bir görüşle dünyaya yayabilmeleri olmuştur. Acaba gerçekte kimler daha uygardı? Tarım, hayvancılık ve diğer sanayi kollarında çalışarak, birbirleriyle karşılıklı hizmet alış-verişi sistemi içinde yaşayan Atlantis-ovası kökenli toplumlar mı, yoksa, tepedeki bir kralın egemenliği ve emri altında, kralın mülkiyet alanını genişleteme savaşları vererek, yerel kavimleri kendilerine vergi-haraç vermeye zorlayan savaşçı kavimler mi?

4.1.6. Altıncı ve diğer örnekler:

 Avrupalıların en son talan ve istilacılığı Amerika’nın yerli halklarının soykırıma uğratılmasında yaşanmıştır.

Amerika’ya ilk insanlar buzul devrinin sonlarında, yani yaklaşık 20 bin yıl önceleri ulaşabilmişlerdir. Bu ilk insanlar Kuzey Amerika’dan başlayıp, Güney Amerika’ya kadar yayılmışlardır.

İklimsel koşullar insanların nerelerde az, nerelerde çok olarak gelişeceklerini belirleyen en temel faktördür. Bu nedenle Kuzey- Orta ve Güney- Amerika’da farklı toplumsal hayat sistemleri oluşmuştur. Kuzey Amerika daha soğuk olduğu için kentleşmeye varacak kadar bir gelişme olmamış, kabileler şeklinde farklı kızıl-derili-kabileleri oluşmuştur. Orta ve Güney-Amerika ise daha ılıman ve sıcak bölgeler olduğundan kentleşmeler ortaya çıkmış, devletler kurulmuştur.

Orta Amerika’da Maya-Aztek uygarlığı, Güney Amerika’da İnka uygarlığı bunun tipik örnekleridir. Tüm bu uygarlıkları oluşturan insanların konuştukları dillerin hepsi Türkçe gibi aglütine (eklentili) dillerdir. Çünkü hepsi 70 bin yıl önceleri Doğu Afrika’da ortaya çıkan modern insanların soyundan gelmekteydiler ve o insanlar Doğu-Afrika’da hala aglütine bir dil konuşuyorlar.

Maya uygarlığı 3 bin yıl önceleri oluşmaya başlamış ve yerini Aztek uygarlığı almıştır. İnka uygarlığı da yaklaşık 3 bin yıl önceleri ortaya çıkmıştır. Gelişmiş kentler ve devletler kuran bu uygarlıklar, Kolomb’un 1492de Amerika kıtasını keşfinden sonra, Avrupalıların talan ve istilacılığına kurban gitmişlerdir. İspanyollar (ve portekizler) Güney ve Orta Amerika bölgelerini, İngilizler (ve fransızlar) Kuzey Amerika’yı tamamen istila edip, yerli halkı yok etmişler ve kendi halklarının o bölgelere yerleşmelerini sağlayarak, insanlık tarihinin en büyük soykırımını gerçekleştirmişlerdir.  

6.            Anadolu’da Türklerin 10 bin yıldan beri yaşadıklarının delilleri:

 

İnsanlık her birkaç asırda bir gerçekleşen istilalarda kral soyunun değişmeleriyle sürekli bir çalkantı içinde yaşamıştır. Avrupa ve Asya arasında bir köprü konumunda olan Anadolu halkı bu istilalardan en çok etkilenen insanlardan oluşmaktadır. İstilacılar tepedeki efendi kesimini oluşturduklarından, halk ister istemez tepedekilerin kültürü etkisi altında kalmış ve kendi öz-benliğinden uzaklaştırılmış olmalıdır.

MÖ. 2binli yıllarda Hitit’lerin Hatti’leri istilasıyla başladığı belgelenen bu Efendi-değişimlerinin daha eskiden kaç defa gerçekleştiği hakkında bilgi-belge henüz yoktur. Ancak ondan sonraki yıllarda her birkaç asırda bir tekrarlanmıştır.

Benzer şekilde tüm Avrupa ve Anadolu bu şekilde zaman içinde farklı yönlerden gelen kavimlerce işgal edilerek, yerel halk kontrol ve baskı altına alınmıştır. Basklar bunun en batıdaki örneğidir. Anadolu halkı da, Truva savaşları, Pers-Yunan savaşları, İskender imparatorluğu, Bizans imparatorluğu gibi bir çok devlet istilası altında kalarak günümüze kadar varlığını sürdürmüştür. Alevi inançlı Yörükler-Türkmenler bunun örneğidir.

5.1. Birinci Delil: “Şartamhari Metinleri” veya “Shamsahara tableti”

MÖ. 2291 ile 2255 arasında Akad imparatoru olan Naram-Sin, tahta geçtikten sonra imparatorluğunu genişletmeye başlar ve bunun için Anadolu’daki 17 kral ile savaşarak onları yener ve imparatorluğuna katar. Bu galibiyeti anlatan bir yazılı tablet oluşturularak önemli krallık merkezlerine bırakılır.

Naram-Sin bu savaşla ilgili olarak üç tablet yazdırmış ve bu tabletler tarihe Mücadelenin  Kralı anlamına gelen “Şartamhari Metinleri” olarak geçmiştir. Bu metinler; Mısır Tel El Amarna, Mezopotamya Babil ve Anadolu Hattuşaş (Boğazköy)’de bulunmuştur. Hattuşaş’ta bulunan ve ilk 7 satırı kırıklıktan dolayı okunamayan metin Akad dilinden Hititçeye çevrilmiş bir halde bulunmuştur. Naram-Sin Şartamhari metinlerinde 17 Anadolu Kralından bahseder. Bizim için asıl önemli olan 15. Satırda bulunan “Türki Kralı İlşu-Nail” ibaresidir. Anladığımız üzere “Türki” kelimesi Türk kelimesinden türemiş bir kelimedir.”İlşu” kelimesini ayıracak olursak ;“İl” kelimesi eski Türkçede devlet anlamına gelmekte, “şu” kelimesi ise eski Türk ismidir ( bildiğimiz gibi eski Türklerin yazmış olduğu Şu Destanı vardır, destanda Saka Türklerinin hükümdarının adıdır Şu), “Nail” kelimesi ise şuanda da kullandığımız gibi muradına eren anlamındadır.

6.2.           İkinci delil MÖ. 64 ile MS. 24 yılları arası yaşayan Strabon’un yazdıklarıdır:

Anadolu’nun pek çok yöresinde Kimmerler, Partlar ve İskitler gibi türk kavimlerinin de yaşadığı anlaşılmaktadır.  Karyalıların Barbarca bir dil konuştuklarını belirtir. Kendisi yunanca, latince gibi indo-german grubu diller konuşan ve Mısırlıların konuştuğu dili bilen Strabon için Anadolu kavimlerinin anlaşılmayan dili aglütine (Türkçe) dilden başka ne olabilir? Malum, 3 farklı dil grubu söz konusu: İndo-german, semitik ve aglütine (Türkçe). Bunlardan ilk ikisini biliyor. Bilmediği ne olabilir?

 

6.3.           Üçüncü Delil Marco Polo Haritası

Türklerin Anadolu’nun ilk yerleşik kavmi olduğunun diğer biri 1271- 1295 yılları arasındaki ipek yolu seyahatini yapan Marco Polo’nun haritasıdır.

Haritada Anadolu “Turcomania” olarak işaretlenmiştir. Bunun haricinde Orta-Asya’da Büyük Türkiye diye ayrı bir yerleşim bölgesi gösterilmiştir.

Bu bilgiler Marco Polo zamanından önceleri biliniyor olmalı ki, o geçtiği yerler hakkında bilgi verirken o ön bilgileri kullanmış. Bu da demek olur ki, bin yıl öncelerinden beri Anadolu Türkçe konuşan kavimlerin yurdudur.

 

6.4.           Dördüncü Delil: Malazgirt savaşını kazandıran faktör:

Türklerin Müslümanlığa geçişini takiben 1037de Büyük Selçuk Devleti kurulur. Horasan-İran yörelerinde egemen olan Selçuklularla Anadolu’da egemen olan Bizanslar arasındaki siyasi mücadele 1071 Malazgirt savaşına götürür. Bu nedenle Türklerin Anadolu’ya 1071 Malazgirt savaşından sonra geldikleri tarih kitaplarına yazılır.

Malazgirt savaşının taraflarından Bizans ordusunun 70 000, Selçuklu ordusunun 40 000 kadar olduğu bilinir. Savaşı Selçuklular kazanır, çünkü Bizans Ordusundan bazı birlikler Selçuklu tarafına geçer. Taraf değiştiren birliklerin Türk kökenli oldukları belirtilir.

Bunun anlamı şudur: Anadolu'da eskiden Türk kökenli kavimler vardır ve Bizans ordusunun önemli bir kısmı Türk kökenli insanlardan oluşmaktadır. Bu Türk kökenliler Alparslan ordusuna geçerek savaşın kaderini değiştirmişlerdir.

 

6.5.           Beşinci Delil: Andolu’daki Türk Beylikleri:

Malazgirt Savaşı sonrası dönemde Anadolu’daki durumu görelim. Savaştan hemen sonra Anadolu’da şu Türk beyliklerinin kurulduğu belirtilir:

Anadolu’da Kurulan İlk Türk Beylikleri

1 Saltuklular (1072-1202)

2 Mengücekler (1080-1228)

3 Danişmentler (1092-1178)

4 Artuklular (1102-1409)

5 Çaka Beyliği (1081-1093)

6 Sökmenoğulları (Ahlatşahlar) (1110-1207)

7 Dilmaçoğulları (1085-1394)

8 İnal (Yinal) Oğulları (1098-1183)

9 Çubukoğulları (1085-1213)

10 Tanrıvermişoğulları (1081-1093)

Bu kısa tarihsel bilgilerden sonra şu konularda bir görüş oluşturmaya çalışalım:

1071 yılında Bizans’lılardan alınan bir ülkede hemen 1072den başlanarak, birkaç yılda, Erzurum’dan (Saltuklular 1072), Orta Anadolu’da Selcuklu Devleti,  İzmir’e (Çaka Beyliği, 1082) gibi 10 beylik nasıl kurulur? Bu yöredeki yerel halk nasıl ikna edilir?

Yukarıdaki tarihsel durumlar kesin olarak Anadolu’nun yerli halkının Türkçe konuşan bir kavim olduğunun diğer delilleridir.

Şimdi soru şu: İlk Türkler Anadolu’ya ne zaman gelmiş olabilirler?

Cevabın şu olduğu anlaşılır: Onlar Anadolu’ya 12 bin yıl önceleri geldiler, çünkü daha önceleri Anadolu boştu ve onlar ilk yerleşenlerdir.

 

6.6.           Altıncı Delil: Trakya adı nerden gelir?

Yazılı tarihsel belgeler 4-5 bin yıldan sonraki insanlık tarihi hakkında veriler sunarlar. Bunların da en eskileri sadece Sümer-Akad-Asur ve Mısır yöresi halkları hakkındadır. Anadolu ve Trakya gibi batı bölgesi halkları konusundaki yazılı tarihsel belgeler  2-3 bin yıl öncelerine kadar uzanan süreçlere aittirler. Heredot ve Strabon gibi tarihçiler Anadolu ve Trakya’da haritada gösterilen toplumların yaşadıklarını yazmışlardır.

Anadolu ve Ege bölgesini Kuzeyden gelerek istila eden Yunanlılar, kendilerini asil-soylu ve uygar, istila ettikleri ülke halklarını “kültürsüz-barbar” olarak gördüklerinden, yerel halkı hiç dikkate almayıp, onlara kendi düşüncelerine göre, Karyalı, Truvalı, Kapadokyalı, Trakyalı gibi isimler vermişler ve onların çok farklı diller konuştuklarını belirtmişlerdir. Evet Anadolu’ların hepsi “eklenmeli=aglütine” bir dil konuşmuşlar, Yunanlılar ise, bu eklenmeli dilden türetilmiş “indo-german veya Hint-Avrupa” grubu özellikli “parçalı” bir dil konuşmaktadırlar.

Şimdi konu “Trakya” olduğuna göre, bu sözcüğün o bölge halkı için neden kullanıldığı konusuna dönelim. “Rusya = Rus yurdu”; “Romanya = Roman yurdu” gibi bir anlam taşır. “Trakya = Trak yurdu” anlamına gelir.

Peki “Trak” denilen halk acaba hangi dili konuşuyordu? Arkeolojik bulgular Trakyalıların trakyaca-dili konuştuklarını göstermektedir. Tüm arkeolojik araştırmalar Hint-Avrupa dilli devletler tarafından yapılmaktadır. Onlar da, tüm Avrupa halklarının kökenlerinin Atlantis-ovalı, dolayısıyla aglütine-eklenmeli dil konuşan kavimlerden kaynaklandığını bilmediklerinden, Trakyacanın da aglütine bir dil olduğunu  düşünememektedirler.

Trakya Bulgaristan’ı ve kuzey Yunanistan’ı da kapsar. Bulgarların eskiden konuştukları dilin Türkçe ile yakın akraba (eklenmeli=aglütine) olduğu düşünülürse, Trak dilinin de eklenmeli bir dil olması gerekliliği ortaya çıkar.

Şimdi akla şu soru gelir: Trak diye bir halk hangi kökenden gelir? “TRK” “Turk, türk” gibi bir sözcükten başka akla başka bir kavim geliyor mu? Benim aklıma başka bir kavim gelmiyor. Kararı sizlerin mantığına bırakıyorum.

 

Görüldüğü üzere, bizler 10-12 bin yıl öncelerinden beri bu topraklarda yaşadığımız halde, son 7 asırdır tamamen eğitimsiz bırakılmışızdır. Osmanlı türk ulusuna "etrak-ı bi-idrak" = (aptal türk) muamelesi uyguladığından, halk 7 asır boyunca tamamen bilgisiz bırakılmıştır. Avrupalılar da tam bu süreçte Rönesans - reform yaparak bilgili toplum yetiştirdiğinden, cahil bırakılan halkımız tam aşağılık duygusu içine itilmiş, kendi içinden çıkan değerleri hiç dikkate almaz olmuştur. Çünkü geleneklerine "bizden bir şey olmaz" önyargısı işlenmiştir. Sizlere tanıtmakta olduğumuz DOM-sistemi yazıları bu nedenle mümkün olduğunca çok doğa-bilimsel kaynağa yer vererek, kendine güven duyacak bireyler oluşturmayı ve bu sayede geleneksel zombi durumunu aşmayı amaçlamaktadır. Mevcut önyargı ve aşağılık kompleksi başka türlü aşılamaz.

Halkının bir kısmını "etrak-ı bi-idrak" = (aptal türk), diğer bir kısmını “kavm-i necip = üstün ırk” olarak gören bir yönetici zümrenin akıl ve mantığı ne kadar sağlamdır?

Bu mantıksızlık tipik bir zombi davranışı değil midir?

Beyinlerde böyle bir zombileşmeye neden olan hatalı beyin programı (veya bilgi) hangi bilgidir?

Ve bu mantıksızlığın nedeni nedir?

Bu tarihsel yanlışlığın yapılmasındaki suçun büyük kısmı ise, o zamana kadar dünyada en etkili olan aglütine dilin en yaygın temsilcisi olan Türk-devletleri yöneticilerindedir. Çünkü Avrupalılar Rönesans ve reformla geleneksel hatalarını törpüleyip, halkını bilgi oluşturmaya teşvik ederken, Türk yöneticiler halkın dilini değil, kavm-i necip (asil-ırk) olarak gördüklerinin dillerini kullanmışlar ve halkının tamamen bilgisiz kalmasına neden olmuşlardır.

Tüm tarih boyunca Anadolu ve Mezopotamya toprakları altında saklı olan geçmişimizden habersiz olarak yetişen bizler, batılılar bize ne dedilerse onlara dayanarak tarihimizi yorumladık. Sonuç ise günümüzdeki kendine güveni olmayan, yabancı hayranlığı içinde yaşayan bir halk topluluğudur.

İnsanlar arasında ayrımcılığa ve bölünmeye götüren böyle bir hayat görüşü dinsel konularda da uygulanmış ve bazı inanç sistemleri sürekli dışlanarak-horlanarak, insanların korku ve tedirginlik içinde yaşamlarını sürdürmeye neden olmuştur. 1993 yılında Sivas-Madımak otelindeki facia bu dinsel baskıların hala günümüzde bile devam ettiğini göstermez mi?

 Biz Anadolular tarihsel geçmişimizi ancak yabancıların ülkemizdeki arkeolojik verileri değerlendirmelerinden öğreniyoruz. Yabancılar da değerlendirmelerini kendi bakış açılarına göre yapıyorlar. “Nalıncı keseri hep kendine yontar” misali, bu değerlendirmelerin pek de objektif olmadığı yukarıdaki bölümlerde gösterilmiştir. Biz Anadoluların böylesine aciz duruma düşürülmesinin sorumluluğu kimlere aittir?

Türkler 16 devlet kurmuş olmakla övünürler. Bu şu anlama gelir: Hiçbir devlet kurucusu kalıcı bir toplumsal sistem oluşturma bilgisine sahip olamamış demektir, Bunun nedeni de toplumun sahipliğinin halka ait olduğu bilgisinin halka verilmemesidir. Türkler hep bir liderlik peşinde olmuştur. Halbuki doğada tepeden yönetim yoktur. Atatürk bu gerçeği fark eden ilk türk devlet adamıdır. Başta USA olmak üzere tüm yabancı devletler Atatürk’ün temelini attığı TC’nin gelişmesini önlemek için din, ırk gibi bölücülük oyunlarıyla Atatürk TC’ini baltalamaktadırlar. Bizlerin siyasi parti yöneticileri de buna ön-ayak olmaktadırlar.

Kutsal kitap ve Sümerler

 

Kutsal kitap denilen kavram, Sümerlerce ortaya atılmıştır. Sümerler “Krallık gökten indikten sonra” şeklinde bir toplumsal yönetim kabul etmişlerdir. Dikkat edin, “kral gökten inmiyor” krallık gökten iniyor. Böyle bir inanca sahip olmalarının nedeni, insanlığın gökte oturan insansı özellikli tanrıların, insanlığı yarattıktan sonra onlara kutsal kitap gibi davranış bilgileri göndererek yöneticilere biat etmelerini sağlamaktır.

Şimdi Sümerlerin hayat görüşlerini ve insanı nasıl yaratıp, sonra da insanları büyük bir tufanla nasıl cezalandırdıkları gibi konuların işlendiği Sümer-Belgelerini gösterelim.

 

SÜMERLER

 

Sümerler denilen ve 6-7 bin yıl önceleri Basra yöresinde ortaya çıkmış olan bir kavmin 5.500 yıl öncelerinden beri bıraktıkları çivi-yazısı kil tabletler insanlığın oluşturduğu en eski yazılı belgelerdir. Ve o zamandan beri eski kültürlerde insanların doğa – dünya ve hayat hakkında ne düşündüklerini kesin olarak anlayabilmekteyiz.

 

Sümer belgelerini en iyi araştıran Sümerologlardan biri S.N. Kramer’dir

Aşağıdaki bölümde yazılanlar S.N. Kramer 1963 (Sumerians) ve 1972 (Sumerian Mithology) adlı eserlerinden alınmıştır. Kramer insanlığın kültürel gelişiminin buzul devrinin Basra-Hürmüz (veya Atlantis) Ovasında geliştiği bilgisine sahip olmadığından, Sümerlerin Basra yöresine gelmeden önceki yaşamları hakkında bir şey bilmemektedir. Bu nedenle Sümerce metinleri yorumlamakta zorluklarla karşılaşmakta ve yorumlayamamaktadır. Bu gibi durumlarda köşeli parantezler [..] içinde ek açıklamalar tarafımdan eklenmiştir, Bu gibi durumlarda köşeli parantezler [..] içinde ek açıklamalar tarafımdan eklenmiştir, yani 20. bölümün tümü Kramer’in araştırmalarından alınmıştır ve sadece [..] içinde yazılı kısımlar (ve şekiller) İsmet Gedik’e aittir.

 

SÜMERLERIN DÜNYA VE EVREN GÖRÜŞÜ

Sümerlerin evrenin yaratılışı anlayışlarının ana kaynağı “Gılgamış, Enkıdu ve Ölüler Diyarı” adlı bir Sümer yazısıdır. 

 

Yazının ilk pasajı, göğün ve yerin birbirinden ayrılması da dahil olmak üzere ilahi yaradılış eylemleriyle ilgilidir ve bu nedenle Sümer kozmogonisi ve kozmolojisi için büyük önem taşır. Sümerlerin evrenin yaratılışı kavramları üzerine en önemli malzemeyi sağlayan bu yapıtın giriş kısmıdır. Girişin okunabilen kısmı aşağıdaki gibidir:

 

Gök yerden uzaklaştıktan sonra,

Yer gökten ayrıldıktan sonra,

İnsanın adı konduktan sonra;

An göğü ele geçirdikten sonra,

Enlil yeri ele geçirdikten sonra,

Ereşkigal Kur'un ödülü olarak ele geçirilip götürüldükten sonra;

O denize açıldıktan sonra, o denize açıldıktan sonra,

Baba Kur’a doğru denize açıldıktan sonra,

Enki Kur’a doğru denize açıldıktan sonra;

(Kur) krala ufak taşlar fırlattı,

Enki’ye koca taşlar fırlattı;

Onun küçük taşları, el kadar taşlar,

Onun koca taşları, ... kamışların taşları,

Enki’nin gemisinin omurgası,

Saldıran kasırgaya benzeyen savaşta yenildi;

Krala karşı, geminin serenindeki sular,

Kurt gibi yutuyordu,

Enki’ye karşı, geminin ardındaki sular,

Aslan gibi vuruyordu.

 

[Bu yazılanları anlayabilmek için, “İnsanlık Tarihi”  https://tanriyianlamak.blogspot.com/2021/06/hayat-nedir-ve-insan-ne-zamandan-beri.html adlı blog-sayfamız bilgilerini okumak gerekir. Çünkü modern insanların ataları yaklaşık 70 bin yıl önceleri Doğu-Afrika’da ortaya çıkar ve oradan Asya ve Avrupa’ya yayılır. İlk yerleştikleri yer ise buzul devri koşulları nedeniyle o zamanlar kara haline geçmiş olan Basra-Hürmüz-(veyahut Atlantis) Ovası dediğimiz bir yerdir. Afrika kökenli olduklarından kendilerine “kara-kafalılar” derler. Sümerler 70 bin yıldan 15 bin yıl öncelerine kadar bu Atlantis bölgesindeki adalarda yaşarlar. 15 bin yıl önceleri buzul devri sona erince deniz tekrar yükselmeye ve Basra körfezini doldurmaya başlar. Sümerler gittikçe daha kuzeydeki bir adaya göçerler. Ama bu7-8 binyıl süren göç sırasında, kuzeydeki Zağros dağlarını kaplayan kar ve buz örtüsü de her yıl ergimeye devam eder. Her yıl oluşan taşkınlar ve sellenmeler adalarda yaşayanlara çok büyük zararlar verir. 7 bin yıl yıl önce ise dağ tepelerinde kalan en son buzul kütlesi patlayan bir balon gibi çok büyük bir sel felaketi oluşturur ve büyük tufan denilen olayla Sümerlerin yaşadığı en son adayı da suya batırır. Sümerler de sallar-kayıklar vs ile kaçıp, Basra sahillerine çıkarlar. Basra sahilinde yerleşilen ilk yer Ubaid kültürünün oluşturulduğu Eridu’dur. Eridu’nun kutsal tanrısının Enki olması ve Sümer inancının temellerini oluşturduğuna inanılan me’lerin başlangıçta Enki’de olması buna dayanır.

 

Sümer dilinde “kur” sözcüğü dağ veya ülke anlamına gelir. Zağros dağları buzul devrinde kar-ve buzlarla kaplıdır. Buzul devri sonunda da solifluksiyon nedeniyle sel ve taşkınlara yol açması ve en sonunda da büyük tufan oluşturması nedeniyle, Sümerler tarafında “düşman” anlamında kullanılmıştır.

 

“Kur” konulu tabletler incelendiğinde bu durum net bir şekilde ortaya çıkar. Örn. “Kur yok edildiği zaman, bu sular yeryüzüne yükselmiş ve bunun sonucunda tarım yapmak olanaksız hale gelmiştir.” gibi ifadeler bunun delilidir.]

 

Sümer tanrılarının listesini veren bir tablette “deniz” ideogramı ile yazılmış olan tanrıça Nammu “gök ile yere yaşam veren ana” olarak betimlenmiştir. Şu hâlde Sümerler gök ile yeri ilksel denizin yarattığı ürünler olarak kabul ediyorlardı.

 

Sığır ve tahıl ruhlarının gökte doğumlarını, sonra da insanlığa bolluk bereket getirmek için yeryüzüne gönderilişlerini anlatan “Sığır ve Tahıl” miti şu dizelerle başlar:

Gök ile yer dağının ardında,

An, Anunnakiler’i (ardıllarını) dölledi,  ...

 

Bundan hareketle, gök ile yerin birliğinin, eteği yerin altı, zirvesi de göğün tepesi olan bir dağ olarak düşünüldüğünü söylemek mantıklıdır.

 

Kazmanın, bu değerli tarım aletinin yapılışını ve kutsanmasını anlatan “Kazmanın Yaratılışı”  miti  şu  bölümle  başlar:

Efendi, verdiği nimetlerin gerçek yaratıcısı olan

Kararları değiştirilemeyen Efendi,

Topraktan ülkenin tohumunu filizlendiren Enlil

Yerden göğü ayırmayı düşündü,

Gökten yeri ayırmayı düşündü.

 

Yerden göğü ayırıp uzaklaştıran tanrının hava-tanrısı Enlil’ olduğu anlaşılmaktadır.

 

Şimdi Sümerlerin evrenin yaratılışı görüşlerini özetleyecek olursak, evrenin kökeninin açıklanmasının gelişimi aşağıdaki gibi ifade edilebilir:

 1.  Başlangıçta ilksel deniz vardı; kökeni veya doğuşu konusunda bir şey söylenmemektedir. Sümerler onu her zaman varmış gibi düşünmüşler.

 2     .  İlksel deniz gök ile yerin birliğinden oluşan kozmik dağı vücuda getirdi.,

3     Tanrılar insan biçiminde kişileştirildiğinde, An (gök) eril, Ki (yer) dişildi. Onların birleşmelerinden hava-tanrısı Enlil doğdu.

4.  Hava-tanrısı Enlil yerden göğü ayırdı ve babası An göğü ele geçirirken, Enlil’in annesi Ki, yeri ele geçirdi.  Enlil ile annesi Ki’nin birleşmesi evrenin düzenlenmesini, insanın yaratılışı ve uygarlığın kuruluşunu başlattı. ,

 (Tarihsel devirlerde Ninmah, “yüce kraliçe”; Ninhursag, “(kozmik) dağın kraliçesi”; Nintu, “doğurgan kraliçe” gibi çeşitli adlar verilen tanrıçayla özdeşleştirilmiş olabilir.) 

  E V R E N İ N   D Ü Z E N L E N M E S İ

 “Evren”in Sümerce ifadesi, sözcüğü sözcüğüne “gök-yer” anlamına gelen an-ki’dir. Bundan dolayı evren gök ve yere ait altbölümler halinde düzenlenmiş olmalıdır. Gök, gökyüzü ve “yukarıdaki büyük” denilen göğün üstündeki uzayı kapsar; gök tanrıları burada oturur.  Yer, yeryüzünü ve “aşağıdaki büyük” denilen yeraltını kapsar; yeraltı ya da ölüler diyarının tanrıları burada oturur. Göğün düzenlenmesiyle ilgili elimizde var olan göreceli olarak küçük bir mitolojik malzeme şöyle açıklanabilir:

  Ay-tanrısı Nanna, Sümerlerin yıldızlarla ilgili Baş tanrısı olan hava-tanrısı Enlil ve onun karısı hava-tanrıçası Ninlil’den doğmuştur. Göklerde bir gufa’yla yolculuk ettiği düşünülen ve bundan dolayı zifiri karanlık lacivert taşı renkli göğe ışık getiren ay-tanrısı Nanna. “Küçükler” yıldızlar, üstünde tohum gibi saçılırken “büyükler” belki de gezegenler, yabani öküzler gibi etrafında gezinirler.”

 Ay-tanrısı Nanna ve eşi Ningal, “doğu dağı”nda yükselip, “batı dağı”nda  batan  güneş-tanrısı  Utu’nun  ana  babasıdırlar. Bununla birlikte güneş-tanrısı Utu’nun göğü geçmek için kullandığı bir kayık ya da iki tekerlekli arabadan söz edildiğine rastlamadık. Geceleri ne yaptığı da açık değildir. Günün sonunda “batı  dağına” vardığı ve yolculuğunu  yeraltı  dünyasında sürdürdüğü, şafakta “doğu dağı”na vardığı gibi  akla yatkın bir varsayım eldeki verilerden  çıkmamaktadır.  Bir fikir vermesi için, güneş-tanrısına edilen bir duada şöyle denir:

Ey Utu, ülkenin çobanı, kara-kafalı halkların babası,

Sen yattığın zaman, insanlar da yatar.

Ey yiğit Utu, sen kalktığın zaman, insanlar da kalkar.

 

veya şafağın  söküşü  şöyle  betimlenir:

Gün ağarırken, ufuk çizgisi yarılırken, ...

Utu ganunu'sundan çıkarken,

 

ya da güneşin batışı şöyle betimlenir:

Başını anası Ningal’in göğsüne doğru uzatmış, gidiyor Utu;

Sümerler Utu’nun gece boyunca uyuduğunu düşünür gibidirler.

 

Evrenin düzenlenmesine dönersek, “iyi günlerin gelmesini sağlayan”ın hava-tanrısı Enlil olduğunu öğreniyoruz; “topraktan tohum çıkarmayı”  ve  ülkeye hegal’i, yani bolluk, bereket ve mutluluk getirmeyi aklına koyan Enlil’dir. İnsan tarafından kullanılan tarım aletlerinin ilk örnekleri olan kazmaya  ve belki sabana da ilk biçim veren yine bu aynı Enlil’dir; çiftçi-tanrı Enten’i sadık ve güvenilir rençperi olarak atayan odur. Diğer yandan, bitki tanrıçası Uttu’ya yaşam veren su-tanrısı Enki’dir. Dahası, gerçekte yeryüzünü, özellikle Sümer ve onu çevreleyen komşularının bulunduğu bölgeyi, düzenleyen Enki’dir. Sümer, Ur ve Meluhha’nın yazgılarını o belirler ve belirli işler için ikinci derece ilahlar atar. Ve, sığırlarını ve tohumlarını çoğaltmak için sığır-tanrısı Lahar’ı ve tahıl-tanrıçası Aşnan’ı gökyüzünden yeryüzüne Enlil ve Enki, hava-tanrısı ve su tanrısı, birlikte göndermişlerdir.

 

Yukarıda çizilen evrenin düzeni taslağı, şimdi içeriklerinin büyük bölümüne sahip olduğumuz dokuz Sümer mitine dayanır. Bunlardan ikisi ay-tanrısı Nanna’yla ilgilidir:  Enlil  ile Ninlil  Nanna’nın Döllenmesi; Nanna’nın Nippur’a Yolculuğu.

 

Sümerlilerin yeryüzünde kültür ve uygarlığın kuruluşu ve kökeniyle ilgili görüşleri açısından kalan yedisi büyük önem taşır. Bunlar, Emeş ile Enten:  Enlil Çiftçi-Tanrıyı Seçer;  Kazmanın Yaratılışı;  Sığır ve Tahıl;  Enki ve Ninhursag:  Su-tanrısının  işleri;  Enki ve Sümer:  Yeryüzünün Düzenlenmesi  ve  Kültürel  Süreçleri; Enki ve Eridu:  Su-tannsının Nippur’a  Yolculuğu;  inanna  ve  Enki:  Eridu’dan Uruk’a  Uygarlık  Sanatlarının  Geçişi. 

 

Şimdi sırasıyla bu mitlerin içeriklerini kısaca özetleyeceğiz; zenginlik ve çeşitliliklerinin okura, Sümer mitolojik kavramlarını tinsel ve dinsel etkileriyle birlikte değerlendirmekte yardımcı olacağını umuyoruz.

  

ENLİL İLE NİNLİL: NANNA’NIN DÖLLENMESİ"

 Bu, 152 dizelik metinden oluşan hoş mit neredeyse tamamlanmıştır. Ay-tanrısı Nanna’nın yanı sıra üç yeraltı tanrısının döllenmelerini de bir dereceye kadar açıklar (Nergal,  Ninazu  ve  adı  okunamayan  bir  tanesi). Eğer doğru olarak yorumlanmışsa, bu şiir bize bir tanrının başkalaşımının bilinen ilk örneğini vermektedir; Enlil’in, üç yeraltı dünyası tanrısıyla karısı Ninlil’i gebe bırakırken üç ayrı kişiliğe girdiği görülür.

 

Şiir Nippur kentini tanıtan bir giriş bölümüyle başlar, Nippur’un insanın yaratılışından önce de var olduğu düşünülür gibidir:

 

Işte “göğün ve yerin kemiği” kent,  ...

Işte Nippur, kent,  ...

Işte “gönülden duvar,” kent,  ...

İşte Idsalla, onun duru ırmağı,

İşte  Karkurunna, onun rıhtımı,

İşte Karasarra, kayıkların durduğu rıhtımı,

Işte Pulal, onun güzel suyunun, kaynağı,

Işte Idnunbirdu, onun arı kanalı,

İşte Enlil, onun delikanlısı,

İşte Ninlil, onun genç kızı,

Işte Nunbarşegunu, onun ihtiyar kadını.

 Bu kısa arka plan anlatımından sonra asıl öykü başlar. Ninlil’in annesi, Nippur’un ihtiyar kadını Nunbarşegunu kızına Enlil’in sevgisini nasıl kazanacağı yolunda öğütler verir:

 O günlerde ana, dünyaya getirdiği genç kıza öğüt verdi,

Nunbarşegunu Ninlil’e öğüt verdi:

“Duru ırmakta, ey kız, duru ırmakta yıkan,

Ey Ninlil, Idnunbirdu ırmağının kıyısı boyunca yürü,

Işıltılı gözlü, efendi, ışıltılı gözlü,

‘Yüce dağ,’  Enlil  baba,  ışıltılı  gözlü,  görecek seni.

Çoban ... yazgıları belirleyen, ışıltılı gözlü görecek seni,

O ....  öpecek seni.”

 

Ninlil annesinin öğütlerini tutar ve sonuç olarak Enlil’in “tohum”uyla  döllenip  ay-tanrısı  Nanna’ya  gebe  kalır.

 Ondan sonra Enlil ölüler diyarına gitmek üzere Nippur’dan ayrılır, ama Ninlil peşinden gider. Enlil kapıdan çıkarken  “kapının adamı”na meraklı Ninlil’e kendisinin nerelerde olduğunu söylememesini tembihler. Ninlil “kapının adamı”na  gelir ve Enlil’nin nereye gittiğini bilip bilmediğini sorar. O zaman Enlil “kapının adamı”nın biçimine girip  onun yerine yanıt  verir.  Bu kısım henüz anlaşılmış değildir; Enlil’in nerede olduğunu söylemeyi reddeder gibidir. Bunun üzerine Ninlil ona, haklı olarak, Enlil’in onun kralı ve kendisinin kraliçesi olduğunu anımsatır. Daha sonra, hâlâ “kapının adamı” kılığında olan Enlil, Ninlil ile beraber olup onu döller. Bunun sonuncunda Ninlil daha çok ölüler diyarının kralı Nergal olarak bilinen Meslamtaea’ya gebe kalır. Okunamayan bölümlere karşın, bu olağanüstü pasajın tadı aşağıda yapılan alıntıdan kolayca alınabilir: 

Enlil  ...  kentten ayrıldı, »

Nunamnir (Enlil’in adlarından) ... kentten ayrıldı.

Enlil yürüdü, Ninlil peşinden gitti,

Nunamnir yürüdü, genç kız peşinden gitti,

Enlil kapının adamına şöyle dedi:

“Ey kapının adamı, kilidin adamı,

Ey sürgünün adamı, som kilidin adamı,

Kraliçen Ninlil geliyor;

Sana beni sorarsa,

Nerede olduğumu söyleme.”

Ninlil kapının adamına yanaştı:

“Ey kapının adamı, kilidin adamı,

Ey sürgünün adamı, som kilidin adamı,

Enlil, kralın, nereye gidiyor?"

Enlil kapının adamı yerine yanıtladı:

“Enlil, bütün ülkelerin kralı, bana emretti”: 

Bu emrin özünü içeren dört dize vardır, ancak anlamları belirsizdir.  Bundan sonra Ninlil ve “kapının adamı”nın kılığına giren Enlil arasındaki diyalog gelir: 

Ninlil: “Elbette, Enlil senin kralın, ama ben de kraliçenim.”

Enlil: “Eğer kraliçemsen, izin ver de  dokunayım ...”

Ninlil: “Kralının ‘tohum’u,  ışıldayan ‘tohum’ dölyatağımdadır,

Nanna’nın ‘tohum’u, ışıldayan tohum dölyatağımdadır.”

Enlil: “Kralımın ‘tohum’u bırak göğe çıksın, bırak yere insin,

Benim ‘tohum’um, kralımın ‘tohum’u gibi, toprağa düşsün."

Enlil, kapının adamı kılığında  ...  uzandı,

Onu okşadı, birleşti onunla,

Onu okşayarak, onunla birleşerek,

...  Meslamtaea’nın “tohum"unu (onun) dölyatağına akıttı. 

Bundan sonra şiir ölüler diyarı ilahı Ninazu’nun döllenmesiyle devam eder; bu kez Enlil, “insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının  adamı”  kılığındadır. Pasaj hemen her yönden, Meslamtaea’nın döllenmesinin betimlemesinin bir tekrarıdır: 

Enlil yürüdü, Ninlil peşinden gitti,

Nunamnir yürüdü, genç kız peşinden gitti, 

Enlil insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamına şöyle dedi: 

“Ey insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamı,-

Kraliçen Ninlil geliyor;

Sana beni sorarsa,

Nerede olduğumu söyleme.”

Ninlil, insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamına yanaştı:

“Ey insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamı,

Enlil, kralın, nereye gidiyor?”

Enlil insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamı yerine yanıtladı:

“Enlil, bütün ülkelerin kralı, bana emretti.”

 Emrin içeriği okunamamıştır. 

 Bundan sonsa Ninlil ve “insan-yutan ırmak, ölüler diyarı ırmağının adamı”nın yerine geçen Enlil arasındaki diyalog gelir: 

Ninlil: “Elbette, Enlil senin kralın, ama ben de kraliçenim.”

Enlil: “Eğer kraliçemsen, izin ver de dokunayım ...”

Ninlil: “Kralının ‘tohum’u, ışıldayan ‘tohum’ dölyatağımdadır,

Nanna’nın 'tohum’u, ışıldayan tohum dölyatağımdadır.”

Enlil: “Kralımın ‘tohum’u bırak göğe çıksın, bırak yere insin,

Benim ‘tohum’um, kralımın ‘tohum’u gibi, toprağa düşsün.”

Enlil, kapının adamı kılığında ... uzandı,

Onu okşadı, birleşti onunla,

Onu okşayarak, onunla birleşerek,

...  nın kralı,  Ninazu’nun “tohum”unu, (onun) dölyatağına akıttı.

 

Daha sonra şiir adı  okunamayan  üçüncü  bir  yeraltı  dünyası  tanrısının  döllenmesiyle  sürer;  Enlil  bu  kez  “kayıkçı adam”ın  yerine  geçer.  Mitimiz, Enlil’i bolluğun efendisi ve emirleri değiştirilmez kral olarak öven kısa bir ilahiyle sona erer.

NANNA’NIN NİPPUR’A YOLCULUĞU 

Nippur,  İ.Ö. üçüncü binyılda  yaşayan  Sümerler  için  ülkelerinin  tinsel  merkeziydi.  Onun koruyucu tanrısı Enlil, Sümer panteonunun baş tanrısıydı; tapınağı Ekur, Sümer’deki en önemli tapınaktı. Bundan dolayı, Eridu ve Ur gibi diğer önemli Sümer  kentlerinde refah ve bolluğun sağlanması için Enlil’in kutsaması temel gereklilikti.  Bu kentlerin koruyucu tanrılarının, kutsanmak için Nippur tanrısı ve tapınağına götürdükleri armağanlarla yüklü olarak yolculuk ettikleri düşünülmektedir. Mitimiz, Ur’un koruyucu tanrısı, ay-tanrısı Nanna’nın (Sin ve Aşgirbabbar olarak da bilinir) Ur’dan Nippur’a yaptığı böyle bir yolculuğu anlatmaktadır.  Önceki Enlil- Ninlil yapıtında  olduğu gibi, bu mitte de Nippur ve Ur gibi kentler tamamıyla kurulmuş, hayvan ve bitki yaşamı bakımından zengin gibi görünürler, buna karşın insanın varlığına rastlanmaz.

 Ur’un koruyucu tanrısı, ay-tanrısı Nanna’nın Nippur’un görkeminin anlatılmasıyla başlayan şiirimiz, Nanna’nın babasının kentini ziyaret etmeye karar vermesini anlatan bir pasajla devam eder: 

Onun kentine gitmeyi, babasının huzuruna çıkmayı, Aşgirbabbar aklına koydu:

“Kahraman olan ben, kentim için giderim, babamın huzuruna çıkarım;

Ben, Sin, kentim için giderim, babamın huzuruna çıkarım,

Babam Enlil’in huzuruna çıkarım;

Ben, kentim için giderim, anam Ninlil'in huzuruna çıkarım.

Babamın huzuruna çıkarım.” 

Böylece gufasını her türden ağaç, bitki ve hayvanla doldurur.  Ur’dan Nippur’a yaptığı yolculukta, Nanna gemisiyle beş kentte mola verir:  İm   (?),  Larsa,  Uruk  ve  adları  okunamayan iki  kent; Nanna bunların her birinde ayrı ayrı koruyucu tanrılarla karşılaşır ve  selamlaşır. Sonunda Nippur’a varır: 

Lacivert taşından rıhtıma, Enlil’in rıhtımına,

Nanna-Sin gemisini yanaştırdı,

Ak rıhtıma, Enlil’in rıhtımına,

Aşgirbabbar gemisini yanaştırdı,

Babanın, vücuda getirenin ... üstünde, demir attı, 

Enlil’in  kapıcısına şöyle  dedi: 

“Aç evi, kapıcı, aç evi,

Aç evi, ey koruyucu cin, aç evi,

Aç evi, ağaçlan filizlendiren, aç evi.

Ey ..., ağaçlan filizlendiren, aç evi,

Kapıcı, aç evi, ey koruyucu cin, aç evi.” 

Sonra kapıcıya gemisinde getirmiş olduğu armağanları teker teker sayar ve konuşmasını şöyle bağlar: 

Kapıcı, aç evi, ey koruyucu cin, aç evi,

Geminin baş tarafında olanı, baş tarafta olanı,

Sana veririm,

Geminin arkasında olanı, arka tarafta olanı,

Sana veririm.” 

Kapıcı, Nanna’ya kapıyı açar: 

Neşeyle, kapıcı kapıyı neşeyle açtı;

Koruyucu cin, ağaçlan filizlendiren, neşeyle,

Kapıcı kapıyı neşeyle açtı;

Ağaçlan filizlendiren, neşeyle,

Kapıcı kapıyı neşeyle açtı;

Sin ile Enlil sevindi. 

İki tanrı ziyafet verir; sonra Nanna babası Enlil’e aşağıdaki gibi seslenir: 

“Irmakta bol su ver bana,

Tarlada daha çok tahıl ver bana,

Bataklıkta ot ve hamiş ver bana,

Ormanlarda ... ver bana,

Ovada ... ver bana,

Hurma bahçelerinde, bağlarda bal ve şarap ver bana,

Sarayda uzun ömür ver bana,

Gideceğim Ur’a.” 

Ve Enlil oğlunun isteklerini kabul eder: 

Ona verdi, Enlil ona verdi,

Ur’a giıti.

Irmakta ona bol su verdi,

Tarlada ona daha çok tahıl verdi,

Bataklıkta ot ve kamış verdi,

Ormanlarda ona ... verdi,

Ovada ona ...  verdi,

Hurma bahçelerinde, bağlarda ona bal ve şarap verdi,

Sarayda ona uzun ömür verdi.

 

EMEŞ İLE ENTEN: ENLİL ÇİFTÇİ TANRIYI SEÇER

Bu mit Kutsal Kitap’taki Habil-Kabil öyküsünün günümüze ulaşmış en yakın Sümer karşılığıdır, buna karşın cinayetle değil uzlaşmayla sonuçlanır. Üç binden fazla dizeden oluşan mitin yalnızca yansına yakını tamamlanmıştır, sayısız kırık nedeniyle metnin anlamını kavramak çoğu yerde güçtür. Şiirin içeriği şimdilik şöyle açıklanabilir:

 

Hava-tanrısı Enlil, her tür ağaç ve bitkiyi filizlendirmeyi ve ülkeye bolluk ve refahı getirmeyi aklına koyar. Bu amaçla iki kültürel varlık olan Emeş ile Enten kardeşleri yaratır ve her birine özel görevler verir. Metin bu noktada fena halde hasar gördüğünden bu görevlerin kesin niteliklerini çıkarmak olanaksızdır; aşağıdaki kısa bölüm en azından genel yönelimleri konusunda bir fikir verebilir: 

Enten dişi koyunlara kuzular, dişi keçilere oğlaklar doğurttu,

İnek ve buzağıyı çoğalttı, kaymağı ve sütü bollaştırdı,

Ovada, yaban keçisini, koyunu ve eşeği sevindirdi,

Gökyüzünün kuşlarına engin yeryüzünde yuva kurdurdu,

Denizin balıklarına, bataklıklara yumurtalarını koydurdu.

Hurma bahçelerinde ve bağlarda balı ve şarabı bolarttı,

Yetiştikleri her yerde ağaçlara meyve verdirtti,

Karıklar ...,

Tahıl ve ürünleri çoğalttı,

iyi huylu bakire Aşnan gibi  (tahıl  tanrıçası) gürbüzleşmelerini sağladı.

Emeş ağaçları ve tarlaları var etti, ahırları ve ağılları genişletti,

Çiftliklerde ürünleri çoğalttı,

...  toprağı kapladı,

Evlere bol ürün girmesini, ambarlara tepeleme, yığılmasını sağladı. 

Ama esas görevlerinin niteliği neyse, iki kardeşin arasında şiddetli bir kavga çıkar. Tartışmalar yaşanır ve  sonunda  Emeş, Enten’in  “tanrıların  çiftçisi”  olma  iddiasına  meydan  okur.  Böylece Enlil’in önünde durumlarını ifade ettikleri Nippur’a giderler. Enten,  Enlil’e  şöyle  yakınır: 

“Ey Enlil baba, bana bilgi verdin, bol su getirdim,

Çiftlik üstüne çiftlik koydum, ambarları tepeleme doldurdum,

iyi huylu bakire,  Aşnan gibi, gürbüzleşmelerini  sağladım;

Şimdi,  ...,  küstah,  tarlalardan  bi’haber olan  Emeş,

Benim baş kudretime, baş kuvvetime el uzatıyor;

Kralın sarayında..." 

Enlil’in lütfunu kazanmak için dalkavukça cümlelerle söze girişen Emeş’in kavgaya ilişkin söyledikleri kısadır, ancak henüz anlaşılamamıştır. Bundan sonra: Enlil, Emeş ve Enten’e yanıt verir: 

“Bütün ülkelere yaşam veren sular, Enten’den 'sorulur,'

Tanrıların çiftçisi olarak, her şeyi o üretir,

Emeş, oğlum, kendini kardeşin Enten’le nasıl bir tutarsın?"

Enlil’in derin anlamlı, yüce sözleri,

Verilen karar değişmez, karşı çıkmak kimin haddine!

 

Emeş,  Enten’in önünde diz çöktü,

Evine ..., şarap, hurma getirdi,

Emeş,  Enten’e  altın,  gümüş ve  lacivert  taşı armağan  etti,

Kardeşlik ve dostlukla, neşeyle içki saçtılar,

Birlikte akıllıca ve iyi davranmayı kararlaştırdılar.

Emeş  ile Enten arasındaki kavgada,

Tanrıların sadık çiftçisi Enten, Emeş’den üstün olduğunu kanıtlar,

...  Ey  Enlil  baba, şükürler olsun sana! 

KAZMANIN YARATILIŞI

Sümerler insanlığın iki-buçuk milyon yıllık geçmişlerinde edindikleri bilgilere dayana ürünleri bile gökten gelen tanrıların yarattıklarına inanmışlardır. 

108 dizeden oluşan bu şiir birkaç pasajın karanlıkta kalmasına ve anlaşılamamasına karşın, hemen hemen tamamlanmıştır.  Evrenin yaratılışı ve düzenlenmesiyle ilgili Sümer görüşü açısından ana öneme sahip olan uzun bir giriş bölümüyle başlar. Bu önemli pasajın aşağıda verilen çevirisi donuk, fazla soğuk ve çapraşık gelirse, okura şunu anımsatmakta yarar vardır; Sümerce sözcük ve deyimlerin çoğunun anlamı bilinmekle birlikte, bunların uyumlu sesleri, çağrışımları ve imalarında hâlâ pek az bilgiye sahibiz. Çünkü bu sözcük ve deyimlerin ifade ettikleri ve bulundukları varsayılan zemin ve konum bizim için hâlâ bilinmezdir; Sümerlerin mitolojik ve dinsel örüntülerinin ana kısmı da bu zemin ve konumdur.  

Sümer şair ve onun “okur”unun çok iyi bildiği bu örüntü, metni tam olarak anlamak için dirimsel önem taşır. Sadece Sümer edebiyatının canlı kavramlarının giderek birikmesiyle bu güçlüğün üstesinden gelmeyi umut edebiliriz; şimdilik sözcüğün anlamına sadık kalmak en iyisidir. Giriş pasajı şöyledir:" 

Efendi, verdiği nimetlerin gerçek yaratıcısı olan

Kararları değiştirilemeyen Efendi,

Topraktan ülkenin tohumunu filizlendiren Enlil,

Yerden göğü ayırmayı düşündü,

Gökten yeri ayırmayı düşündü.

Ortaya çıkan varlıkların büyümesi için,

“Gök ile yerin kemiğinde (Nippur) ... yaydı.

 

Kazmayı var etti, “gün”ü yarattı,

Emeği gösterdi, yazgıyı belirledi,

Kazmaya ve sepete “kudret” yükledi.

Enlil, kazmasını yüceltti,

Başı lacivert taşından olan altın kazmasını,

Gümüş ve altın .... evinin kazmasını,

Lacivert taşından ...,

Geniş bir duvara çıkan tek boynuzlu bir öküzden çıkıntısı olan kazmasını. 

Efendi kazmayı çağırdı, yazgısını belirledi,

Kutsal taç kindu’yu başına koydu,

Çamurdan insanın başını biçimledi,

Enlil’in önünde o (insan?) ülkesini kapladı,

Kara-kafalı halkının üstünde sebatla durdu.

Yanında duran Anunnaki’lerin,

Armağan olarak ellerine onu (kazma?) koydu,

Enlil’i duayla yatıştırdılar,

Kazmayı tutmaları için kara-kafalı halka verdiler. 

Enlil kazmayı yarattıktan ve yüce yazgısını belirledikten sonra, diğer önemli tanrılar ona güç ve yararlılık eklerler.  Şiir, kazmanın yararının parlak terimlerle betimlendiği uzun bir pasajla sona erer; son dizeler şöyledir: 

Kazma ve sepet kentler kurar,

Sağlam evi kazma yapar, sağlam evi kazma kurar,

Sağlam eve bereket gelmesini sağlar.

Kralına karşı çıkan eve,

Kralına boyun eğmeyen eve,

Kazma boyun eğdirir.

Kötü ... bitkilerin başını o ezer,

Köklerini çeker çıkarır, başlarını koparır,

...  bitkileri kazma kurtarır;

Kazmanın yazgısını Enlil baba belirledi,

Kazma yüceltildi.

 

SIĞIR VE TAHIL

Sığır-tanrısı Lahar’ı ve kız kardeşi tahıl-tanrıçası  Aşnan’ı içeren  mit, ”  Yakın Doğu mitolojisindeki Habil-Kabil motifinin bir başka yorumunu sunar.  Mitimize göre, Lahar ve Aşnan, hava-tanrısı An’ın çocukları ve izleyenleri olan Anunnakilerin yiyecek yemek ve giyecek giysiye sahip olabilmeleri için tanrıların yaratma odasında yaratılmışlardı.  Ancak Anunnakiler bu tanrıların ürünlerini etkin bir biçimde kullanamıyorlardı; insan, bu durumu düzeltmek için yaratıldı. Bütün bunlar bir giriş pasajında anlatılmaktadır, insanın yaratılışının Sümer düşüncesindeki önemini  gösterdiğinden  137-139  sayfalarda  tamamıyla  alıntılanmıştır. Girişi izleyen pasaj bir diğer şiirsel cevherdir; Lahar ve  Aşnan’ın  gökyüzünden  yeryüzüne  inişlerini ve  kültürel  nimetleri  insanlara  nasıl  bağışladıklarını  anlatır: 

O günlerde Enki, Enlil’e dedi ki:

“Enlil baba, Lahar ile Aşnan’ı,

Dulkug’da yaratılanları,

Dulkug’dan indirelim.”

 

Enki ve Enlil’in kutsal buyruğu üzerine,

Lahar ve Aşnan  Dulkug’dan indirildiler.

Lahar için (Enki  ve  Enlil) ağıl kurdu,

Bitkiler, otlar ve ... armağan ettiler ona;

Aşnan için bir ev kurdular,

Saban ve boyunduruk armağan ettiler ona.

Lahar ağılında,

Ağılının cömertliklerini çoğaltan bir çobandır;

Aşnan ekinlerin ortasında,

içten ve eli açık bir bakiredir.

...  göğün bolluğunu,

Lahar ve Aşnan taşıdı,

Topluma bolluk getirdiler,

Ülkeye yaşam soluğunu getirdiler,

Tanrı yasalarını uyguladılar,

Ambarların içindekini çoğalttılar,

Depoları doldurdular.

 

Yoksulların toz toprak dolu evine,

Girip bolluk getirirler;

Her ikisi de ayak bastıkları yere,

Evlere bolluk bereket getirirler;

Yerleştikleri yeri doyururlar, oturdukları yeri beslerler,

An ile Enlil’in yüreğini sevinçle doldurur onlar. 

Ama sonra Lahar ve Aşnan öyle çok şarap içerler ki çiftliklerde ve tarlalarda ağız dalaşma girerler. Uzun tartışmalarda, her tanrı kendi başarılarıyla övünür ve diğerininkileri aşağılar. Sonunda Enlil ve Enki araya girer ancak kararlarını içeren şiirin sonu hâlâ eksiktir. 

ENKİ VE NINHURSAG: SU-TANRISIN1N İŞLERİ

[Bu bölüm, İnsanlığın yaratıldığına inanılan cennet bahçesi kavramının Sümerlerce aktarılan versiyonudur.] 

Öykünün karmaşıklığı ve biçeminin basitliği açısından, bu mit bütün gruplarımız içinde en dikkat çekici olanlardan biridir.  Kahramanı Sümerlerin büyük su-tanrısı, Sümer’in dört yaratıcı tanrısından biri olan Enki’dir. Öykümüz, Basra Körfezi’nin doğu kıyılarıyla özdeşleştirilebilecek ve bu nedenle tarihsel devirlerde aslında Sümer sınırları dışında kalan Dilmun diye bir bölgede geçer. Şiirimiz Dilmun’un saflık ve neşe ülkesi olarak tanımlanmasıyla başlar: 

Dilmun ülkesi saf bir yerdir, Dilmun ülkesi temiz bir yerdir,

Dilmun ülkesi temiz bir yerdir, Dilmun ülkesi aydınlık bir yerdir;

Dilmun’da sözü geçen tek odur,

Enki’nin karısıyla yattığı yer,

Ora temizdir, ora aydınlıktır;

Dilmun’da sözü geçen tek odur,

Enki’nin Ninsikil’le yattığı yer,

Ora temizdir, ora aydınlıktır.

 

Dilmun’da kuzgun sesini çıkarmaz,

Çaylak, çaylak sesi çıkarmaz,

Aslan öldürmez,

Kurt kuzuyu kapmaz,

Oğlak-boğazlıyan köpek bilinmez,

Tahıl yiyen yabani domuz bilinmez,

...  yüksekteki kuşun yavrusu yoktur,

...  güvercinin başı yoktur.

Gözü ağrıyan “gözüm ağrıyor” demez,

Başı ağrıyan “başım ağrıyor” demez,

(Dilmun’un) ihtiyar kadını, “ben ihtiyar bir kadınım” demez,

İhtiyar erkeği, “Ben ihtiyar bir adamım” demez,

Yıkanmayan genç kızı kentte ... değildir,

Irmağı geçen ... demez,

Ustabaşı ... yapmaz,

Şarkıcı ağıt yakmaz,

Kentin çevresinde hiç yas tutmaz. 

Bununla birlikte, bu cennet ülkesinde eksik olan şey tatlı sudur. Böylece Dilmun tanrıçası Ninsikil, taze su için Enki’ye yakarır.  Enki yakarıyı dikkate alır ve  güneş-tanrısı  Utu’ya,  yeryüzünden  Dilmun’a  taze  su  getirmesini  buyurur.  Sonuçta: 

Onun kenti kana kana su içer,

Dilmun kana kana su içer,

Acı su kaynakları iyi su kaynağı oluyor bak,

Tarlaları ve çiftlikleri ekinler ve tahıllar üretir,

Onun kenti, ülkenin rıhtımları ve sahillerinin evi oluyor bak,

Dilmun, ülkenin rıhtımları ve sahillerinin evi oluyor bak.

[Bir not: Dilmun Sümerlerin Basra-Hürmüz-Ovasındaki Atlas Gölündeki bir ada olmalıdır. Adada su sıkıntısı olduğu anlaşılmaktadır. Basra körfezindeki adalar tuz-domu sistemli kubbemsi oluşumlardır. Gerek petrol, gerek yeraltı suları bu kubbemsi yapıları oluşturan kayaçların gözenekleri içinde bulunur. Dolayısıyla kayaçlardan hem zift gibi ürünler hem de su çıkabilmektedir. Bazı durumlarda sular artezyen-suları gibi basınçlı çıkabilir ve ortama bol su sağlar.

Dilmun’da gerçekleşmiş olan durum bu olmalıdır. Zift çıkarmak için açılan bir kuyudan belli bir derinlikte aninde basınçlı bir suya rastlanılır ve yeryüzüne tatlı su fışkırır.

Sümerler tatlı suyun sadece gök-kubbede açılan kapılarla yeryüzüne indiğine inandıklarından, adada ortaya çıkan bu tatlı suyun gök tanrısının göndermiş olduğu şeklinde bir tasarım yapmış olmalılar.

Sümerologlar bu nedenle Sümer tabletlerini okuyup-anlamaya çalışırlarken, bu jeolojik geçmiş dönem bilgilerini dikkate almak zorundadırlar. Görüldüğü üzere, Kramer gibi en deneyimli bir Sümerolog bile Jeolojik geçmiş hakkında bilgi sahibi olmadığı için birçok konuda Sümer yazıtlarını yorumlayamadıklarını yazar.] 

Dilmun’a su getirilişinden sonra şiirimiz bitki tanrıçası Uttu’nun doğumunu anlatır; oldukça karmaşık bir süreci izleyen bir doğum. Enki, önce tanrıça Ninhursag’ı ya da daha önceki devirlerde toprak ana Ki ile özdeşleştirilebilecek Sümer tanrıçası, bir başka adıyla  Nintu’yu, döller. Bunu dokuz gün süren bir gebelik dönemi izler, şair her günün insanın gebelik dönemindeki bir ayı karşıladığını özellikle belirtir; bu birleşmeden tanrıça  Ninsar varlık bulur. Bu ilginç pasaj şöyledir: 

Ninhursag’a “yürek suyu”nu akıttı,

O da “yürek suyu’nu,  Enki’nin tohumunu aldı.

Bir gün ona bir aydır,

İki gün ona iki aydır,

Üç gün ona üç aydır,

Dört gün ona dört aydır,

Beş gün (ona beş aydır,)

Altı gün (ona altı aydır,)

Yedi gün (ona yedi aydır,)

Sekiz gün (ona sekiz aydır,)

Dokuz gün ona dokuz aydır, “kadınlık” ayıdır,

...  kaymak gibi, ...  kaymak gibi, leziz tereyağ  gibi,

Ülkenin anası Nintu,  ...  kaymak gibi,  (...  kaymak gibi, leziz tereyağ  gibi,)

Ninsar’ı doğurdu. 

[Bir not: Sümerler bu yazıları Basra yöresine vardıktan sonra yazmışlardır. Halbuki Basra yöresine gelmeden önce, yaklaşık 50 bin yıl süreyle Atlantis ovası dediğimiz yöredeki bir adada (Dilmun) yaşamışlardır. Eskiden uzun bir süre yaşadıkları o ortamda geçen zamanın ne kadar uzun olduğunu ima etmek için, eskiden yaşanılan bir günün bir ay kadar uzun olduğu şeklinde bir çağrıştırma söz konusu olmalıdır.]                               

ENKİ VE ERİDU:  SU-TANR1SININ  NİPPUR’A YOLCULUĞU'

Sümer’deki en eski ve saygın kentlerden birisi, bugün EbuŞehreyn höyüğünde gömülü olan Eridu kentiydi; bu önemli yerde tam anlamıyla yapılacak bir kazının, Sümer kültürü ve uygarlığı bilgimize her anlamda, özellikle tinsel açılardan, büyük katkılar sağlayacağı  kesindir.  Bir Sümer geleneğine göre bu, Sümer’deki en eski kentti, ilk beş kent taşkından önce kurulmuştu; diğer yandan, mitimiz Nippur kentinin ondan çağlar önce kurulduğunu söyler. Kadim devirlerde Basra Körfezi üstüne kurulmuş olması gereken bu kentte, su-tanrısı Enki, Nudimmud  olarak  da  bilinir, kendi “deniz-evi”ni  kurar. 

Yaratılış suyu belirlendikten sonra,

Hegal (bolluk) adı gökte doğduktan sonra,

Bitki ve ot ülkeyi bürümüştü,

Deniz dibinin efendisi, kral Enki,

Yazgıları belirleyen efendi, Enki,

Gümüş ve lacivert taşından evini kurdu;

Gümüş ve lacivert taşına, parıldayan ışık gibi,

Denizin dibinde uygun biçimi verdi baba.

*

Parlak çehreli ve bilge (yaratıklar), denizin dibinden çıktılar,

Efendi Nudimmud’un çevresini aldılar;

Saf evi kurdu, lacivert taşıyla donattı,

Bol altınla süsledi,

Eridu’da su-kıyısı evini yaptı,

Tuğla-işçiliği, söz söylemesi, öğüt vermesi,

...ı kükreyen bir öküz  gibi,

Enki’nin evi, der kahinler. 

Bunu, Enki’nin ulağı lsimud’un “deniz-evi”ne övgüler düzdüğü uzun bir bölüm izler.  Sonra Enki, denizin derinliklerinden Eridu’ya yükselir ve onu yüksek bir dağ gibi su üstünde yüzdürür. Yeşil, meyve-yüklü bahçelerini kuşlarla doldurur; balıkları da çoğaltır. Artık Enki, yeni yaptığı kenti ve tapınağı Enlil’in kutsaması için gemiyle Nippur’a  gitmeye  hazırdır. Denizin dibinden çıkışının nedeni budur: 

Enki yükseldiği zaman ... balıklar yükselir,

Denizin dibi merak içinde kalır,

Denize neşe gelir, 

Korku derinlerden çıkar,

Yüce ırmakları dehşet kaplar.

Güney Rüzgârı Fırat’ı dalgalarla doldurur. 

[Bir not: Enki’nin “deniz-evi” gibi bir yerde yaşadığı, Sümerlerin Basra-Hürmüz-Ovasının buzul devri sonunda denizle kaplanması sonucu, sallar ve kayıklarla yaşadıkları adadan kurtularak Basra yöresine çıktıkları, yani atalarının denizde yaşamış olduklarını ima etmeleri anlamına gelir.]  

Böylece Enki gemisine biner ve önce Eridu’ya varır; burada birçok öküz ve koyun keser. Ondan sonra Nippur’a gider ve varır  varmaz ilk iş olarak tanrılar, özellikle Enlil için her türden içki hazırlar. Sonra: 

Enki kutsal Nippur’da,

Babası Enlil’e yesin diye ekmek verir.

Önce An’ı (gök-tanrısı) oturtur,

An’ın yanına Enlil’i oturtur,

Nintu’yu  “büyük taraf’a oturtur,

Anunnakiler yan yana otururlar.

 Tanrılar  yürekleri  “neşelenene”  değin  böylece  yerler,  içerler,  sonunda  Enlil kutsamaya  hazır  hale  gelir:

Enlil  Anunnakilere şöyle  der:

“Burada hazır bulunan siz büyük tanrılar,

Oğlum, kral Enki, bir yurt kurdu;

Eridu’yu, bir dağ gibi, yeryüzünde yükseltti,

Onu güzel bir yere kurdu.

Kimsenin giremediği, temiz yer, Eridu,

Gümüşten yapılan, lacivert taşıyla donanan yurt.

Büyülü sözlerle yedi “lir-şarkısı” ile yönetilen yurt,

Saf şarkılarla...

Deniz dibi, Enki’nin tanrıçalarının tahtı, kutsal yasalara uyar,

Eridu, saf yurt kuruldu,

Ey Enki, şükürler olsun sana!” 

İNANNA VE ENKİ: UYGARLIK SANATLARININ ERÎDU’DAN URUK’A AKTARILIŞI

Sümer belgelerinden, “kutsal kitap” kavramının uygarlık sanatları anlamında kullanıldığını anlıyoruz. 

Özellikle, gök-kraliçesi İnanna ve bilgeliğin efendisi Enki’yi içeren büyüleyici öyküsüyle olağanüstü bir mittir bu.  Içeriği uygarlık tarihi ve gelişimi çalışmaları için büyük önem taşır, çünkü Sümer kâtipleri ve düşünürlerinin az çok yüzeysel çözümlemelerine göre, Sümer uygarlığını iplik iplik dokumuş bütün bu kültürel başarıları yöneten yüzden fazla kutsal yasanın bir listesini içerir. Bu mite ait olan  ve Philadelphia Üniversite Müzesi’nde bulunan bir parça ilk olarak 1911 ’de David W. Myhrman tarafından yayımlandı. Bundan üç yıl sonra, Arno Poebel yapıtın bir başka kısmını içeren bir diğer Philadelphia tabletini yayımladı. Bu büyük, iyi-korunmuş, üst sol köşesi kırık olan altı sütunlu bir tabletti. Bu kırık köşeyi 1937 yılında, yirmiüç yıl sonra, İstanbul’da Eski Şark Eserleri Müzesi’nde bulacak kadar  şanslıydım. Bu nedenle, ilk olarak 1914 yılında mitin büyük bölümü kopyalandı ve yayımlandı. Bununla birlikte, bütün bu yıllar boyunca hiçbir çeviri girişiminde bulunulmadı, çünkü öyküden bütünlüklü bir anlam çıkar gibi görünmüyordu; anlaşılabildiği biçimiyle zekice bir ana fikirden yoksundu. 1937 ’de, kayıp ipucunu veren küçük bir parçayı bulup kopyaladım ve sonuç olarak hepsi de fazlasıyla insancıl olan Sümer tanrılarının bu öyküsü artık anlatılabilir hale geldi. 

Gök kraliçesi ve Uruk’un koruyucu tanrıçası İnanna, kentinin refah ve mutluluğunu artırmaya ve onu Sümer uygarlığının merkezi haline getirip kendi adını ve ününü yüceltmeye can atar. Bunun için, Bilgeliğin Efendisi, “tanrıların yürekleri­ni okuyan”  Enki’nin, sulu yeraltı Abzu’da yaşadığı, Sümer uygarlığının kadim ve saygın beşiği Eridu’ya gitmeye karar verir. Çünkü Enki uygarlığın bütün temel tanrısal yasalarını elinde tutmaktadır. Eğer tanrıça bunları herhangi bir yoldan ele geçirebilir ve sevgili kenti Uruk’a  getirebilirse, kentin  şanı ve onun egemenliği gerçekten erişilmez olacaktır. Eridu’nun  Abzu’suna yaklaşırken, kuşkusuz onun çekiciliğine kapılan Enki ulağını  çağırır  ve  şöyle  der: 

“Gel, ulağım, İsimud, emirlerime kulak ver,

Sana bir söz söyleyeceğim, dinle.

Genç kız, tek başına, adımlarını Abzu'ya yöneltti,

lnanna, tek başına,  adımlarını Abzu’ya yöneltti,

Genç kızı Eridu’nun Abzu’suna buyur et,

Inanna’yı Eridu’nun Abzu’suna buyur et,

Yemesi için tereyağlı arpa çöreği ver,

Yüreği serinleten soğuk sudan ikram et,

Aslan yüzü’ içinde hurma-şarabı sun ona,

...  onun için ...,  onun  için  ...,

Kutsal sofrada, gök sofrasında,

 

Bu pasajdaki bir diğer önemli bölüm şöyledir: 

                  “Kudretim adına, kudretim adına,

Işıltılı Inanna’ya, kızıma, ... armağan edeceğim.

Ahşap işçiliği, metal işçiliği, yazı, alet yapımı, deri işçiliği, ...

yapımı, sepet örme sanatlarını,’’

Kutsal lnanna aldı onları.

Inanna’yı hoş sözlerle karşıla.” 

İsimud efendisinin emirlerini sözcüğü sözcüğüne yerine getirir ve böylece İnanna ile Enki ziyafet sofrasına otururlar, içkiyle  keyifleri  yerine  geldikten  sonra,  Enki  haykırır: 

“Kudretim adına, kudretim adına,

Kutsal lnanna’ya, kızıma, ... armağan edeceğim,

Efendiliği, ...liği, tanrılığı, yüce ve sonsuz tacı, krallık tahtını.”

Kutsal İnanna aldı onları.  

Böylece   Sümer uygarlığının temel taşlarını oluşturan 100den fazla tanrısal yasayı aynı anda İnanna’ya sunar. Bu mitin İ.Ö.  2000   kadar erken bir tarihte yazıldığı ve içerdiği kavramlar göz önüne alındığında, Mısırlılarınki dışında hiçbir uygarlığın, çağ ve nitelik  bakımlarından Sümerlilerinkiyle karşılaştırılamayacağını söylemek hiç de abartı değildir. Enki tarafından İnanna’ya armağan edilen kutsal yasalar arasında şunlar sayılır;  efendilik, tanrılık, yüce ve sonsuz taç, krallık tahtı, yüce krallık asası, yüce alametler, çobanlık, krallık, sayısız rahiplik görevi, doğruluk, yeraltı dünyasına iniş ve oradan çıkış, “sancak,”  tufan, cinsel ilişki ve fahişelik, resmi dil ve konuşma dili, sanat, kutsal kült odaları, “göğün hizmetkârları,” müzik, yaşlılık, kahramanlık ve kudret, düşmanlık, dürüstlük, kentlerin yok edilmesi ve mersiye, yüreğin sevinci,  yalan, asi ülke, erdem ve adalet, marangozluk sanatı, metal işçisi, kâtip, demirci, deri işçisi, duvarcı, sepet örücü, bilgelik ve anlayış, arınma, korku ve haykırış, tutuşan alev ve sönen alev, bezginlik, zafer haykırışı, sağduyu, sıkıntılı yürek, yargı ve karar, coşkunluk, müzik aletleri. 

İnanna sarhoş Enki’nin kendisine sunduğu armağanları almaktan pek mutlu olur. Bunları alır, “gök kayığı”na yükler ve değerli yükü ile birlikte Uruk’un yolunu tutar. Ama şölenin etkisi geçtikten sonra, Enki kutsal yasalarının her zamanki yerlerinde durmadıklarım fark  eder.  İsimud’a  sorar, o da kendisinin bunları kızı İnanna’ya armağan ettiğini söyler. Altüst olan Enki cömertliğinden dolayı büyük pişmanlık duyar ve gök kayığın Uruk'a yanaşmasına engel olmaya karar verir. 

Böylece ulağı İsimud’u bir grup deniz canavarıyla birlikte, Eridu’nun Abzu’su ile Uruk arasındaki yedi mola yerinin ilkine gitmeleri için İnanna ve kayığının peşine salar. Burada deniz canavarları “gök kayığı”nı Inanna’dan alacaklar, buna karşın İnanna’yı Uruk’a yolculuğunu yürüyerek sürdürmesi için bırakacaklardır. Enki’nin İsimud’a verdiği emirleri ve İsimud’un, babası Enki’yi “Bir  eliyle  verdiğini ötekiyle alan biri” olarak kınayan İnanna ile konuşmasını içeren, başlı başına klasik bir şiir cevheri olan pasaj şöyledir: 

Prens ulağı İsimud’u çağırır, 

Enki “göğün güzel adı”na konuşur:

“Ey ulağım İsimud,  ‘göğün güzel  adı’m.”

"Ey kralım Enki, işte buradayım, sonsuza değin övülen.”

“  ‘Gök  kayığı’  şimdi  nereye  vardı?”

“İdal rıhtımına vardı."

“Git, onu deniz canavarlarına yakalattır.” 

İsimud emri yerine getirir, “gök kayığı”na yetişir ve İnanna’ya şöyle der:

“Ey kraliçem, beni baban gönderdi,

Ey lnanna, beni baban gönderdi,

Sözleri yüce babanın,

Söylevleri yüce Enki’nin,

Ulu sözleri yabana atılmaz."

 

Kutsal lnanna şöyle karşılık verir:

“Babam seninle ne konuştu ne dedi sana?

Yabana atılmaması gereken sözleri nedir, rica ederim? 

“Kralım benimle konuştu,

Enki bana dedi ki:

‘Bırak İnanna Uruk’a gitsin,

Ama sen,  “gök  kayığı”nı bana, Eridu’ya geri getir.

 

Kutsal İnanna ulak Isimud’a şöyle der:

“Babam, bana verdiği sözden niye vazgeçti, rica ederim,

Bana verdiği erdemli sözden niye döndü,

Bana verdiği yüce söze niye saygısızlık etti?

Babam bana yalan söyledi, yalan söyledi,

Kudreti adına, Abzu adına yalan sözler söyledi.”

 

Tam bu sözcükleri söylemişken,

Deniz canavarları “gök kayığı”nı ele geçirir.

İnanna ulağı Ninşubur’a şöyle der:

“Gel, Eanna’nın sadık ulağı,

Güzel sözcükler iletenim,

Doğru sözcükler taşıyanım,

Elleri asla titremeyen, ayakları asla titremeyen,

‘Gök kayığını ve İnanna’ya armağan edilmiş yasaları kurtar.” 

Ninşubur denileni yapar.  Ama Enki inat eder, İsimud’u ve beraberindeki deniz canavarlarım “gök kayığı”nı yakalamaları için Eridu  ile Uruk arasındaki yedi mola yerinin hepsine gönderir. Her defasında Ninşubur İnanna’nın imdadına yetişir. Sonunda İnanna ve kayığı Uruk’a sağ salim ulaşırlar; sevinç içindeki halkın düzenlediği ziyafetler ve şenliklerle kutsal yasaları kayığından birer birer boşaltır. Şiir, Enki’nin İnanna’ya verdiği bir söylevle sona erer, ancak metin fazlasıyla zarar görmüş olduğundan özünde uzlaşma mı yoksa misilleme  mi yapıldığı açık değildir. 

İNSANIN YARATILIŞI

Kazma gibi insanın yaptığı bir eşyayı bile tanrıların yarattığını düşünen Sümerler, insanın nasıl yaratıldığını da elbette tanrılara atfetmişledir.

İnsanın yaratılışını anlatan yapıt iki ayrı tablete yazılmış olarak bulunmuştur: birisi şimdi Üniversite Müzesi’nde bulunan bir Nippur  tabletidir; bir antikacıdan satın alınan diğeri ise Louvre’dadır.  1934 yılında Louvre tableti ve Üniversite tabletinin büyük bölümü kopyalanmış ve yayımlanmış olmasına karşın içerikleri anlaşılamamıştır. Bu üzücü durumun başlıca nedeni, Louvre’daki parçadan daha  iyi korunmuş olan Üniversite Müzesi tabletinin Philadelphia’ya kırk elli yıl kadar önce, dört parça halinde gelmiş olmasıdır. 1919 yılında parçalardan ikisi belirlendi ve birleştirildi; bunlar Stephen Langdon tarafından kopyalanıp yayımlanmışlardır. 1934 ’de Edward Chiera üçüncü parçayı yayımladı ancak bunun 1919’da Langdon tarafından yayımlanan iki parçaya eklendiğini anlayamadı. Ben, yayımlanan üç parçayla birleştirilen henüz yayımlanmamış dördüncü tableti belirlemekle, şiiri uygun biçim de düzenleyebildim. Burada şiirimizin metnini oluşturan yaklaşık yüz elli dizenin hâlâ sayısız kırığı olduğu vurgulanmalıdır; dizelerin çoğu oldukça kötü durumdadır. Dahası, bu yapıttaki linguistik zorluklar özellikle sıkıntı vericidir; Sümer edebiyatında, ilk kez bu yapıtta karşılaşılan çok sayıda önemli sözcük vardır.  Bu nedenle çeviri kesintilerle doludur ve bunun yalnızca bir deneme olduğunun altı çizilmelidir.  Yine de, İÖ. üçüncü binyılda Sümer’de geçerli olan insanın yaratılışı ile ilgili kavramların tam bir betimlemesini sunar.

 

İnsanın yaratılışı konusunda bilinen en eski görüşler îbranilerin ve Babillilerin görüşleridir;  Birincisi  Tekvin  kitabında anlatılır,  İkincisi Babillilerin  “Yaratılış  Destanı”nın bir parçasını oluşturur. Kitab-ı Mukaddes’teki öykülere göre ya da en azından bunun yorumlarından birine göre, insan, bütün hayvanları yönetmesi amacıyla kilden biçimlenmiştir. Babil mitinde, insan, en baş belası tanrılardan birinin bu amaçla öldürülmesiyle onun  kanından yapılmıştı; yaratılış nedeni temelde tanrılara hizmet etmesi ve ekmekleri  için onların yerine çalışmasıydı. İbrani ve Babil yorumundan bin yıl önceye tarihlenen Sümer şiirimize göre, Babil yorumunda olduğu gibi kilden biçimlenen insanın yaratılış amacı, yine, tanrıların  geçimleri  için  emek  harcamak  zorundan  kurtarmaktı. 

Şiir, tanrıların ekmeklerini sağlamakta, özellikle, tahmin edilebileceği gibi dişi ilahlar varlık bulduktan sonra, çektikleri güçlüklerin betimlenmesi denilebilecek bir girişle başlar. Tanrılar yakınırlar, ama su-tanrısı Enki, Sümerlerin bilgelik tanrısı da olduğundan onlara yardım edebilecekken, öyle derin uyumaktadır ki onları işitmez.  Bunun üzerine annesi, “bütün tanrıları doğuran ana” ilksel deniz, tanrıların gözyaşlarını ona getirir ve şöyle der: 

“Ey oğul, kalk yatağından, ...dan bilgeliğini göster,

Tanrılara hizmetkârlar biçimle, onların ...  onlar üretsin.” 

Enki konu üstüne düşünür, “iyi ve soylu şekilleyici’lerin  başına  geçer  ve  annesi  Nammu’ya, ilksel denize şöyle der: 

Ey ana, sözünü ettiğin yaratık, var edildi,

Onun üstüne tanrıların ... yerleştir;

Deniz dibinin yüzeyindeki kilden yüreğini yoğur,

İyi ve soylu şekilleyiciler kili berkitecekler,

Sen, sen onun uzuvlarını ortaya çıkar;

Ninmah (toprak-ana tanrıça) senin üstünde çalışacak,

...  (doğum tanrıçaları) sen biçimlerken yanında olacaklar;

Ey ana, (yeni doğanın) yazgısını belirle,

Ninmah onun üstüne tanrıların ...  yerleştirecek,

...  insan olarak ... 

İçerikleri açıklanabilirse çok aydınlatıcı olacak birkaç kırık dizeden sonra şiir, Enki’nin, insanın yaratılışı onuruna tanrılara verdiği bir ziyafeti anlatır.  Bu ziyafette Enki ve Ninmah çok fazla şarap içer ve çakırkeyif olurlar. Bunun üzerine Ninmah denizin dibinden bir parça kil alır ve altı değişik tipte bireyi şekillendirir.  Enki de onların yazgılarını belirler ve onlara yiyecek ekmek verir.  Yalnızca son iki tipin nitelikleri okunabilmekte; bunlardan biri kısır kadın ve diğeri cinsiyetsiz ya da hadım tiptir.  Dizeler şöyle: 

...  (Ninmah) doğurganlığı olmayan bir kadın yaptı.

Doğurganlığı olmayan bu kadını gören Enki,

Onun yazgısını belirledi, “kadın evi’’nde kalmasını yazgıladı.

...  (Ninmah) erkeklik organından yoksun, kadınlık organından yoksun bir varlık yaptı.

Erkeklik organından yoksun, kadınlık, organından yoksun bu varlığı gören Enki,

Onun yazgısını kralın önünde durmak olarak belirledi. 

Ninmah’ın bu altı insan tipini yaratması üzerine, Enki de kendi başına bir şeyler yaratmaya karar verir. Bu noktaya nasıl gelindiği  açık olmamakla birlikte, sonuçta ortaya çıkan yaratık başarısızdır; vücut ve zekâca cılız ve geridir. Endişelenen Enki, Ninmah’tan bu umutsuz yaratığa yardım etmesini ister; ona şunları söyler: 

“Senin elinle şekillenenin yazgısını belirledim,

Ona yiyecek ekmek verdim;

Sen de benim elimde şekillenenin yazgısını belirle,

Sen de ona yiyecek ekmek ver.” 

Ninmah yaratık için elinden geleni yapar, ama işe yaramaz. Onunla konuşur, ama o yanıt veremez. Ona ekmek verir, ama o uzanıp da alamaz. Ne oturabilir ne ayakta durabilir, ne de dizlerini bükebilir. Bunu, Enki ile Ninmah arasında geçen uzun bir konuşma izler, ancak tabletler öyle kırık ki bir anlam çıkarmak olanaksız.  Bir olasılık, sonunda Ninmah Enki’yi böyle hasta, cansız yaratıklar yarattığı için lanetler ve görünüşe bakılırsa Enki de  bunu hak ettiğini düşünür. 

Yukarıda ana hatlarıyla verilen yaratılış şiirine ek olarak, insanoğlunun yaratılış amacının ayrıntılı bir betimlemesi “Sığır ve Tahıl”  mitinin girişinde bulunur; bu bölümün öyküsü şöyledir; Anunnaki’lerden sonra, gök-tanrıları doğmuştu, ama sığır-tanrısı Lahar ve tahıl-tanrıçası Aşnan’dan önce ne sığır ne de tahıl vardı. Bu nedenle tanrılar ekmek yemeyi ya da giysi giymeyi “bilmezlerdi.”  Sonra sığır-tanrısı Lahar ve tahıl-tanrıçası Aşnan göğün yaratılış odasında yaratıldılar, ancak tanrılar hâlâ açtı. O zaman tanrıların “iyi şeyleri” ve ağılların refahı hatırına insana “soluk verildi.”  Bu giriş şöyledir: 

Gök ile yer dağından sonra,

An (gök-tanrısı) Anunnaki’lerin (ardılları) doğumuna neden oldu,

Aşnan (tahıl-tanrısı) adı henüz doğmadığından, henüz biçimlenmediğinden,

Utlu (bitki-tanrıçası) henüz biçimlenmediğinden,

Uttu için hiçbir kutsal alan kurulmadığından,

Hiç koyun yoktu, hiç kuzu inmemişti,

Hiç keçi yoktu, hiç oğlak inmemişti,

Koyun iki kuzusunu yavrulamıyordu,

Keçi üç oğlağını yavrulamıyordu.

Çünkü bilge Aşnan’ın ve Lahar’ın (sığır-tanrısı)  adını,

Anunnakiler, büyük tanrılar, bilmiyordu,

Otuz günlük ...  tohumu henüz yoktu,

Kırk günlük ...  tohumu henüz yoktu,

Küçük tohumlar, dağ tohumu, saf canlı yaratıkların tohumu henüz yoktu.

Uttu henüz doğmadığından, (bitkilerin?)  tacı henüz yetişmediğinden,

...  efendi henüz doğmadığından,

Ova tanrısı Sumugan henüz ortaya çıkmadığından,

İnsanoğlunun ilk yaratıldığı zaman gibi,

Onlar (Anunnakiler) ekmek yemeyi bilmiyorlardı,

Giysi giymeyi bilmiyorlardı,

Koyunlar gibi ağızlarıyla ot yiyorlardı,

Arklardan su içiyorlardı.

O günlerde, tanrıların yaratma odasında,

Dulkug evlerinde, Lahar ve Aşnan biçimlendi;

Lahar ve Aşnan’ın ürünlerini,

Dulkug’un  Anunnakileri yiyor,  ama  doymuyorlardı;

Has ağıllarındaki sütü,  ...  ve iyi şeyleri,

Dulkug’un  Anuıınakileri  içiyor,  ama doymuyorlardı;

Has ağıllarındaki iyi şeylerin hatırına, insana soluk verildi. 

[Bir Not: Günümüzde birçok insan Anunnaki’lerin başka bir gezegenden dünyamıza geldiğine inanmaktadır. Anunnaki kavramı Sümerler tarafında ortaya atılmıştır. Sümerlere göre Anunnakiler Gök tanrısı An’ın çocuklarıdır. Sümer belgelerinde şu görüşler de yer aldığına göre: 

“An’ın çocukları ve izleyenleri olan Anunnakilerin yiyecek yemek ve giyecek giysiye sahip olabilmeleri için tanrıların yaratma odasında yaratılmışlardı.  Ancak Anunnakiler bu tanrıların ürünlerini etkin bir biçimde kullanamıyorlardı; insan, bu durumu düzeltmek  için  yaratıldı.” 

“Anunnaki’lerden sonra, gök-tanrıları doğmuştu, ama sığır-tanrısı Lahar ve tahıl-tanrıçası Aşnan’dan önce ne sığır ne de tahıl vardı. Bu nedenle tanrılar ekmek yemeyi ya da giysi giymeyi “bilmezlerdi.”  Sonra sığır-tanrısı Lahar ve tahıl-tanrıçası Aşnan göğün yaratılış odasında yaratıldılar, ancak tanrılar hâlâ açtı. O zaman tanrıların “iyi şeyleri” ve ağılların refahı hatırına insana soluk verildi.” 

Bu durumda ister istemez akla iki faklı insan grubu geliyor. Biri çok adi ve sadece daha bilgili ve yaratıcı efendiler hizmet için yaratılmışlar. Diğeri ise daha zeki oldukları için diğer adi insanların hizmetleriyle yaşıyorlar. 

Bu durum karşısında Homo sapiens neandertalensis türü insanlar ve Homo sapiens sapiens (modern insan) türü insanlar aklımıza geliyor. Acaba 70 bin yıl önceleri Afrika’dan Basra-Hürmüz Ovasına gelen modern insanlar kendilerini “gökten gelen” insanlar olarak görüp, yerli neandertal insanlarını kendilerine hizmet için yaratılmış adi insanlar olarak mı değerlendirdiler?]

 Sümerlerin tanrıbilimsel dile aktarılan bu usçu kavramları şöyle tanımlanabilir:

1.  Başlangıçta ilksel denizle kişileştirilen tanrıça Nammu vardı.

2.  Tanrıça Nammu eril gök-tanrısı An ile yer-tanrıçası  Ki’yi doğurdu.

3.  An ve  Ki’nin birleşmesinden, gök-baba  An’ı  toprak-ana Ki’den  ayıran  hava-tanrısı  Enlil  doğdu. 

4.  Hava-tanrısı Enlil kendini, Sümerlerce tavanı ve duvarlarını koyu lacivert taşı rengi gökyüzünün ve yerini yer yüzeyinin oluşturduğu düşünülen evinde, zifiri karanlıkta bulur. Ve evinin karanlığını aydınlatması için ay-tanrısı Nanna'ya  yaşam verir. Sonra da ay-tanrısı Nanna, babasından daha parlak olan güneş-tanrısı Utu’ya yaşam verir. Burada, yaşam verilen oğulun, yaşam veren babadan daha güçlü olması düşüncesi- daha derin anlamıyla ilerleme dediğimiz gelişimin içinde gerçekten meydana gelen de budur- Yakın Doğu felsefesi ve psikolojisi için oldukça doğaldır. Örneğin, tarihsel devirler içinde hava-tannsı  Enlil,  babası  gök-tanrısı  An’dan  daha  güçlü  hale  gelir.  Daha sonra Sami Babillilerin tanrısı Marduk, babası su-tanrısı Enki’den daha güçlü hale gelir.  Hıristiyan öğretisinde, oğul İsa, birçok bakımdan insanlığın kurtuluşu için baba Tanrı’dan daha önemli ve başarılı hale gelir. 

5.  Bundan sonra hava-tannsı Enlil annesi yer-tanrıçası Ki ile birleşir. Bu birleşme ve su-tanrısı Enki’nin büyük yardımı sonucunda yeryüzünde bitkisel ve hayvansal yaşam yaratılır. Öte yandan insan, ilksel deniz, tanrıça Nammu, toprak ana, Ki ile özdeşleştirilebilecek tanrıça Ninmah ve su-tanrısı Enki’nin ortaklaşa çabalarının bir ürünü gibidir. Bu belirli bileşimin içeriği için -ve   zamana ait az çok yüzeysel  verilerle  bunun  ardında  sağlam  bir  mantık bulunduğuna,  sadece  hoş  bir  fantezi olmadığına  inanmak  için  her  türlü  neden  vardır-  bugün  elimizde  bulunan  malzeme  ve  sınırlı  anlayışımızdan  bir  sonuç çıkarmak  güçtür. 

KUTSAL KITAPLARDA NUH TUFANI OLARAK GEÇEN OLAY SÜMER BELGELERINDE NASIL AKTARILMIŞTIR? 

Babillilerin “Gılgamış Destanı”nın onbirinci tabletinin bulunması ve çözülmesinden bu yana - yarım yüzyılı aşkın bir süredir,  İbrani  yazıcıların anlattığı biçimiyle Kitab-ı Mukaddesteki Tufan öyküsünün özgün olmadığı bilinmektedir. Bununla birlikte, Babil tufan mitinin kendisi de Sümer kökenlidir. Çünkü 1914 yılında Arno Poebel, Üniversite Müzesi’nin Nippur koleksiyonunda bulunan ve içeriğinin büyük bölümü tufan mitine ayrılmış altı sütunlu bir Sümer tabletinin üçüncü kısmını kapsayan altbölümünü özenle çevirmiş ve yayımlamıştır.“   Ne yazık ki bu parça tektir ve bugüne değin eşi bulunamamıştır; ne İstanbul’da ne de Philadelphia’da kırık parçayı onarmaya  yardımcı  olacak hiçbir malzeme bulamadım.'' 

Başlangıcı kırılmış olan mitin okunabilen ilk dizeleri insanların, bitkilerin ve hayvanların yaratılışıyla, tufan öncesinde var olan beş kentin kuruluşunu işler: Eridu, Badtibira, Larak, Sippar ve Şuruppak. Krallığın göksel kökeni, Tufan öncesi beş kentin kurulması, adlandırılması ve beş koruyucu tanrıya sunulmasıyla ilgilidir. Bundan sonra, Tufan gönderip insanlığı yok etmeyi öngören göksel karardan bazı tanrıların hoşlanmadıklarını ve üzüntü duyduklarını öğreniyoruz. Sonra da, Kitabı Mukaddes’teki  Nuh'urı karşılığı olan Ziusudra'yla tanışırız; bu dindar ve tanrı korkusu taşıyan kral, sürekli olarak ilahi düşleri ve vahiyleri gözetir. Ziusudra bir duvarın dibinde dururken, bir ilahın sesini duyar (herhalde Enki); İlah ona, tanrılar meclisinde tufan gönderme ve "insanlığın tohumunu kurutma" kararının alındığını bildirir. 

Mit herhalde, Ziusudra'ya dev bir gemi yapması ve böylelikle kendisini yok olmaktan kurtarması için verilen ayrıntılı talimatlarla devam ediyor olmalı.  Fakat epeyce büyük bir bölüm kırık olduğu için bütün bunlar kayıptır.

Metin yeniden okunabilir hale geldiğinde, görüyoruz ki tufan bütün şiddetiyle yeryüzüne gelmiş ve yedi gün yedi gece sular altında bırakmıştır. Bu sürenin sonunda, güneş-tanrısı Utu ortaya çıkarak yeryüzünü aydınlatır ve ısıtır. Ziusudra onun önünde secde edip öküzler ve koyunlar kurban eder. Metnin elimize ulaşan son dizeleri Ziusudra’nın tanrılaştırılmasını betimlemektedir: 

An ve Enlil'in önünde secde eden  Ziusudra "tanrı gibi yaşam" elde etmiş ve "güneşin doğduğu yer" olan ilahi cennet Dilmun'a  götürülmüştür. 

Olağanüstü kuvvetli bütün fırtınalar, bir olup saldırdı,

Tufan yeryüzünü kapladı,

Yedi gün, yedi gece boyunca,

Tufan ülkeyi kasıp kavurdu,

Koca gemi azametli sulara çarpıp dururken,

Işığını yere göğe saçan Utu çıktı. 

Ziusudra koca geminin bir penceresini açtı,

Kral Ziusudra,

Utu’nun önünde yerlere kapandı,

Bir öküz kesti kral, bir koyun kesti.

Burada yine büyük bir parça kırık; metnimiz yeniden okunur hale geldiğinde, Ziusudra’nın ölümsüzleştirilmesini betimler:

Kral Ziusudra,

An ve Enlil’in önünde yerlere kapandı;

Ona tanrılarınki gibi bir hayat verdiler,

Tanrılarınki gibi ebedi soluğu onun için yere indirdiler.

Böylece kral Ziusudra’yı,

Insanın ve ...nin adının koruyucusunu,

Geçiş dağında, Dilmun dağında, güneşin doğduğu yere

Onlar (An ve Enlil) yerleştirdiler. 

Mitin kalanı okunamamaktadır. 

[Bir Not: Sümer yazıtları, Sümerlerin buzul devrinin Atlas Gölündeki Dilmun adasında başlayan yaşamlarının 7-8 bin yıl süren Basra Körfezi dolması sürecindeki deniz yolculukları sonunda Basra sahiline çıkmaları ve oralarda tekrar yeni toplumsal birimler oluşturmalarından sonra yazılmışlardır. Yukarıda sunulan Tufan olayı anlatımı, Sümerlerin eskiden yaşadıkları ada hayatının neden sona erdirildiğine ait görüşleridir. Tablet çok hasarlı olduğundan, tanrıların neden bir tufanla “insanlığın tohumunu kurutma” kararı aldıkları anlaşılamamıştır. Bu nedenle S.N.Kramer’in de vurguladığı gibi, Sünerlerin Basra yöresinde kurdukları ilk kent olan Eridu’da yeni kazılar yapılarak daha aydınlatıcı veriler içeren tabletler aranmalıdır.

Ancak şu kesindir:

 

Sümerler insanlığın tufan öncesi dönemde Basra-Hürmüz-Ovası-sistemi (Ova ve Göl) içinde yaratıldığı, 

Tanrıların insanlığın yaşam tarzından memnun olmadıkları için, “insanlığın tohumunu kurutma” kararı aldıkları, 

Ama tanrılardan birinin bu karara uymayarak, dindar ve tanrı korkusu taşıyan kral Ziusudra’ya söylediği, 

Ziusudra’ın da bir gemi yaparak bu tufandan kurtulup, yeni bir dünyaya çıktığı şeklindeki yaratılış görüşü Sümerlerin hayat görüşünün temelini oluşturmaktadır.

 Sümerler ebedi bir hayatın tanrılara özgü olduğuna da inanmış olduklarından, Ziusudra’ya ebedi hayat bahşedildiği ve bu nedenle Tanrılar diyarı olan Dilmun’a yerleştirildiğini yazmışlardır. Dilmun kutsal kitaplarda adı geçen Adn veya Eden bahçesidir.] 

Sümerler hakkında Kramer’den aktarılan bilgiler yukarıdaki kadardır.